Ακόμη και μετά τις αποτυχημένες κυβερνήσεις Τζανετάκη (ΝΔ, ενιαίος Συνασπισμός), και Ζολώτα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός). Τότε που ο αυτοορισθείς «Αρχάγγελος της κάθαρσης» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε με τον «κλέφτη» Ανδρέα Παπανδρέου.
Παρόλο που η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δέχτηκε κάποιο πλήγμα, καθώς η «επιχείρηση κάθαρσης» ερμηνεύτηκε ως απλό κόλπο διαμοιρασμού των ιματίων του ΠΑΣΟΚ, και απογυμνωμένη από... πλαίσιο πολιτικής ηθικής, ο κόσμος το εξέλαβε ως μια λοξοδρόμηση λόγω εκτάκτου ανάγκης. Εξακολουθούσε να ομνύει στις κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως κατεδείκνυαν οι μετέπειτα δημοσκοπήσεις.
Εξακολουθούσε να πιστεύει ότι στη συγκρότηση των κυβερνήσεων συνεργασίας, οι εμπλεκόμενοι θα διέθεταν την αφρόκρεμα του στελεχιακού τους δυναμικού, θα συνεργάζονταν αρμονικά, θα κατασιγάζονταν οι αντιθέσεις, οι επιθέσεις, οι υπονομεύσεις, οι αλληλοκατηγορίες, οι κοκορομαχίες. Θα συναινούσαν στις καλύτερες των λύσεων, προς όφελος λαού.
Το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα στην αξιοπιστία των κυβερνήσεων συνεργασίας επήλθε με την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, χωρίς να ευθύνεται η ίδια.
Παρόλο που η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δέχτηκε κάποιο πλήγμα, καθώς η «επιχείρηση κάθαρσης» ερμηνεύτηκε ως απλό κόλπο διαμοιρασμού των ιματίων του ΠΑΣΟΚ, και απογυμνωμένη από... πλαίσιο πολιτικής ηθικής, ο κόσμος το εξέλαβε ως μια λοξοδρόμηση λόγω εκτάκτου ανάγκης. Εξακολουθούσε να ομνύει στις κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως κατεδείκνυαν οι μετέπειτα δημοσκοπήσεις.
Εξακολουθούσε να πιστεύει ότι στη συγκρότηση των κυβερνήσεων συνεργασίας, οι εμπλεκόμενοι θα διέθεταν την αφρόκρεμα του στελεχιακού τους δυναμικού, θα συνεργάζονταν αρμονικά, θα κατασιγάζονταν οι αντιθέσεις, οι επιθέσεις, οι υπονομεύσεις, οι αλληλοκατηγορίες, οι κοκορομαχίες. Θα συναινούσαν στις καλύτερες των λύσεων, προς όφελος λαού.
Το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα στην αξιοπιστία των κυβερνήσεων συνεργασίας επήλθε με την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, χωρίς να ευθύνεται η ίδια.
Ανέλαβε να ανατάξει τη χώρα, αλλά το έργο ήταν βαρύ και ο λαός εκλήθη να βάλει πλάτη (π.χ. «χαράτσι»). Από την απέναντι πλευρά, κάθε επιβάρυνση δαιμονολογείτο από τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι ως μέτρο ανάγκης, αλλά ως απόφαση αντιλαϊκής επιλογής με ταξικό «πρόσημο» υπέρ εχόντων.
Τη χαριστική βολή ωστόσο στην αξιοπιστία των κυβερνήσεων συνεργασίας την έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Τη χαριστική βολή ωστόσο στην αξιοπιστία των κυβερνήσεων συνεργασίας την έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Μια αλλοπρόσαλλη μάζωξη, χωρίς ιδεολογική σύμπνοια, και με απίθανες παραδοξότητες. Είτε αυτές ήταν το δημοψήφισμα της μιας εβδομάδας, είτε η Κάρπαθος ως Νατοϊκή βάση που εντελώς στα ξεκάρφωτα πρότεινε ο Καμμένος, είτε με τα εθνικά κλαρίνα του στο Σύνταγμα όπου χόρευαν οι πυρφόροι αντιεθνικιστές του ΣΥΡΙΖΑ, είτε οι αδιανόητες παραδοξότητες του Γιάνη, είτε η ατυχής οικονομική πολιτική του Τσακαλώτου.
Δεν υπήρχε συναίνεση σε ενιαίο πρόγραμμα - δεν υπήρχε καν πρόγραμμα. Υπήρχε μόνο σιωπηρή αποδοχή της αναγκαστικής συγκατοίκησης χάριν εξουσίας.
Πλέον σε μια σειρά ερευνών, με τελευταία αυτή της ΚΑΠΑ Research, βλέπουμε τον λαό να προτιμά τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, καθώς η εμπειρία διαχείρισης των συνεργατικών φέρει αρνητικό φορτίο.
Εξ ου, αναφερόμενος σε αυτές ο διευθυντής ερευνών της KAΠΑ Research Αλέξης Ρουτζούνης, κατέγραψε ότι εκ των εκλογέων «οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν την ανάδειξη ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης, αφού η εμπειρία διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής δοκιμασίας υπό κυβερνήσεις συνεργασίας είναι αρνητικά φορτισμένη, έχει καταγραφεί ως στίγμα - τόσο για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ - και σκιάζει έντονα τα κριτήρια ψήφου».
Αυτή η νέα οπτική σαφώς ευνοεί τη ΝΔ που αποβλέπει σε μονοκομματική κυβέρνηση (χωρίς εξ ορισμού να την εξασφαλίζει), και αποδυναμώνει την ιδέα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με το ΠΑΣΟΚ, στην οποία προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν ωστόσο της απόρριψης των κυβερνήσεων συνεργασίας, υπάρχει στην κοινή γνώμη μια γενικότερη τάση απαξίωσης των κομμάτων, σε σημείο που δεν τους αξίζει σε τέτοιο βαθμό, και που αποβαίνει επικίνδυνο για τη δημοκρατία.
Ίσως και εξαιτίας της ελλιπούς σοβαρής ενημέρωσης (καθώς οι πολίτες άγονται και χάνονται στο πέλαγος της «ενημέρωσης» του διαδικτύου), σύμφωνα με την έρευνα, τα κόμματα προκαλούν ουδέτερα (26%) αλλά κυρίως αρνητικά συναισθήματα (58%). Εντυπωσιακό είναι ακόμη ότι και για την ελάχιστη ευθύνη προάσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος, απολαμβάνουν χαμηλή εμπιστοσύνη (36%) - εντελώς άδικη κατά τη γνώμη μας.
Αυτά, η απαξίωση των κυβερνήσεων συνεργασίας και η αντίστοιχη των κομμάτων, μας εντυπωσίασαν στην έρευνα της ΚΑΠΑ Research, περισσότερο από το ποιος προηγείται και πόσο. Δείχνει μια εκ βάθρων αλλαγή της κοινωνικής στάσης, που στέλνει πολλαπλά μηνύματα στα κόμματα.
Δεν υπήρχε συναίνεση σε ενιαίο πρόγραμμα - δεν υπήρχε καν πρόγραμμα. Υπήρχε μόνο σιωπηρή αποδοχή της αναγκαστικής συγκατοίκησης χάριν εξουσίας.
Πλέον σε μια σειρά ερευνών, με τελευταία αυτή της ΚΑΠΑ Research, βλέπουμε τον λαό να προτιμά τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, καθώς η εμπειρία διαχείρισης των συνεργατικών φέρει αρνητικό φορτίο.
Εξ ου, αναφερόμενος σε αυτές ο διευθυντής ερευνών της KAΠΑ Research Αλέξης Ρουτζούνης, κατέγραψε ότι εκ των εκλογέων «οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν την ανάδειξη ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης, αφού η εμπειρία διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής δοκιμασίας υπό κυβερνήσεις συνεργασίας είναι αρνητικά φορτισμένη, έχει καταγραφεί ως στίγμα - τόσο για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ - και σκιάζει έντονα τα κριτήρια ψήφου».
Αυτή η νέα οπτική σαφώς ευνοεί τη ΝΔ που αποβλέπει σε μονοκομματική κυβέρνηση (χωρίς εξ ορισμού να την εξασφαλίζει), και αποδυναμώνει την ιδέα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με το ΠΑΣΟΚ, στην οποία προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν ωστόσο της απόρριψης των κυβερνήσεων συνεργασίας, υπάρχει στην κοινή γνώμη μια γενικότερη τάση απαξίωσης των κομμάτων, σε σημείο που δεν τους αξίζει σε τέτοιο βαθμό, και που αποβαίνει επικίνδυνο για τη δημοκρατία.
Ίσως και εξαιτίας της ελλιπούς σοβαρής ενημέρωσης (καθώς οι πολίτες άγονται και χάνονται στο πέλαγος της «ενημέρωσης» του διαδικτύου), σύμφωνα με την έρευνα, τα κόμματα προκαλούν ουδέτερα (26%) αλλά κυρίως αρνητικά συναισθήματα (58%). Εντυπωσιακό είναι ακόμη ότι και για την ελάχιστη ευθύνη προάσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος, απολαμβάνουν χαμηλή εμπιστοσύνη (36%) - εντελώς άδικη κατά τη γνώμη μας.
Αυτά, η απαξίωση των κυβερνήσεων συνεργασίας και η αντίστοιχη των κομμάτων, μας εντυπωσίασαν στην έρευνα της ΚΑΠΑ Research, περισσότερο από το ποιος προηγείται και πόσο. Δείχνει μια εκ βάθρων αλλαγή της κοινωνικής στάσης, που στέλνει πολλαπλά μηνύματα στα κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου