καρτα

Αναναλυτικά, η ανάρτηση:

Αχ, Ζαννέτ, να ‘ξερες για τον αδερφό σου και αυτό το «μόρφωμα» τι σκ@τό φάγαμε που δεν το χωράει μια σηπτική δεξαμενή, τι στοχοποίηση δεχτήκαμε, τι δουλειές χάσαμε, τι ελπίδες ψαλιδίσαμε, τι συμβιβασμούς κατάπιαμε, τι αβαρίες κάναμε…

Και ξέρεις κάτι, Ζαννέτ; Κάποιοι δεν το μετανιώνουμε.

Γιατί ήταν τόσο ωραίο το «πρώτη φορά Αριστερά», ανατρίχιασε τόσα δέρματα, άγγιξε τόσες καρδιές, ξύπνησε τόσους αδικημένους από την Ιστορία, «σχεδόν 50 χρόνια βάσανα και διωγμοί», πατεράδες, θείους, παππούδες, αδέρφια και ξαδέρφια μας, αντήχησε τόσα «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας» πριν καταλήξει «είμαστε κάθε καρέκλα από τα έδρανα αυτής της Βουλής».

Όμως το όνειρο πάντα αξίζει τον κόπο, ακόμα κι όταν ξυπνάς μετά με πικρό το στόμα.

«Η δύναμη είναι στο παραμύθι», το είχε πει ο Αλέξης. Και είχε δίκιο, Ζαννέτ. Το παραμύθι ήταν διάφανο, τρεχούμενο νερό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αλήθεια είχε μέσα της τους δράκους