Ο Άλκης Καμπανός δολοφονήθηκε το Φεβρουάριο του 2022, δηλαδή ενάμισι χρόνο πριν, χωρίς στο μεσοδιάστημα να αλλάξει επί τα βελτίω η κατάσταση. Ο Μιχάλης Κατσουρής δολοφονήθηκε τον Αύγουστο, πριν από τέσσερις μήνες. Ούτε αυτός ο χρόνος αξιοποιήθηκε.
Δυσκολεύομαι επομένως να αντιληφθώ τι είναι αυτό που θα αλλάξει τώρα στον επαγγελματικό αθλητισμό, τόσο ριζικά μέσα σε ένα δίμηνο, μέχρι τον Φεβρουάριο.
Κι επιπλέον, αν θεωρούμε ότι υπάρχουν κάποιοι από τις ομάδες που σπρώχνουν μερίδα των οπαδών τους προς την κατεύθυνση της χρήσης βίας, αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο. Η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει ποιοι είναι. Γιατί δεν τους λέμε με το όνομά τους;
Και γιατί πρέπει να τιμωρηθούν ακόμη και ομάδες που ουδεμία σχέση έχουν με τα φαινόμενα, όπως για παράδειγμα στην επαρχία;
Επίσης, τι θα γίνει τώρα με τους αγώνες όλων των άλλων αθλημάτων, όπως του μπάσκετ, του πόλο ή του βόλεϋ, το οποίο αποτελεί διαχρονικά το αγαπημένο άθλημα των χούλιγκανς για να δίνουν «ραντεβού θανάτου», όπως φάνηκε και στο Ρέντη; Μόνο στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο κίνδυνος, στους αγώνες των άλλων αθλημάτων, όχι;
Και ένα ακόμη ερώτημα: Τα επεισόδια και οι θάνατοι των τελευταίων μηνών έχουν σημειωθεί εκτός των γηπέδων, όχι εντός. Τι μέτρα λαμβάνονται γι' αυτές τις περιπτώσεις;
Έχουμε ως πολιτεία το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την παρανομία;
Η εμπειρία μου τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και ως υφυπουργός Αθλητισμού, μου έχει δείξει ότι η συστηματική χρήση βίας προέρχεται από τους οπαδούς λίγων και συγκεκριμένων ομάδων. Όλοι γνωρίζουν ποιες είναι. Αν η κυβέρνηση έχει στοιχεία για αυτές τις ομάδες, τα δικά τους γήπεδα είναι που πρέπει να τιμωρήσει με αποκλεισμό και με παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών, όχι όλα.
Κρίνοντας από το κλίμα που είχε καλλιεργηθεί πριν τις χθεσινές εξαγγελίες, ανέμενε κανείς ότι θα ακουστούν ανακοινώσεις τολμηρές και «μέτρα σκληρά», όχι πυροσβεστικά. Ανέμενε κανείς ότι θα περιγραφεί η ευθύνη των ομάδων. Δεν υπήρξε κάποια τέτοια αναφορά.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, θέλει η κυβέρνηση να τα βάλει με τους φορείς της βίας; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε γνωρίζει τη λύση στο πρόβλημα. Κάθε ένας, όσο ισχυρός και αν είναι, αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Εφαρμογή των νόμων για τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες, καμία ανοχή σε θέματα παραβατικότητας. Το δίλημμα είναι απλό. Είτε είμαστε με την κοινωνία, είτε με αυτούς που ανέχονται τη βία.
Στο χώρο των συνδέσμων το καθεστώς υποτίθεται ότι είχε αυστηροποιηθεί μετά τη δολοφονία του Κατσουρή και ότι η κάθε ομάδα έχει μόνο έναν σύνδεσμο με έδρα την επίσημη ΠΑΕ. Εκτιμάτε ότι έχει φέρει αποτελέσματα το νέο σύστημα;
Το ερώτημα που συνεχίζει να ζητά απάντηση είναι τι κάνει η ομάδα για τον σύνδεσμο, μέλη του οποίου εξακολουθούν να παράγουν βία. Ο σύνδεσμος φέρει το όνομα της ΠΑΕ. Όταν επομένως μέλη του ασκούν βία, πλήττουν την εικόνα της ίδιας της ΠΑΕ, απομειώνεται η αξία της επένδυσης του βασικού της μετόχου. Όπως και όταν το άθλημα δεν πηγαίνει καλά. Τι κάνουν γι’ αυτό οι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων εταιρειών; Ανέχονται να μειώνεται η αξία της ομάδας τους; Δεν τους ενδιαφέρει; Και τι ευθύνες τους αναλογούν; Μεγάλες.
Εγώ λοιπόν αυτό που λέω είναι ότι η πολιτεία πρέπει να κατανείμει δίκαια τις ευθύνες για τη βία που αναλογούν στους συνδέσμους, στις ΠΑΕ, στους προέδρους τους, στους ηθικούς αυτουργούς. Οι ευθύνες είναι δεδομένες, αφορούν συγκεκριμένες ΠΑΕ και έχουν ονοματεπώνυμο.
Κατά τη γνώμη μου, οι χθεσινές εξαγγελίες αφορούσαν προσωρινά μέτρα, προκειμένου να καταλαγιάσει ο θόρυβος και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα αν δεν θέλουμε να το λύσουμε. Η λαϊκή εντολή στις εκλογές του Ιουνίου ήταν πολύ ισχυρή, η αντιπολίτευση ακόμη ψάχνει να βρει τα πατήματα της, επομένως η κυβέρνηση είναι πολύ δυνατή και δεν έχει κανέναν λόγο να μην συγκρουστεί.
Αν θέλει αποτέλεσμα, έχει τις δυνατότητες να το φέρει. Στις σύγχρονες κοινωνίες υπάρχουν τέτοια μέσα, ώστε τα κράτη, ακόμη και τα πιο ανοργάνωτα, είναι σε θέση να ελέγξουν τη βία.
Επί δικής σας θητείας ως υφυπουργού Αθλητισμού, το 2006, είχατε ψηφίσει και εφαρμόσει ένα σχετικό νόμο, ο οποίος και είχε φέρει τα πρώτα αποτέλεσμα. Πώς τα είχατε καταφέρει;
Εφαρμόσαμε απλώς το νόμο. Καταφέραμε έπειτα από την τριετή εφαρμογή του νόμου να μειώσουμε κατά 80% τα επισόδεια στα γήπεδα. Το δεύτερο στοιχείο και ακόμη πιο ηχηρό είναι ότι καταφέραμε να αυξηθεί η προσέλευση των φιλάθλων στα γήπεδα και από 680.000 τη χρονιά 2003-2004, όταν και ανέλαβα, να φτάσουν τρία χρόνια μετά στα 2 εκατομμύρια. Τριπλασιάστηκε ο αριθμός των φιλάθλων, ξαναήρθαν πίσω, έστω για ένα σύντομο διάστημα, άνθρωποι που αγαπούσαν το ποδόσφαιρο. Ο συγκεκριμένος νόμος πέτυχε, ωστόσο ο διάδοχός μου τον κατάργησε. Δεν θέλω να πω περισσότερα, τα αποτελέσματα φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού. Αν πάντως καταφέρουμε να μην βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας, τότε υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπίσουμε την οπαδική βία.
Σας θυμίζω ότι οι κάμερες για τις οποίες συζητάμε, τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά στα γήπεδα επί δικής μου θητείας. Το θέμα ωστόσο είναι να έχει πρόσβαση και το κράτος σε αυτό το οπτικό υλικό. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μπορεί να μην είναι αυτονόητο, κάτι το οποίο μου είναι παντελώς αδιανόητο. Αν όντως υπάρχει κάποιο ζήτημα, τότε θα πρέπει να βρεθεί άμεσα ο τρόπος ώστε τα στοιχεία από τα video να αποστέλλονται κατευθείαν με ευθύνη της κάθε ΠΑΕ στις αστυνομικές αρχές.
Σε άλλες χώρες, όταν ένας οπαδός εντοπίζεται ότι συμμετείχε σε επισόδεια, ανάλογα με το παράπτωμα, αποκλείεται από τα παιχνίδια της ομάδας του, ακόμη και δια παντός. Στην Ελλάδα τι συμβαίνει ;
Έτσι λειτουργεί το ποδόσφαιρο σήμερα στη Βρετανία, την Ολλανδία, τη Γερμανία. Την ευθύνη για τον αποκλεισμό των οπαδών αυτών για πέντε, έξι, επτά χρόνια ή δια παντός, φέρει η ιδιοκτησία της ομάδας, όχι το κράτος.
Αυτή είναι η ευθύνη των ΠΑΕ για την οποία σας μιλώ. Δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης να το κάνει. Ο αποκλεισμός των βίαιων οπαδών, οι οποίοι έχουν εντοπιστεί μέσω των καμερών, όσο και μέσω των συστημάτων ηλεκτρονικής εισόδου των φιλάθλων και της ταυτοπροσωπίας, επιβάλλεται από τις ίδιες τις ομάδες. Στην Ελλάδα, τι κάνουν γι’ αυτό οι πρόεδροι;
Σήμερα, επειδή εμφανίζονται συνεχώς νέες μορφές βίας, οι Βρετανοί εξετάζουν και πάλι πως θα τις αντιμετωπίσουν. Και η βασική συζήτηση περιστρέφεται ξανά γύρω από τις ευθύνες των ποδοσφαιρικών ομάδων.
Αυτός που έχει στα χέρια του την ηγεσία μιας ομάδας, έχει και την ευθύνη για την εικόνα που αυτή παρουσιάζει σε όλα τα επίπεδα. Εντός αλλά και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Αν η πολιτεία αποφασίσει επιτέλους να δείξει ότι εκείνη είναι το αφεντικό στα θέματα βίας, τότε και οι ΠΑΕ θα αναγκαστούν να συμμορφωθούν στο θέμα των συνδέσμων. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία επ' αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου