Σιγά τα ωά!
Εμείς, την εποχή της περήφανης διαπραγμάτευσης είχαμε ήδη κτυπήσει την πόρτα της αναπτυξιακής τράπεζας των BRICS, της επονομαζόμενης «τράπεζας των φτωχών».
Και τότε στους BRICS δεν έμπαινε και έβγαινε ο «πάσα ένας», όπως συμβαίνει σήμερα. Τους αποτελούσαν η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία.
Ποιος έκανε αυτή τη σκέψη; Ποιος άλλος; Ο κύριος που πιάνει πουλιά στον αέρα. Η σημερινή «χρυσή εφεδρεία», ο Αλέξης Τσίπρας.
Μάλιστα το ζήτημα προχώρησε τόσο πολύ που ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης διόρισε τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη υπεύθυνο για να διερευνήσει τι δυνατότητες... υπάρχουν για να συμμετάσχει η Ελλάδα στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα. Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης διετέλεσε στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Σοβαρό άτομο — έτσι νομίζω -- που απορώ πώς δέχθηκε να συμμετάσχει σε μια φαρσοκωμωδία.
Το πολιτικό σκέλος της ένταξης το χειρίστηκε προσωπικά ο ίδιος τότε ο Αλέξης Τσίπρας, σε συνομιλία που είχε με τον Σεργκέι Στόρτσακ, υφυπουργό Οικονομικών της Ρωσίας και εκπρόσωπο της στην αναπτυξιακή τράπεζα. Αυτή η επικοινωνία έγινε στις 11 Μαϊου 2015, δηλαδή την περίοδο της «περήφανης» διαπραγμάτευσης. Συμφώνησαν να συζητήσουν πιο διεξοδικά το θέμα στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης στις 18 - 20 Ιουνίου 2015. Θυμάστε, τότε που ο Αλέξης μίλησε για τα νέα λιμάνια που έψαχνε ο ελληνικός λαός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Τελικά γιατί χάλασε η δουλειά; Διότι η συμμετοχή στην αναπτυξιακή «τράπεζα των φτωχών» απαιτούσε μίνιμουμ καταβολή 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία δεν τα είχαμε. Εδώ ο Τσίπρας ζητούσε 5 δισεκατομμύρια δανεικά από τον Πούτιν και τους Ιρανούς και τρόφιμα και φάρμακα από τη Βενεζουέλα, και η τράπεζα των BRICS τον μάρανε! Και καλά αυτός δεν ήξερε. Ένας καταληψίας ήταν! Οι «σοφοί» οικονομολόγοι από δίπλα του δε μπορούσαν να του πουν δύο κουβέντες; Πού πας ρε Καραμήτρο!
Σήμερα, δε γνωρίζουμε αν αυτή η ιστορία είχε κάποιο βάθος ή ήταν μια ακόμα αριστερή ανοησία των κυβερνώντων. Κλίνω προς το δεύτερο, λαμβάνοντας υπόψη και τα «συμφραζόμενα» και κυρίως τη γελοιότητα αυτών των απίθανων ανθρώπων. Ζητούσαν στήριξη από τον Ομπάμα και την ίδια στιγμή ήθελαν να συμμετάσχουν σε έναν συνασπισμό πέντε κρατών που επεδίωκε την αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Βέβαια, υπάρχει και μια σοβαρή πιθανότητα να μη γνώριζαν πού στόχευαν οι BRICS. Να είχαν μαύρα μεσάνυκτα.
Το ότι έχουν σήμερα αυτό το κωμικοτραγικό και τρισάθλιο τέλος, δεν μειώνει καθόλου τη ζημία που επέφεραν στην εθνική οικονομία. Δεν τους δίνει κανένα συγχωροχάρτι ούτε προσφέρεται για λύπηση και λήθη. Ας αναλογιστούμε μόνον σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν, τι δοκιμασίες θα περνούσαμε, αν «ανακαλύπταμε ως ναυτικός λαός νέα λιμάνια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου