Το πρόβλημα με τις αναλύσεις για την τρέχουσα οικονομική κρίση της Ελλάδας είναι πως λίγοι από τους συντάκτες τους έχουν πράγματι βιώσει την Ελλάδα, έχουν έρθει σε επαφή με τους πολιτικούς της, τους τραπεζίτες της, τον τρόπο λειτουργίας της, τα πολιτιστικά της στερεότυπα και το λαό της.
Προσωπικά είχα αυτή την εμπειρία, μεταξύ 2003 και 2008, ως κορυφαίο στέλεχος μιας δημιουργούμενης αεροπορικής εταιρείας που επένδυσε 20 εκατομμύρια ευρώ στη χώρα, προκειμένου να επικοινωνούν με υδροπλάνα διάφορα απομονωμένα νησιά.
Ήταν μια κρίσιμης σημασίας υπηρεσία για την οικονομική ανάπτυξη, την υγεία και την ασφάλεια των νησιών και των κατοίκων τους. Στο πλαίσιο της επιχειρηματικής αυτής δραστηριότητας εγώ και οι συνεργάτες μου ήρθαμε σε ...
προσωπική επαφή με υπουργούς, κορυφαίους τραπεζίτες, τοπικούς άρχοντες, γραφειοκράτες και τα μίντια. Παράλληλα βρεθήκαμε εντεθειμένοι στην ελληνική εργασιακή κουλτούρα και το δαιδαλώδες ρυθμιστικό πλαίσιο για την επιχειρηματικότητα.Ήταν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Στη βάση αυτής της μακράς, πολυδάπανης και βαθιάς ανάμειξής μας με την «ελληνική πραγματικότητα»,μπορώ να καταλήξω πως καμία οικονομική βοήθεια δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα, γιατί οι Έλληνες και οι αβάσιμες και μη βιώσιμες πεποιθήσεις και πρακτικές τους δεν διορθώνονται με καμία βοήθεια.
Κατ’ αρχήν, ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα είναι φτιαγμένο με σκοπό να αρπάζει χρήματα από ξένους επενδυτές, τράπεζες και κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα το χρέος, η αναπτυξιακή βοήθεια και η συγκατάθεση των εταίρων τους στο ελαττωματικό τους σύστημα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του επιχειρηματικού τους πλάνου. Γι’ αυτούς το χρέος συνεπάγεται επιπλέον εισόδημα. Τοελληνικό κράτος δέχεται λεφτά που ούτε μπορεί, ούτε κι έχει καμία διάθεση να επιστρέψει. Μιλάμε για ένα υβρίδιο «πυραμίδας», ζητιανιάς και εξαρτημένου συγγενή.
Σκεφτείτε το λίγο: επιφανειακά δέχονται χρήματα με αντάλλαγμα υποσχέσεις πως θα αλλάξουν, θα τα ξεπληρώσουν και θα τα επενδύσουν σωστά. Από την άλλη, όσα επιτέλους λεφτά επιστρέφουν, είναι κι αυτά δανεικά! Τώρα όπως φαίνεται δεν βρίσκουν άλλα κορόιδα να τους ταΐσουν και όλο το σύστημά τους καταρρέει. Πρόκειται για τυπική πυραμίδα. Όπως αποδεικνύεται από το κατά κεφαλήν τους εισόδημα, όλα τα λεφτά που πήραν τα τελευταία χρόνια δεν αύξησαν καθόλου την παραγωγικότητά τους, όπως θα ήταν απαραίτητο για να τα ξεπληρώσουν κάποτε. Όπως πολλοί καταχρεωμένοι άνθρωποι, αντιδρούν στην κατάσταση αυτή δανειζόμενοι κι άλλο, μπας κι επιπλεύσουν για λιγάκι ακόμα, έως ότου κανείς δεν τους δανείζει πια και χρεοκοπούν -ή πάνε φυλακή.
Αλλά και σα ζητιάνοι, κλαίγονται πως χρειάζονται χρήματα γιατί είναι φτωχά ανθρωπάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και κάπως πρέπει να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες. Απλά έκαναν μερικά λάθη και η τύχη τους αδίκησε. Δεν έφταιγαν στ’ αλήθεια (έφταιγε το κόμμα που ήταν πριν στην εξουσία). Το μόνο που χρειάζονται είναι μια ανάσα, να στυλωθούν λιγάκι στα πόδια τους. Στην πραγματικότητα όμως, μόλις τα χρήματα αγγίξουν την παλάμη τους, οι πολιτικοί τους σπεύδουν να τα ξοδέψουν για να αγοράσουν ψήφους και σκαρφίζονται ευφάνταστες μεθόδους για να χρηματοδοτήσουν τα κόμματα και τους αρχηγούς τους ή να τα τσεπώσουν οι ίδιοι.
Μοιάζουν με το ζητιάνο που μόλις έχει αρκετά λεφτά, τρέχει να αγοράσει ποτό! Καθόλου δεν τους νοιάζει να αγοράσουν φαΐ ή να ικανοποιήσουν κάποια άλλη ζωτική τους ανάγκη –παρά μόνο η επόμενη «δόση» τους. Όσο μένουν στην εξουσία, είναι «φτιαγμένοι»!
Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα πρέπει να αποβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Για να σωθεί η Ελλάδα από την μόνιμη καταστροφή της, αλλά και για να δυναμώσει η Ευρώπη, ο καθένας από αυτούς τους δυο θα πρέπει να τραβήξει το δρόμο του.
Η κυρίαρχη αντίληψη είναι πως η παραμονή της Ελλάδας ενισχύει την ΕΕ. Στο κάτω-κάτω οι ΗΠΑ δεν θα απέβαλαν ποτέ την Αλάσκα από την Ομοσπονδία, λόγω κακής διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών της! Αλλά η ΕΕ δεν είναι οι ΗΠΑ. Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν ισχυρό νόμισμα και εν τοις πράγμασι κοινή εθνικότητα, θα πρέπει να δείξουν σε τριτοκοσμικές οικονομίες σαν την ελληνική πως εννοούν όσα λένε στους κανονισμούς τους και για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται τα κράτη-μέλη της ένωσής τους.
Για την Ελλάδα ο καιρός των κηρυγμάτων κι ενός ακόμα χαρτζιλικιού ανήκει πια στο παρελθόν.
Όποιος θεωρεί πως η ενίσχυση της Ελλάδας θα αποδώσει, έχει παρεξηγήσει τα πράγματα. Οι οικονομικές ενισχύσεις αποδίδουν μόνο εφόσον η οντότητα που παίρνει τα χρήματα θέλει να σωθεί. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, τα δισεκατομμύρια της ΕΕ, είτε είναι 60, είτε 200, θα έχουν την ίδια τύχη με τα 20 εκατομμύρια ευρώ που έχασα προσπαθώντας να βοηθήσω την πανέμορφη αυτή χώρα. Αν θέλετε να βοηθήσετε την Ελλάδα, κόψτε λάσπη!
Ο Steven R. Earle είναι πρώην διευθύνων σύμβουλος της «Air Sea Lines International Canada Ltd» viappol.gr
© National Post, Canada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου