Ο σωτήρας της Ελλάδος και των Ελλήνων

S.O.S.
Μετά τις "ήρεμες" εκλογές...
...ακολουθεί "τρικυμία".
Ησυχία μπροστά στην "παγίδα"...
...και μετά θρήνος.
Ο Παπανδρέου και τα αφεντικά του
θα μας βάλουν σε περιπέτειες...
…μεγάλες εθνικές περιπέτειες.
Giorgo Papandreou
Είναι τόσο ηλίθιος όσο φαίνεται ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; .....


SYNEXIZETAI >>>>>

Εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης βλέπουμε να διεξάγεται ένας προεκλογικός αγώνας των παραδόξων. Ποιο είναι το κύριο παράδοξο;
Η συμπεριφορά του Giorgo.
Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και μάλιστα προσδιορίζοντας χρονικό "ορίζοντα". Σίγουρος για το "σχέδιό" του, τολμά και μιλά για πρόγραμμα εκατό ημερών. Αυτά όλα είναι αδιανόητα σε μια εποχή σαν κι αυτήν που ζούμε. Όταν κράτη ανεπτυγμένα, παραγωγικά και με τεράστιες οικονομίες "φλερτάρουν" με την κατάρρευση και την κοινωνική παρακμή, είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα και μάλιστα άμεσα, θέτοντας και χρονικούς περιορισμούς. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο οποίος τα υπόσχεται είναι ο Γιωργάκης. Ο γνωστός γιος της Μαργαρίτας, που, όταν δεν πέφτει από το ποδήλατό του, χάνεται στον Σχοινιά. Ο γνωστός "σκουπιστής" των συνεδριακών κέντρων.
Πώς όμως καταφέρνει και σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον υπόσχεται "φως"; Πώς δηλαδή καταφέρνει και ενώ οι πάντες γνωρίζουν την οικονομική προβληματικότητα, αυτός μπορεί και κάνει πολιτική παροχολογίας; Το σύνολο της πολιτικής τού Παπανδρέου στηρίζεται σε ένα απλό τρικ. Στηρίζεται στην άποψη ότι …"χρήματα υπάρχουν". Αυτό είναι το όλο "κόλπο"-επιχείρημα. Χρήματα υπάρχουν κι αυτός γνωρίζει πού θα τα βρει. Ο Καραμανλής και βέβαια όλοι οι υπόλοιποι προφανώς δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται αυτά τα χρήματα και γι' αυτό δεν υπόσχονται στον λαό "μοιρασιά".
Ο μόνος που γνωρίζει είναι ο Γιωργάκης.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα "πουγκιά", που ανακάλυψε ο Giorgo και αδειάζοντάς τα πιστεύει ότι θα μας σώσει.
Το πρώτο "πουγκί" είναι τα ανείσπραχτα του ελληνικού δημοσίου. Υπολογίζονται γύρω στα 30 δις και ο "σοσιαλιστής" και πρόεδρος της σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιωργάκης θα τα εισπράξει, γιατί η κακή και καπιταλιστική Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να κάνει "χάρη" στους πλουτοκράτες οπαδούς της, δεν τα εισπράττει. Αυτά τα χρήματα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Επειδή αυτό το θέμα έχει ήδη αναλυθεί στα ΜΜΕ —και σε αρκετό βάθος— εμείς μόνον για την πληρότητα του κειμένου απλά θα το επιβεβαιώσουμε. Αυτά τα χρήματα απλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να εισπραχθούν. Γιατί; Γιατί τα περισσότερα είναι χρήματα, τα οποία τα οφείλουν στο δημόσιο χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τα λίγα που απομένουν και μπορούν να εισπραχθούν, επίσης δεν θα εισπραχθούν, για κοινωνικούς λόγους. Δεν είναι κακοί αυτοί οι οποίοι σήμερα δεν τα εισπράττουν και καλοί αυτοί οι οποίοι υπόσχονται να τα εισπράξουν. Είναι χρέη μικρών επιχειρήσεων και το κράτος —ειδικά σε τέτοιες περιόδους— δεν κινείται με τρόπο τέτοιο, που να προκαλέσει μαζική οργή και να ρισκάρει να βρεθεί απέναντι σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική αντίδραση. Βίαιη κοινωνική αντίδραση.
Δεν μπορεί, προκειμένου να εισπράξει χρέη μικροωφελητών, να κάνει χρήση των νομικών του μέσων και να τους πετάξει στον δρόμο. Να προχωρήσει σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, προσωποκρατήσεις κλπ.. Το τελευταίο πράγμα, που θα έκανε ένα κράτος μέσα σε μια κατάσταση τεταμένη και εκρηκτική, είναι να εμφανιστεί ανάλγητο απέναντι στους αδύναμους της κοινωνίας. Έστω κι αν αυτοί είναι οφειλέτες του.
Το δεύτερο "πουγκί" του Giorgo είναι οι τράπεζες. Σύμφωνα με τους "σοσιαλιστές" του Κολεγίου Αθηνών Γιωργάκη, Παπακωνσταντίνου και Γερουλάνο, οι τράπεζες δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε. Δεν χτυπιέται η πλουτοκρατία στον βαθμό που πρέπει και αυτό θα αναλάβουν να το κάνουν οι Che του Κολεγίου. Οι λαϊκοί ήρωες. Οι Ρομπέν των Δασών —ή Robin Hood στη μητρική τους γλώσσα—. Αυτοί λοιπόν οι "Ρομπέν" θα βρουν τους τραπεζίτες μέσα στο άγριο "δάσος" της σημερινής οικονομικής κρίσης και θα τους αδειάσουν τις "τσέπες", προκειμένου να ευεργετήσουν τον λαό. Το μόνο που δεν μας είπαν είναι αν τα καλτσόν που θα φοράνε τα πήραν από το Κολέγιο Αθηνών ή τα έφεραν κατ’ ευθείαν από το Χάρβαρντ. Θα τους χρειαστούν καλτσόν. Αρκεί να μην τα κόψουν, όταν θα ευεργετούν τον λαό.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχουμε την ατυχία να ακούμε από όλους αυτούς. Σ' ό,τι αφορά τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες είναι γνωστή και δημοσιοποιημένη η άποψή μας. Δημοσιοποιημένη μάλιστα στην εποχή της παντοδυναμίας τους και όχι σήμερα, που βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους αδυναμίας, παίζοντας τον ρόλο του προσφιλούς σάκου για τον κάθε "επαναστάτη" της πορδής. Εκείνη η άποψή μας παραμένει η ίδια, εφόσον επί της ουσίας δεν άλλαξε το παραμικρό. Δεν άλλαξε τίποτε, ούτε στην τοκογλυφική συμπεριφορά τους ούτε στον προδοτικό ρόλο των ιδιοκτητών τους.
Πρόκειται περί ληστρικών συμμοριών, οι οποίες διέλυσαν την εθνική παραγωγή και οικονομία και μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Συμμοριών, οι οποίες, αφού απέσπασαν τον ιδιωτικό αποταμιευμένο πλούτο, βύθισαν τους Έλληνες στα χρέη και τους απέσπασαν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών τους περιουσιών, προσφέροντάς το ως λεία στα ξένα αφεντικά τους. Από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι είναι καθαρά για φυλακή, μέχρι τους τελευταίους υπάλληλους, οι πάντες είναι για κλωτσιές και μπουνιές. Οι ιδιοκτήτες είναι για τη φυλακή, εφόσον, ως γνήσιοι προδότες, χρησιμοποίησαν το τραπεζικό σύστημα εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών και εργαζομένων και υπέρ των πολυεθνικών, προκειμένου να αλώσουν την ελληνική αγορά. Με χρήματα των Ελλήνων και τις υποδομές του ελληνικού κράτους κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Θάνατος τους αξίζει.
Το ίδιο άθλια ήταν η συμπεριφορά και των υπαλλήλων τους. Αυτοί στην ουσία ήταν οι "πρωταγωνιστές" για τη μεγάλη τραγωδία του χρηματιστηρίου. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα δεν μπορούν να γίνουν από λίγους, όσο ισχυροί κι αν είναι αυτοί. Τα μεγάλα λαϊκά εγκλήματα απαιτούν πολλούς μικρούς συνενόχους. Τέτοιοι συνένοχοι στα εγκλήματα των τραπεζών ήταν οι υπάλληλοί τους. Εξαιτίας τους έχασε ο λαός όχι μόνον τις αποταμιεύσεις του, αλλά και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής του περιουσίας.
Ποιος μπορεί να τους ξεχάσει, που έβγαιναν στους δρόμους και στα καφενεία, για να στήσουν "ενέδρες" στους ανύποπτους πολίτες. Όταν λειτουργούσαν ως "παπαγαλάκια" των πονηρών. Αυτό έκαναν και αυτό ήταν εγκληματικό και πρόστυχο πέρα για πέρα. Έβλεπαν στις λίστες τους ποιος πολίτης είχε καταθέσεις και του την "έστηναν", για να τον πείσουν να μπει στο χρηματιστήριο. Μέχρι και στα σπίτια των πολιτών έμπαιναν, για να τους "ευεργετήσουν" με τις "πληροφορίες" τους. Τους ενοχλούσαν τηλεφωνικά όλες τις ώρες της ημέρας, για να τους "πουλήσουν" δάνεια. Τους έστελναν "δώρα" πιστωτικές κάρτες. Για να εισπράξουν ένα μπόνους ή μια προμήθεια, εξανέμισαν κόπους δεκαετιών.
Οι τραπεζικοί υπάλληλοι είναι οι μόνοι εργαζόμενοι, που θέλουμε, όταν θ' αρχίσουν αναγκαστικά οι απολύσεις στον κλάδο τους, να τους δούμε στον δρόμο να διαμαρτύρονται και να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ. Τους το χρωστάει η κοινωνία και πρέπει να τους το ξεπληρώσει. Όταν θ' αναζητούν το "δίκιο" τους, θέλουμε να τους λιώσουν στο ξύλο. Να τους λιώσουν ως κοινωνικούς εγκληματίες, οι οποίοι συνέπραξαν σε εγκλήματα τοκογλύφων και προδοτών κατά του λαού. Αυτό το "έργο" είμαστε σίγουροι ότι θα το δούμε σύντομα. Αναγκαστικά θ' αρχίσουν οι απολύσεις, γιατί πλέον δεν υπάρχει "λεία", ώστε να συντηρηθεί η πολυπληθής αυτή συμμορία.
Σήμερα ο κόσμος δεν έχει χρήματα και οι "κάπο" των τραπεζών δεν έχουν ανάγκη τα πολλά μέλη, για να τον "καταδιώκουν". Δεν έχουν ανάγκη πλέον τα υποκαταστήματα, που είχαν στήσει σε κάθε γωνιά και κάθε ραχούλα της επικράτειας. Λεηλάτησαν τον κόσμο και δεν έχουν λόγο να τον "ακολουθούν" και άρα να πληρώνουν το κόστος της "παρακολούθησης". Για τον ίδιο λόγο που έκλεισαν οι χιλιάδες ΕΛΔΕ των λαμογιών, θα κλείσουν και τα χιλιάδες τραπεζικά υποκαταταστήματα των προδοτών, που στήθηκαν στη χώρα. Είναι θέμα χρόνου ν' αρχίσουν να κλείνουν τραπεζικά υποκαταστήματα σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και αυτό να δημιουργήσει κύμα απολύσεων τραπεζοϋπαλλήλων. Αυτή είναι η άποψή μας γι' αυτούς και αυτή δεν αλλάζει.
Όμως, οι ιδιωτικές τράπεζες, άσχετα με τον ρόλο τους —τόσο τον δικό τους όσο και αυτόν των στελεχών τους—, είναι αυτές οι οποίες συνθέτουν το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα, που στα χρηματοκιβώτιά του έχει τον αποταμιευμένο πλούτο του λαού. Το σύστημα, που διαχειρίζεται υπέρ της οικονομικής λειτουργίας αυτόν τον πλούτο. Δεν μπορεί να επιβιώσει μια οικονομία και άρα μια χώρα χωρίς τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να επιβιώσει, όπως δεν μπορεί να επιβιώσει ένα ανθρώπινο σώμα χωρίς κυκλοφορικό σύστημα.
Από εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Ενδεχόμενη κατάρρευση αυτού του συστήματος θα σήμανε το τέλος για την ελληνική οικονομία και όχι μόνον. Γιατί; Γιατί το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την ανάπτυξη. Το χρηματοοικονομικό σύστημα στηρίζει την κοινωνική ειρήνη, εφόσον συνδέεται με τη ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Από εκεί και πέρα η κατάρρευσή του συνοδεύεται και από μύριες άλλες συνέπειες, η πιο σημαντική εκ των οποίων είναι η τύχη των αποταμιεύσεων ενός ολόκληρου λαού.
Όποια λοιπόν κι αν είναι η άποψή μας για τις σημερινές τράπεζες, τους ιδιοκτήτες τους και τα στελέχη τους, ένα είναι το γεγονός. Πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία και με κάθε κόστος. Άσχετα αν οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να πάνε φυλακή και τα στελέχη τους να φάνε ξύλο, αυτές, ως ιδρύματα, πρέπει να σωθούν. Αυτό δεν το κάνεις για να σώσεις τον Λάτση ή τον Σάλλα. Αυτό το κάνεις, για να σωθεί ο φουκαράς, ο οποίος έχει καταθέσει τις αποταμιεύσεις του στις τράπεζές τους. Αυτό το κάνεις, για να μπορεί η οικονομία να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη χρηματοροή, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Η κατάρρευση δηλαδή του τραπεζικού συστήματος θα παρασύρει αυτόματα σε κατάρρευση χιλιάδες επιχειρήσεις.
Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό και πού βρίσκεται η διαφορά; Είναι άλλο πράγμα να στραφείς εναντίον των ιδιοκτητών των τραπεζών, προσπαθώντας να μειώσεις τα κέρδη τους και εντελώς άλλο πράγμα να ζητήσεις μερίδιο από τα τραπεζικά "κέρδη". Τα κέρδη των τραπεζιτών και των στελεχών τους είναι πραγματικά χρήματα και αυτά μπορούν να στοχοποιηθούν από μια πολιτική, ενώ τα "κέρδη" των τραπεζών είναι κάτι το πολύ ιδιόμορφο, όπως θα δούμε παρακάτω. Το να βοηθήσεις μια τράπεζα με κρατικά χρήματα και να την αναγκάσεις να μην δώσει μερίδια κερδών στους μετόχους και μπόνους στα στελέχη της, είναι μια θετική κίνηση. Το ν' αναζητήσεις μαζί μ' αυτούς μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη της, είναι η απόλυτη καταστροφή.
Για να μιλήσει λοιπόν κάποιος για επιπλέον και μάλιστα βαρύτατη φορολόγησή τους, θα πρέπει να γνωρίζει σε τι κατάσταση βρίσκονται. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που, για να επιχειρήσει ένας γιατρός έναν ακρωτηριασμό, θα πρέπει να γνωρίζει τη γενική κατάσταση που βρίσκεται ένας ασθενής. Η αλλαγή της φορολογίας σημαίνει αύξηση "φορτίου" και αυτό μοιάζει με "ακρωτηριασμό". Αναγκαστικά. Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα αυτό το τραπεζικό σύστημα. Είναι κραταιό όσο δείχνουν οι ισολογισμοί του ή μήπως όλα αυτά είναι μια εικονική πραγματικότητα; Τα υπερκέρδη που δηλώνουν είναι πραγματικά ή μήπως πρόκειται για μια λογιστική αλχημεία, προκειμένου να εισπράττουν μερίδια οι μεγαλομέτοχοι και τα ανάλογα μπόνους τα μεγαλοστελέχη τους;
Για να μην μακρηγορούμε, θα πούμε ευθέως την άποψή μας. Οι ελληνικές τράπεζες είναι στην κυριολεξία "νταντέλες". Επιβιώνουν, απλά και μόνον επειδή δεν πιέζονται από την οικονομία και βέβαια από τους πελάτες τους. Επιβιώνουν, επειδή οι Έλληνες, έχοντας άγνοια κινδύνου, δεν σπεύδουν ν' αναζητήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Επειδή οι τράπεζες έχουν ακόμα χρήματα να πληρώνουν τηλεοπτικές διαφημίσεις, οι οποίες εφησυχάζουν τους Έλληνες καταθέτες. Αν σκεφτεί κάποιος ότι, λόγω της ίδιας της τραπεζικής λειτουργίας, μπορεί μια υγιής τράπεζα να καταρρεύσει από την πίεση των πελατών της, αντιλαμβανόμαστε ότι οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να καταρρεύσουν και από την απλή "υποψία" πίεσης.
Εδώ ένας αυτόκλητος συνήγορος του διαβόλου ευλόγως θα αντιπαραθέσει το σοβαρό επιχείρημα των υπερκερδών τους. Τι είναι αυτά τα υπερκέρδη; Τι είναι αυτά τα δισεκατομμύρια των ευρώ, που δηλώνουν στους ισολογισμούς τους; Είναι ψέματα; Όχι βέβαια. Αλήθεια είναι. Κέρδη υπάρχουν …χρήματα δεν υπάρχουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κερδοφορία τους είναι virtual. Είναι κερδοφορία υπό όρους και προϋποθέσεις. …Σου δίνω δέκα ευρώ, μου υπόσχεσαι να μου επιστρέψεις έντεκα ευρώ και εγώ, εξαιτίας αυτής της υπόσχεσης, καταγράφω καθαρό κέρδος ένα ευρώ. Στην πραγματικότητα όμως στην τράπεζα δεν υπάρχει αυτό το κέρδος. Δεν υπάρχει ούτε καν το κεφάλαιο, που έδωσε αυτό το κέρδος. Στην τράπεζα υπάρχει μόνον η "υπόσχεση" του δανειολήπτη.
Αυτό, δηλαδή, που φαίνεται ως κέρδος, είναι πράγματι τέτοιο, εφόσον όμως ...οι δανειολήπτες έχουν τη δυνατότητα να σέβονται τις υποχρεώσεις τους, οι οποίες έχουν μεγάλο βάθος χρόνου. Αν και εφόσον ...η πεταλούδα, που πέταξε από το Πεκίνο, δεν θα πάθει τίποτε στη μεγάλη πτήση της. Αυτό είναι το παράδοξο, το οποίο όμως είναι χαρακτηριστικό της τραπεζικής λειτουργίας. Οι τράπεζες δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις, όπου τα κόστη και τα κέρδη είναι πραγματικά και αφορούν τον πραγματικό χρόνο.
Σε μια παραγωγική επιχείρηση, η οποία παράγει για παράδειγμα τρακτέρ, πρέπει να πληρωθεί το προϊόν, για να καταγραφεί στην εταιρεία κέρδος και όχι ζημιά. Αν της πάρεις το τρακτέρ και δεν το πληρώσεις άμεσα, το καταγράφει ως ζημιά, άσχετα αν της έχεις "υποσχεθεί" ότι θα το πληρώσεις. Μέχρι να το πληρώσεις είναι ζημιά, γιατί απλούστατα δεν μπορεί ν' αντικατασταθεί στη βιτρίνα. Για ν' αντικατασταθεί, πρέπει ν' αγοραστούν πραγματικές πρώτες ύλες με πραγματικά χρήματα. Πρέπει να πληρωθούν πραγματικοί εργάτες με πραγματικά χρήματα.
Χρήματα, τα οποία πρέπει να υπάρχουν, για να συνεχιστεί ο "κύκλος" της παραγωγής και της πώλησης, του κόστους και του κέρδους και τα οποία δεν μπορούν ν' αντικατασταθούν με "υποσχέσεις". Χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος από το κέρδος, το οποίο περιλαμβάνεται στη σταδιακή "υπόσχεση" πληρωμής. Με "υποσχέσεις" δεν μπορεί να παράγει κέρδος μια παραγωγική επιχείρηση, γιατί απλούστατα, για να συνεχίσει να λειτουργεί, πρέπει να καλύπτει τα κόστη της. Δεν υπάρχει ένας διεθνής "τρακτεροποιητικός" μηχανισμός, που θα γεμίζει διαρκώς τις αποθήκες με τρακτέρ, αντικαθιστώντας αυτά που "πουλήθηκαν".
Οι τράπεζες δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Το προϊόν τους είναι ιδιόμορφο στην "κατασκευή" του. Αντικαθίσταται χωρίς πρόβλημα. Δανείζουν και δανείζονται με τους ίδιους όρους. Σήμερα αδειάζουν τα "ράφια" τους …αύριο θα είναι και πάλι γεμάτα. Συγκρίνουν διαφορές και καταγράφουν "κέρδη". "Υποσχέσεις" παίρνουν και "υποσχέσεις" δίνουν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για τραπεζική "πίστη". Το σημερινό καταγεγραμμένο κέρδος εξαρτάται από μια συμπεριφορά, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί μετά από χρόνια.
Αν δηλαδή οι τράπεζες από σήμερα και πέρα σταματήσουν κάθε είδους δανειοδότηση, για να εισπράξουν αυτά τα οποία σήμερα έχουν καταχωρήσει ως κέρδη τους, θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, για να το επιβεβαιώσουν. Καταγράφουν δηλαδή ως πραγματικό κάτι το οποίο μπορεί να θέλει δεκαπέντε χρόνια να επιβεβαιωθεί. Όσα χρόνια δηλαδή απαιτούνται, για να αποπληρώσει το δάνειό του ο τελευταίος που πήρε δάνειο με τη μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής. Ο τελευταίος, που με την "υπόσχεσή" του τούς έδωσε το δικαίωμα να καταγράψουν σημερινό "κέρδος", αλλά που στην ουσία δεν τους έχει δώσει πίσω ούτε ένα ευρώ από αυτά που τους πήρε. Άρα; Άρα, για ν' αντιμετωπίσεις τις τράπεζες ως κερδοφόρες επιχειρήσεις, που μπορείς να τις "στριμώξεις" φορολογικά, θα πρέπει ως κράτος να έχεις εξασφαλίσει την ομαλή πορεία της οικονομίας για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Γιατί; Γιατί, αυτά τα οποία φορολογείς, τόσο χρόνο χρειάζονται για να δείξουν αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το θέμα της φορολόγησης των τραπεζών είναι μια πολύ ιδιόμορφη κατάσταση. Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε, οι τράπεζες δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις, ώστε από υπάρχοντα ταμεία, γεμάτα από εισπραχθέντα κέρδη, να διεκδικήσεις το κοινωνικό μερίδιο. Οι τράπεζες, όταν φορολογούνται, πρέπει να δώσουν πραγματικά χρήματα από virtual κέρδη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στην πραγματικότητα, όταν φορολογούνται οι τράπεζες, δεν δίνουν μερίδιο από κάποια "λιμνάζοντα" κέρδη. Στην πραγματικότητα μιμούνται την τακτική δανειοδότησης. Δίνουν "δάνειο" στο κράτος και απλά δεν παίρνουν από αυτό "υπόσχεση" ότι θα τα επιστρέψει. Δίνουν δάνειο και "υπόσχονται" οι ίδιες στους εαυτούς τους ότι θα το "καλύψουν" με τα κέρδη που τους έχουν "υποσχεθεί" οι πελάτες τους.
Χρήματα δηλαδή δεν υπάρχουν στις τράπεζες και άρα δεν υπάρχουν και τα χρήματα των καταθετών. Τα χρήματα, τα οποία νομίζει ο καταθέτης ότι υπάρχουν, δεν βρίσκονται σε κάποιο χρηματοκιβώτιο, έτοιμα να τα παραλάβει όποτε το θελήσει. Τα χρήματά του μπορεί να είναι σώβρακα σε ράφια της Ερμού, μπορεί να είναι ξαπλώστρες στην παραλία της Ψαρού ή τσάντες σε κάποιο κοντέινερ στον Πειραιά. Είναι τα χρήματα που έχουν πάρει οι επιχειρηματίες και έχουν "υποσχεθεί" στις τράπεζες κέρδος. Πρέπει όλοι αυτοί να δουλέψουν και να τα επιστρέψουν. Εδώ βέβαια βρίσκεται το παράδοξο της όλης υπόθεσης. Στη δική τους αβεβαιότητα στηρίζεται η βεβαιότητα του καταθέτη.
Σ' αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι πραγματική κατάσταση βρίσκονται οι τράπεζες σήμερα. Μπορεί να καταλάβει πώς συνδέονται με τη σημερινή οικονομική κρίση. Με εταιρείες-πελάτες να βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη, σημαίνει ότι αθετούνται καθημερινά χιλιάδες "υποσχέσεις" προς τις τράπεζες. Με μια ανεργία να καλπάζει ανεξέλεγκτα, σημαίνει ότι ακόμα περισσότερες —κυρίως στεγαστικές— "υποσχέσεις" αθετούνται ή βρίσκονται υπ’ ατμόν. Αυτές οι "υποσχέσεις" όμως έχουν καταγραφεί στην τραπεζική "πίστη" ως κέρδη.
Αυτά τα μυστηριώδη και βέβαια "ανεπιβεβαίωτα" κέρδη είναι αυτά τα οποία δίνουν τα πραγματικά κέρδη στους πραγματικούς εγκληματίες του τραπεζικού συστήματος και οι οποίοι είναι οι τραπεζίτες, οι μεγαλομέτοχοι και τα μεγαλοστελέχη του. Από αυτά τα φανταστικά "κέρδη" εισπράττουν οι ίδιοι τα δικά τους πραγματικά κέρδη. Όσο μεγαλύτερα τα εμφανίζουν αυτά τα "κέρδη", τόσο μεγαλύτερα είναι και τα δικά τους. Τα "υπερκέρδη" δηλαδή βολεύουν πρώτα απ' όλα εκείνους, που εισπράττουν μερίδιο από αυτά και δεν τους ενδιαφέρει αν αυτό προκαλέσει το "ενδιαφέρον" του κράτους. Δεν αποκρύπτουν τίποτε, όπως θα έκαναν για παράδειγμα οι παραγωγικές επιχειρήσεις. Αν μπορούσαν οι τράπεζες και τις ζημιές να τις εμφάνιζαν σαν κέρδη, θα το έκαναν.
Όταν ο αναγνώστης καταλαβαίνει τις "ιδιομορφίες" του τραπεζικού συστήματος και αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να φορολογηθεί με τους απλούς όρους που φορολογείται μια παραγωγική επιχείρηση, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Όταν ο απλός αναγνώστης —με βάση τα όσα αναφέραμε πιο πάνω— αντιλαμβάνεται εύκολα ότι μια τράπεζα δεν μπορεί να φορολογηθεί με συμβατικό τρόπο, ευνόητο είναι ότι δεν μπορεί να μοιράζει και μερίδια ή μπόνους με τον επίσης συμβατικό τρόπο. Δεν έχει πραγματικά κέρδη, για να την φορολογήσεις ανάλογα, αλλά δεν έχει και πραγματικά κέρδη, για να μοιράσεις ανάμεσα στους ιδιοκτήτες της.
Αυτό το απλό το αντιλαμβάνονται και οι τραπεζίτες. Μπορεί να είναι απόφοιτοι του Χάρβαρντ, αλλά μια στοιχειώδη αντίληψη σίγουρα την έχουν. Το αντιλαμβάνονται όμως μόνον μέχρι εκεί που τους συμφέρει. Ποια είναι η απόδειξη αυτής της μονομερούς αντίληψης; Όταν οι τραπεζίτες βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο της χρεοκοπίας, σπεύδουν να ζητήσουν βοήθεια από το κράτος, γιατί την "δικαιούνται" ως επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τα δημόσια συμφέροντα. Όταν όμως όλα πάνε "καλά" γι' αυτούς, πώς είναι δυνατόν να θεωρούν ότι δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις; Πώς είναι δυνατόν να μοιράζουν μερίσματα και μπόνους χωρίς κανέναν έλεγχο; Να μοιράζονται ποσά με βάση "κέρδη" τα οποία δεν αναγνωρίζουν ως τέτοια, όταν πρόκειται να φορολογηθούν;
Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η αλητεία των τραπεζιτών και των στελεχών των τραπεζών. Ενώ γνωρίζουν τι συμβαίνει και το χρησιμοποιούν για να αμυνθούν απέναντι στη συμβατική φορολογική πολιτική του κράτους, όταν πρόκειται να μοιραστούν κέρδη, αντιλαμβάνονται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Ενώ στη φορολογία "απαιτούν" δικαίως ειδική μεταχείριση, η οποία στην πραγματικότητα λειτουργεί ως συντελεστής, ο οποίος εκλογικεύει και άρα μειώνει τα τραπεζικά virtual "κέρδη", όταν μοιράζονται οι ίδιοι τα κέρδη τους, σκέφτονται απλά. Ενώ δηλαδή στη φορολογία απαιτούν στην πραγματικότητα να φορολογείται ως κέρδος το 10% για παράδειγμα του "κέρδους", όταν μοιράζονται μερίδια, το ίδιο ποσό το αντιλαμβάνονται στο 100% της αξίας του.
Αν λοιπόν θέλεις να χτυπήσεις τους εγκληματίες, τους χτυπάς στη δική τους "τσέπη" και όχι στην "κερδοφορία" του τραπεζικού συστήματος. Αν επιτεθείς με λάθος τρόπο στο τραπεζικό σύστημα και άρα αν κάνεις αυτό το οποίο προτείνει ο Giorgo, διαπράττεις έγκλημα. Γιατί; Γιατί απειλείς με κατάρρευση το ίδιο το τραπεζικό σύστημα και δίνεις παράλληλα τη δυνατότητα στους εγκληματίες όχι απλά να διαφύγουν, αλλά και να "κρυφτούν" πίσω από το απαραίτητο της ύπαρξης του τραπεζικού συστήματος.
Αν κλείσουν οι τράπεζες, θα το πληρώσουν οι απλοί πολίτες και όχι οι εγκληματίες, οι οποίοι ήδη έχουν βάλει στις τσέπες τους τα κέρδη. Θα το πληρώσουν οι καταθέτες, οι επιχειρηματίες και οι κοινοί εργαζόμενοι. Όλοι όσοι εξαρτώνται από την οικονομία. Οι τράπεζες, δηλαδή, από τη φύση τους και εκ του ρόλου τους, άσχετα αν είναι ιδιωτικές, δεν παύουν ποτέ να ανήκουν στη σφαίρα των δημοσίων συμφερόντων. Ιδιωτικές απλά είναι, όταν το κράτος αποφασίζει να πληρώσει ιδιώτες, για να κάνουν αυτό το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν υποχρεωμένο το ίδιο να κάνει. Ενώ δηλαδή το κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να κατασκευάζει πουλόβερ και άρα η βιομηχανία που το κάνει είναι καθαρά ιδιωτική, η τραπεζική "υπηρεσία" ανήκει στις υποχρεώσεις του κράτους και οι ιδιώτες που το αντικαθιστούν απλά παίρνουν την προμήθεια που τους αντιστοιχεί, εκτελώντας ένα δημόσιο "καθήκον".
Άρα το ιδανικό στην αντιμετώπισή τους ποιο είναι; Να περιοριστεί η αισχροκέρδεια των "κερδών" των τραπεζών και το σημαντικότερο είναι να μην μεταφέρεται η ακριβής προβολή αυτών των "κερδών" στις τσέπες των μετόχων. Να μην αφήνονται να αισχροκερδούν και τα όποια "κέρδη" προκύπτουν να υπολογίζονται στη σωστή τους βάση. Ο στόχος δηλαδή είναι να μην αφήνεις τα τραπεζικά "κέρδη" να δίνουν ανάλογα κέρδη στους τραπεζίτες και στη συμμορία τους. Να μην τους αφήνεις να λεηλατούν ως τραπεζίτες τον κόσμο με την αισχροκέρδεια και να μην τους αφήνεις να λεηλατούν την "κρέμα" της οικονομίας ως στελέχη. Να μοιράζονται μεταξύ τους τα "επιβεβαιωμένα" κέρδη και επειδή αυτό είναι αδύνατον, να υπάρχει ένας συντελεστής, που να συνδέει τα τεράστια προβαλλόμενα "κέρδη" με τα αναγκαστικά ισχνά υπό μοιρασιά κέρδη. Να γίνει δηλαδή αυτό το οποίο δεν έγινε ποτέ εξαιτίας των κλεφτών.
Πρέπει να χτυπηθούν τα απεχθή Golden Boys σαν τα χταπόδια. Πρέπει να λιώσουν στην κυριολεξία οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί εγκληματίες από σύστασης του ελληνικού κράτους. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα. Αρκεί να το θέλει κανείς. Τους καταστρέφεις ολοκληρωτικά και τους πετάς στον δρόμο ακριβώς όπως εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και άρα με τα made in Harvard σώβρακά τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όταν μια τράπεζα, εξαιτίας της απειλής της χρεοκοπίας, μπαίνει αναγκαστικά υπό καθεστώς κρατικής προστασίας, να μην απολύει το προσωπικό, που μοιράζεται "μπόνους". Το σημερινό υψηλόμισθο και υπεραμοιβόμενο προσωπικό.
Όχι μόνον να μην απολύει τα υπάρχοντα στελέχη, αλλά και να "ενεργοποιεί" όλους τους προκατόχους τους σε "βάθος" χρόνου δεκαπέντε τουλάχιστον ετών. Ακόμα και τους βιολογικά νεκρούς. Γιατί; Για να μην μπορούν να φύγουν οι κλέφτες με τα κλοπιμαία τους. Γιατί εκείνων τα "κέρδη", που τότε εισέπραξαν προκαταβολικά, σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν ήταν "κέρδη" και άρα πρέπει να επιστραφούν τα μερίδια που εισπράχθηκαν "κατά λάθος". Όλους αυτούς να τους διατηρεί με τα ίδια ακριβώς συμβόλαια, τα οποία είχαν και στην εποχή που "διέπρεπαν". Αυτοί δεν είναι που έπαιρναν μερίδιο από τα "κέρδη"; Άρα δεν είναι κοινοί εργαζόμενοι. Ο κοινός εργαζόμενος έναν κοινό μισθό παίρνει. Ο συνέταιρος είναι αυτός που παίρνει μερίδιο. Άρα αυτοί ήταν συνέταιροι της υπό χρεοκοπία τράπεζας και γι' αυτό έπαιρναν μερίδιο κερδών. Όμως, μερίδιο δεν υπάρχει μόνον στα κέρδη, αλλά και στη ζημιά.
Όπως εξέταζαν λοιπόν τα τραπεζικά "κέρδη" και με ένα κομπιουτεράκι έβρισκαν τα μερίδιά τους, έτσι μπορεί να γίνει και με τις ζημιές. Άρα —για λόγους δικαιοσύνης— με βάση τους ίδιους συντελεστές, που σήμερα μοιράζονται τα κέρδη τους, ας μοιραστούν τις μελλοντικές ζημιές. Αν για το τραπεζικό "κέρδος" δέκα εκατομμυρίων έπαιρναν το ένα για τους εαυτούς τους, ας δίνουν ένα από τα δικά τους για κάθε δέκα εκατομμύρια τραπεζική ζημιά. Να τους γίνει μια προοδευτική κατάσχεση του συνόλου των περιουσιακών τους στοιχείων, μέχρι να πάνε στο διάολο. Να ξεράσουν μέχρι και την Dom Perignon, που ήπιαν εις βάρος της κοινωνίας. Οι Αραπομπατιρόβλακες, που λεηλάτησαν την κοινωνία. Δεν είναι μόνον αυτοί έξυπνοι σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν έχουν μόνον αυτοί κομπιουτεράκια. Έχουν κι άλλοι κομπιουτεράκια και ο κόσμος έχει και χεράκια, για να τους σπάσει στο ξύλο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι τράπεζες σήμερα είναι πραγματικά "νταντέλες" με πλούσιους ιδιοκτήτες και στελέχη. Δεν έχουν χρήματα στα συρτάρια τους, παρά έχουν "υποσχέσεις" εκατομμυρίων επιχειρηματιών, οι οποίοι αυτήν τη στιγμή σκυλοπνίγονται στην οικονομική κρίση. Αυτές οι πολλές "υποσχέσεις" είναι εκείνα, που εμφανίζονται σαν υπερκέρδη. Όταν αυτές οι "υποσχέσεις" δεν επιβεβαιωθούν στις προθεσμίες τους, τι πραγματικά θα αντιπροσωπεύσουν τα σημερινά υπερκέρδη;
Ό,τι υπήρχε σε πραγματικό χρήμα, το έχουν πάρει ως "προκαταβολή" οι τραπεζίτες και τα στελέχη τους σε μερίσματα, μπόνους και παροχές. Οι καταθέσεις των πολιτών έχουν γίνει σκάφη και βίλες, γιατί κάποιοι τραπεζίτες έκριναν ότι θα είχαν σίγουρες πωλήσεις τα σώβρακα στην Ερμού. Αυτοί πήραν προκαταβολικά το μερίδιό τους από τα "κέρδη" και οι άλλοι θα περιμένουν να δουν αν στο τέλος θα υπάρξουν "κέρδη". Αυτοί πρώτοι αμφισβήτησαν την τραπεζική πίστη και επωφελήθηκαν από την απιστία τους. Αυτοί "νόθευσαν" την τραπεζική λειτουργία, για ν' αυξήσουν τα δικά τους προσωπικά μερίδια. Αυτοί παρέσυραν τον κόσμο στον "αυτοκτονικό" υπερδανεισμό, γιατί ήταν οι εμπνευστές των υπερκερδών. Αυτοί δέχονταν εκατοντάδες χιλιάδες επισφαλείς "υποσχέσεις" —ορατά προβληματικές— μόνο και μόνο για ν' αυξήσουν τα "κέρδη", που θα μοιράζονταν μεταξύ τους.
Πώς λοιπόν θα φορολογήσεις αυτά τα υπερκέρδη, όταν οι τράπεζες δεν μπορούν να "υποσχεθούν" στους εαυτούς τους ότι θα τα εισπράξουν, ώστε να ξεκινήσουν τη "δανειοδότηση" της φορολόγησής τους; Υπάρχει σήμερα αυτή η εξασφάλιση, ώστε το κράτος να διεκδικήσει το μερίδιό του μέσω της φορολογίας; Όχι δεκαπέντε χρόνια, αλλά ούτε καν δεκαπέντε μέρες δεν υπάρχει αυτή η εξασφάλιση. Στην κυριολεξία δεκαπέντε μέρες. Αυτό το κείμενο γράφεται στις 25 Σεπτεμβρίου του 2009 και οι επόμενες ημέρες θα είναι οι πιο κρίσιμες όχι μόνον της μεταπολίτευσης, αλλά και ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου. Γιατί θα είναι κρίσιμες; Γιατί το τραπεζικό σύστημα θα περάσει ένα αναπόφευκτο crash test.
Σε μια πολύ συγκεκριμένη ημερομηνία κάποιες πολλές από τις πάμπολλες "υποσχέσεις", που έχουν δημιουργήσει τα "υπερκέρδη", θα κριθούν για την αξιοπιστία τους. Σε μια πολύ συγκεκριμένη και κοντινή ημερομηνία θα κριθεί μια ολόκληρη "σοδειά" "υποσχέσεων" και τα πράγματα απ' ό,τι δείχνουν θα είναι τραγικά.
Η πιο κρίσιμη ημερομηνία της μεταπολίτευσης.
Το μεγάλο "ντόμινο".
Αν καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει, θα του λυθούν πολλές απορίες. Θα καταλάβει τον λόγο που έγιναν τόσο εσπευσμένα οι εκλογές από μια κυβέρνηση με σχετικά "νωπή" τη λαϊκή εντολή. Θα καταλάβει γιατί ο Giorgo παίζει αυτό το φαινομενικά αυτοκτονικό παιχνίδι της παροχολογίας εν μέσω μιας τρομακτικής οικονομικής κρίσης. Θα καταλάβει ότι υπάρχουν σχεδιασμοί πίσω από αυτά που φαίνονται και οι οποίοι είναι άκρως επικίνδυνοι. Εθνικά επικίνδυνοι, που θα μας βάλουν σε περιπέτειες.
Ποια είναι η κρίσιμη ημερομηνία-όριο, που τους τρομάζει όλους αυτούς μαζί; Η ημερομηνία, που μας οδήγησε στις πρόωρες εκλογές; Η ημερομηνία, η οποία πιθανότατα θα ανάγκαζε τον Καραμανλή να δηλώσει τη γνωστή τρικούπεια ρήση …"Δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Η ημερομηνία αυτή είναι η 8η του Οκτώβρη. Γιατί είναι κρίσιμη; Γιατί τότε θα κάνει "ταμείο" ο τουρισμός. Γιατί τότε θ' αποκαλυφθούν οι πραγματικές φετινές "εισπράξεις" της τουριστικής βιομηχανίας. Τότε θα φανούν οι πραγματικοί δείκτες της οικονομίας. Τότε θα φανεί αν η ελληνική οικονομία είναι στην "εντατική" της ύφεσης ή αν είναι στον πάτο του "τάφου" της.
Η 8η του Οκτώβρη είναι άκρως επικίνδυνη, γιατί εκείνη την ημέρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να τιναχτεί στον "αέρα". Ο μέσος πολίτης αυτό δεν το γνωρίζει, αλλά το γνωρίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι Αμερικανοί. Γιατί θα κινδυνεύσει το τραπεζικό σύστημα; Γιατί η "βιομηχανία" του τουρισμού, όπως συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες βιομηχανίες, δεν "παράγει" τζάμπα. Πολύ πριν εισπράξει, έχει ξοδέψει. Πολύ πριν πουλήσει, έχει αγοράσει. Αν στο τέλος της σεζόν δεν έχει εισπράξει, δεν κινδυνεύει απλά να χάσει μόνον τα προσδοκώμενα κέρδη, αλλά αποκτά ζημιά. Κολοσσιαία ζημιά, αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος, το οποίο αντιπροσωπεύει για την ελληνική οικονομία η "βιομηχανία" του τουρισμού της.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο ελληνικός τουρισμός προετοιμάστηκε για να "εισπράξει", χωρίς να έχει τα χρήματα. Με ανύπαρκτα χρήματα προετοιμάστηκε. Με τις περίφημες μεταχρονολογημένες επιταγές πλήρωσε τους προμηθευτές του. Με τις επιταγές "μαϊμού", οι οποίες αποτελούν παγκόσμια ελληνική πατέντα. Εδώ συνδέονται οι εισπράξεις του τουρισμού με το τραπεζικό σύστημα. Τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής κρίσης εξουθένωσαν τον επιχειρηματικό κόσμο των εμπόρων και των προμηθευτών της τουριστικής βιομηχανίας. Μέχρι τώρα οι ζημιές του τουρισμού δεν άγγιζαν το τραπεζικό σύστημα, γιατί οι "κανονιές" των επιχειρηματιών του τουρισμού ζημίωναν τους ίδιους τους προμηθευτές ως πρόσωπα. Εξανέμιζαν τις δικές τους προσωπικές περιουσίες.
Η φετινή τουριστική περίοδος ήταν το τελευταίο τους "χαρτί". Αυτή ήταν η μεγάλη αλλαγή, λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι —και επειδή δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα— όλοι αυτοί κρατούσαν τις μεταχρονολογημένες επιταγές στα συρτάρια τους και περίμεναν την ημερομηνία της είσπραξης. Δεν ήθελαν και δεν τους συνέφερε να πάνε στις τράπεζες, για να τις "σπάσουν". Είχαν την οικονομική δυνατότητα να συντηρούν από τις δικές τους "τσέπες" τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους και να περιμένουν να πληρωθούν από τις εισπράξεις των πελατών τους. Αυτήν τη δυνατότητα δεν την είχαν στη φετινή περίοδο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν "σπάσει" τις επιταγές τους, προκειμένου να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Αυτό προκαλεί το ντόμινο και μεταφέρει την κρίση του τουρισμού στον τραπεζικό τομέα.
Η "κανονιά" του τουριστικού επιχειρηματία μεταφέρεται δια μέσω του προμηθευτή του στην τράπεζα. Η τράπεζα έχει πληρώσει χρήματα σε "μη έχοντες" πλέον, κρατώντας επιταγές "μη εχόντων". Όπου και να στραφεί, για να πάρει τα χρήματά της, δεν θα πάρει τίποτε, γιατί απλά δεν έχει κανένας να της δώσει τίποτε. Η τουριστική βιομηχανία δηλαδή φέτος "προετοιμάστηκε" για τη λειτουργία της με χρήματα των τραπεζών και δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες επιταγών εξάμηνης διάρκειας. Επιταγών, των οποίων ο κύριος όγκος έχει εκδοθεί στις αρχές της τουριστικής περιόδου και άρα τον Απρίλιο του 2009.
Αυτές οι επιταγές "λήγουν" στις 30 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Από εκεί και πέρα απομένουν οκτώ ημέρες, για να δούμε πόσες από αυτές είναι "καλυμμένες" και πόσες "ακάλυπτες". Ενώ δηλαδή για έξι μήνες αυτές οι επιταγές βρίσκονταν στα συρτάρια, είτε των προμηθευτών που τις πήραν είτε των τραπεζών που τις "έσπασαν" και θεωρούνταν χρήμα, μετά το τέλος του Σεπτεμβρίου ακολουθούν οκτώ κρίσιμες μέρες, στις οποίες θα διαπιστωθεί αν αυτές οι επιταγές είναι χρήμα ή απλά και άχρηστα κομμάτια χαρτιών.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις συνθήκες που θα επικρατούν την επομένη της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Με ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμένο και σχεδόν χρεοκοπημένο, θα κλονιστούν τα πάντα. Η κρίση θα ξεκινήσει από τις τράπεζες και θα φτάσει γρήγορα στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος, ως ο μεγαλύτερος οφειλέτης των ασφαλιστικών ταμείων, δεν θα μπορεί να τα χρηματοδοτήσει, προκειμένου να δίνονται οι συντάξεις. Οι τράπεζες θα το παρασύρουν στη δική τους αδυναμία, εφόσον δεν θα μπορούν να το "διευκολύνουν" με τη ζωογόνα ρευστότητα.
Ταυτόχρονα μ' αυτήν την τραπεζική δυσλειτουργία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί καμία πολιτική, που να ευνοεί την οικονομία. Δεν θα χρηματοδοτείται ούτε η ανάπτυξη ούτε βεβαίως και η κατανάλωση, που έχει ανάγκη για την επιβίωσή της η άνεργη και φτωχή ελληνική κοινωνία.
Το ελληνικό real estate.
Το τέρμα του διαδρόμου και η αρχή του αδιεξόδου.
Αν όλα αυτά, τα οποία περιγράψαμε, φαίνονται τρομακτικά, στην πραγματικότητα είναι μόνον η κορυφή του "παγόβουνου". Τα πράγματα είναι ακόμα πιο εφιαλτικά. Η τραπεζική κρίση εύκολα μπορεί να τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα αξιών της ελληνικής οικονομίας και στο τέλος να μετατραπεί σε τεράστια κοινωνική κρίση. Να καταστρέψει τους πάντες και όχι μόνον αυτούς που εμπλέκονται άμεσα στην τραπεζική λειτουργία, είτε ως τραπεζικοί παράγοντες είτε ως απλοί καταθέτες των τραπεζών.
Αυτό, για να γίνει αντιληπτό, θα πρέπει ο αναγνώστης να έχει μια γενική εικόνα της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι η Ελλάδα ήδη τελεί υπό συνθήκες διακριτικής "επιτήρησης". Ενδεχόμενη "έκρηξη" του τραπεζικού της συστήματος θα φέρει τους "επιτηρητές" ακόμα πιο "κοντά". Ενδεχόμενη κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος θα τη φέρει στα όρια της χρεοκοπίας. Τα κράτη μέσα σε μια οργανωμένη παγκόσμια οικονομία δεν βάζουν "λουκέτα", όπως γίνεται με τις επιχειρήσεις. Δεν αφήνονται να το κάνουν αυτό, γιατί οι λαοί, όταν αντιδρούν, είναι ανεξέλεγκτοι. Προκειμένου να μην υπάρξει "έκρηξη" και άρα απειλή παγκόσμιας αναρχίας, οι ισχυροί σπεύδουν να τα βοηθήσουν.
Οι ίδιοι, δηλαδή, που τα λεηλάτησαν, σπεύδουν να τους δώσουν τις "πρώτες" βοήθειες. Αυτό το κάνουν, γιατί αυτό τους συμφέρει και όχι για ανθρωπιστικούς λόγους. Επειδή οι εθνικές οικονομίες είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενες, το διεθνές οικονομικό σύστημα δεν θέλει να έχει "απειλή" μέσα στον χώρο του. Κανέναν ιδιοκτήτη πουλόβερ δεν τον συμφέρει να ανοίξει μια θηλιά μέσα σ' αυτό. Αν δεν μεριμνήσει εγκαίρως για την αντιμετώπισή της, αυτή η μία θηλιά μπορεί να του το ξηλώσει όλο μαζί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το "πλεκτό" της παγκόσμιας οικονομίας. Τα κράτη με τις προβληματικές οικονομίες τα βάζουν σε ένα safe mode χρεοκοπίας και τα αφήνουν να υπολειτουργούν, μέχρι να επανέλθουν σε φυσιολογική κατάσταση.
Στην πραγματικότητα τα αφήνουν να κλείσουν τις "πληγές" τους με τα δικά τους δάκρυα και τον δικό τους ιδρώτα. Μέχρι ο λαός με τεράστιο κόστος να πληρώσει τις ζημιές, για να επαναλάβουν και πάλι τα θλιβερά Golden Boys την "επιτυχία" τους, που θα ξαναοδηγήσει στην κρίση. Ένας ατελείωτος κύκλος ακμών και παρακμών με μόνιμο και μοναδικό θύμα τους λαούς, εφόσον οι "εκλεκτοί" πάντα φροντίζουν να παίρνουν τα μερίδιά τους εγκαίρως και να τα "ασφαλίζουν" στις βουνοκορφές της όποιας Ελβετίας.
Μια τέτοια κατάσταση οργανωμένης χρεοκοπίας μεθοδεύεται σήμερα και στην Ελλάδα. Αυτό θα γίνει. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο εμείς το φανταζόμαστε ως κάτι το πρωτοφανές. Είναι συνήθης πρακτική της παγκόσμιας οικονομίας. Έγινε πρόσφατα στη Ρουμανία. Στην υπό ένταξη Ρουμανία, η οποία αντιμετωπίζει τεράστια οικονομική κρίση. Από τη Ρουμανία "ζήτησαν" οι Ευρωπαίοι να εφαρμόσει μια "αναγκαστική" πολιτική, προκειμένου να συνεχίσουν να τη χρηματοδοτούν. Προκειμένου να χρηματοδοτούν αυτό το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω ως safe mode.
Μέσα λοιπόν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ο υπουργός οικονομικών της Ρουμανίας συμφώνησε να απολύσει 300.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015. Ποσοστό τεράστιο, αν αναλογιστεί ο αναγνώστης ότι μιλάμε για ένα σύνολο 1,2 εκατομμυρίων υπαλλήλων. Μιλάμε για το ένα τέταρτο αυτού του συνόλου. Ένας στους τέσσερις υπαλλήλους θ' απολυθεί μέχρι το 2015 και όσοι παραμείνουν στις θέσεις τους θα υποστούν "πάγωμα" μισθών. Γιατί; Για να μειώσει το κράτος το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να το περιορίσει κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσοστό, το οποίο έχουν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι. Οι χρηματοδότες Ευρωπαίοι.
Σε μια τέτοια αναγκαστική πολιτική θ' αναγκαστεί και το ελληνικό κράτος Θα αναγκαστούν να την εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις των κομμάτων, τα οποία ασκούν μονοπωλιακά την εξουσία σ' αυτό το κράτος. Θα τους ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ν' απαλλαγούν από τους "υπεράριθμους" δημόσιους υπαλλήλους. Θα τους ζητήσουν να κάνουν θεαματική μείωση των κρατικών εξόδων και αυτό σημαίνει απολύσεις. Πολλές απολύσεις. Όσοι δεν απολυθούν —και εξαιτίας των ίδιων στοχεύσεων— θα υποστούν τεράστιες απώλειες στους πραγματικούς τους μισθούς.
Αν λοιπόν στη σημερινή εκρηκτική κατάσταση, που βρίσκεται το τραπεζικό σύστημα, βάλει κάποιος και την ανάγκη για τα έκτακτα αναγκαστικά μέτρα, μπορεί να καταλάβει τι θα συμβαίνει. Μπαίνει φωτιά σε μια αποθήκη γεμάτη βενζίνη και ΤΝΤ. Γιατί; Γιατί οδηγούμαστε στην έκρηξη. Το πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα θα γίνει αυτόματα κοινωνικό πρόβλημα. Γιατί η αναγκαστική πολιτική, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να την υποστούν, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Οδηγεί στο αδιέξοδο του συνόλου της οικονομίας. Αυτό ακριβώς που τρομοκρατεί τους σχεδιαστές της όλης κατάστασης.
Ο δρόμος για ένα safe mode παύει να είναι βατός και οδηγεί κατ’ ευθείαν στην έκρηξη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι ενδιαφερόμενοι μεταξύ τους. Η αναγκαστική πολιτική οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Εκεί κάπου θα παιχτεί όλο το παιχνίδι της μεταπολίτευσης. Το πρόβλημα με λίγα λόγια είναι στο τραπεζικό σύστημα. Επειδή το σύνολο των αθλιοτήτων ξεκίνησαν και μεθοδεύτηκαν από τις τράπεζες, κάνουν σήμερα τον "κύκλο" τους και καταλήγουν σ' αυτές. Οι τράπεζες μόνες τους δημιούργησαν το "μπούμερανγκ", το οποίο σήμερα τις απειλεί με πλήρη καταστροφή.
Οι λίγοι σήμερα από τους εργαζόμενους, οι οποίοι επιβιώνουν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς και είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα "πέσουν" στην κατηγορία των φτωχών. Αυτό όμως είναι κάτι, που οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Γιατί; Γιατί και πάλι το πρόβλημα θα γυρίσει προς τις τράπεζες και θα επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ τις εύθραυστες τράπεζες. Έγιναν λάθη χειρισμού στην ελληνική οικονομία και τώρα θα φανούν όλα.
Σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν τα αναγκαστικά μέτρα να εφαρμοστούν, όσο επώδυνα κι αν ήταν. Συνέβη σε όλες σχεδόν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα. Μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους καταστροφής μπορεί κάποιος να ρίξει "νερό" στο "κρασί" των απαιτήσεών του. Θα μπορούσες να πείσεις κάποιον δημόσιο υπάλληλο ότι …"στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι". Σε έναν κόσμο ανεργίας και φτώχειας αυτός και πάλι ευνοημένος θα ήταν. Και πάλι θα πειθόταν ότι ο σταθερός και σίγουρος μισθός θα ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα μέσα σε έναν κόσμο άνεργων, οι οποίοι πλέον απειλούνται με πραγματική λιμοκτονία.
Εφόσον αυτός θα ήταν ο ισχυρότερος των εργαζομένων καταναλωτών, αυτός θα γινόταν και πάλι το "μέτρο" της αγοράς. Η πτώση του μισθού του θα έκανε την κερδοσκοπία να υποχωρήσει και θα μπορούσε να ανακτήσει το χαμένο "έδαφος" στην ποιότητα ζωής. Η πτώση του μισθού συμπαρασύρει και την τιμή του μαϊντανού και αυτό είναι το θετικό, εφόσον η αγορά αυτορυθμίζεται. Αυτά δηλαδή τα οποία ένας δημόσιος υπάλληλος απολαμβάνει σήμερα με 1200 ευρώ μισθό σε μια κερδοσκοπική και ανεξέλεγκτη οικονομία, θα μπορούσε να τα απολαύσει και με 600 ευρώ σε μια λιγότερο ληστρική και πιο ελεγχόμενη οικονομία.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι συνδέονται πολλά πράγματα μεταξύ τους και δημιουργούν συνθήκες ντόμινο, οι οποίες απειλούν τα πάντα με κατάρρευση. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω στον σημερινό μισθό του δημοσίου υπαλλήλου στηρίζονται "αξίες" της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στην "πτώση" του και απειλούν τα πάντα με κατάρρευση.
Στην εποχή της ηλιθιότητας και της λεηλασίας ένα από τα πράγματα που ξέφυγαν από κάθε έλεγχο ήταν και οι τιμές των ακινήτων. Τα ακίνητα απέκτησαν αξίες πέρα από κάθε λογική και μέτρο της ελληνικής οικονομίας. Οι τράπεζες, για να εμφανίσουν τεράστια κέρδη και για ν' αποκομίσουν μπόνους τα στελέχη τους, χρηματοδότησαν αυτήν την παράλογη και κερδοσκοπική "έκρηξη". Οι τράπεζες έδιναν στεγαστικά δάνεια με τον τόνο, αδιαφορώντας για την πραγματική αξία των ακινήτων που αγόραζαν οι πελάτες τους. Παρακολουθούσαν την "έκρηξη" των τιμών και όχι μόνον δεν την σταματούσαν, απειλώντας τους κερδοσκόπους με "πάγωμα" των δανειοδοτήσεων, αλλά τους ενθάρρυναν στην αθλιότητά τους.
Ο κύριος όγκος των μεγάλων στεγαστικών δανείων δόθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους. Δόθηκε από τις τράπεζες στους "σίγουρους" μισθούς και άρα στις σίγουρες δόσεις. Νόμιζαν ότι ήταν απόλυτα διασφαλισμένα τα χρήματά τους, γιατί —εκτός των άλλων— είχαν εξασφαλίσει το παράνομο δικαίωμα να παρακρατούν τις δόσεις από τους μισθούς των υπαλλήλων, ακόμα κι όταν οι ίδιοι ως άτομα ήταν ασυνεπείς δανειολήπτες. Τι σχέση έχουν αυτά τα οποία λέμε με το θέμα μας; Μεγάλη. Γιατί; Γιατί η αναγκαστική πολιτική και πάλι θα γυρίσει προς τις τράπεζες. Πάλι θα έχουμε το φαινόμενο "ντόμινο" και το "μπαλάκι" θα πάει στις τράπεζες.
Η αναγκαστική πολιτική στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ακόμα κι αν συμφωνήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ομαλώς, όπως έχει εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Σερβία μετά τον πόλεμο ή η Ρουμανία προσφάτως. Γιατί; Γιατί εκεί δεν είχαν οι υπάλληλοι βαριές "ανειλημμένες υποχρεώσεις". Αποφάσιζες να τους δώσεις 500 ευρώ μισθό και γνώριζες ότι θα μπορούσαν με αυτά να επιβιώσουν. Δεν είχαν φορτία υποχρεώσεων, τα οποία έθεταν "πήχη" διαφορετικό από αυτόν του "μέτρου" της οικονομίας. Στην Ελλάδα υπάρχει "πήχης", ο οποίος δεν έχει σχέση με τα μέτρα της τοπικής οικονομίας.
Όταν ένας δημόσιος υπάλληλος, που σήμερα παίρνει μισθό 1500 ευρώ, έχει μηνιαία δόση στεγαστικού και αυτοκινήτου 800 ευρώ, δεν μπορείς εσύ να του δώσεις —εξαιτίας της αναγκαστικής πολιτικής— 700 ευρώ μισθό. Ακόμα και να το θέλει, δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτά τα χρήματα. Δεν του φτάνουν, για να καλύψει τις πάγιες υποχρεώσεις του. Ακυρώνεται η έννοια της εργασίας. Πώς θα λειτουργήσουν οι τράπεζες, όταν οι πιο καλοί και σίγουροι πελάτες τους θα αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Τι ακριβώς θα καταγράφουν στους ισολογισμούς τους; Μιλάμε για δεκάδες αν όχι για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Στην πραγματικότητα μιλάμε για το μεγαλύτερο μέρος των ενεργητικών τους.
Αν δηλαδή θέλαμε να περιγράψουμε με απόλυτη ακρίβεια την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, θα μας ήταν πολύ πιο εύκολο να το κάνουμε με ιατρικούς όρους. Η ελληνική οικονομία, εξαιτίας του συνδυασμού των προβλημάτων της, μοιάζει με έναν ασθενή που έχει ζάχαρο, εξαιρετικά αδύναμο καρδιαγγειακό σύστημα, που υπέστη έμφραγμα και ταυτόχρονα αιμορραγεί από πολλά σημεία.
"Ζάχαρο" η ελληνική οικονομία έχει, εξαιτίας της μόνιμα κακής και προνομιακής μισθολογικής πολιτικής του δημοσίου. Το "καρδιοαγγειακό σύστημα" της ελληνικής οικονομίας είναι το τραπεζικό σύστημα, που θα υποστεί "έμφραγμα" και η συνεχής και ακατάσχετη "αιμορραγία" έχει σχέση με τα ανεξέλεγκτα έξοδα του κρατικού μηχανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση κανένας γιατρός δεν πιάνει αυτόν τον ασθενή, για να του κάνει επέμβαση. Τον διασωληνώνει ....
πηγή: "[OI ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ] "