Αυτή η αντίληψη, που δημιουργεί - αθέλητες και ασυνείδητες - αντεθνικές συμπεριφορές, θάλλει στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ: Όλοι είμαστε άνθρωποι, οι λαοί είναι φίλοι δεν έχουν τίποτα να... χωρίσουν. Οι κυρίαρχες τάξεις, οι εθνικές και πολυεθνικές ελίτ, δημιουργούν τους πολέμους για τα συμφέροντά τους (το γεγονός ότι οι καπιταλιστές ως τάξη, δε θέλουν πολέμους γιατί αναστατώνουν την παραγωγή και το διεθνοποιημένο εμπόριο τους, είναι πέραν της αντιληπτικότητας τους).
Η διεθνιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ διήρκησε ως την υπαγωγή μας στα μνημόνια.
Έκτοτε για προπαγανδιστικούς λόγους, έκανε μια απότομη στροφή προς τον ρητορικό εθνοκεντρισμό: Οι προδότες μερκελιστές πούλησαν την πατρίδα. Αλλά η εθνοκεντρική ροπή αφορούσε μόνο την Ελλάδα. Ο διεθνισμός στις εξωτερικές σχέσεις παρέμεινε αλώβητος. Δεν είναι τυχαίο που βουλευτές του έβλεπαν τη συμφωνία των Πρεσπών (όπου τα δώσαμε όλα χωρίς να πάρουμε τίποτα), σαν επιτυχές πρόκριμα για μια ελληνοτουρκική συμφωνία στο Αιγαίο (δηλαδή πάλι να τα δώσουμε όλα).
Παιδί αυτής της νοοτροπίας είναι ο βουλευτής Γιάννης Μπουρνούς που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα social media γιατί απαίτησε από τον υπουργό Άμυνας να αποκαλυφθούν στρατιωτικά μυστικά στην εκλογική του περιφέρεια, τη Λέσβο.
Κατ’ αρχάς θεωρούμε ότι αδίκως στοχοποιήθηκε ως εν δυνάμει προδότης, επειδή η γυναίκα του είναι Τουρκάλα. Αλίμονο αν στον έρωτα δύο ανθρώπων τεθούν εθνικά ή φυλετικά κριτήρια. Και μάλιστα για ένα επαρχιακό πολιτικό στέλεχος, όπως ήταν τότε, επειδή επέλεξε ως σύντροφο ζωής μια γυναίκα από την πατρίδα της οποίας υφιστάμεθα απειλές - βέβαια υπό προϋποθέσεις, όντως η επιλογή ερωτικής συντρόφου θα ήταν ελεγκτέα. Αλλά θα αφορούσε μόνο τα ανώτατα στρατιωτικά και πολιτικά κλιμάκια, και εφόσον αφορούσε πρόσκαιρες ερωτικές συνυπάρξεις. Υπάρχουν καθήκοντα που τις απαγορεύουν.
Τι συνέβη;
Παιδί αυτής της νοοτροπίας είναι ο βουλευτής Γιάννης Μπουρνούς που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα social media γιατί απαίτησε από τον υπουργό Άμυνας να αποκαλυφθούν στρατιωτικά μυστικά στην εκλογική του περιφέρεια, τη Λέσβο.
Κατ’ αρχάς θεωρούμε ότι αδίκως στοχοποιήθηκε ως εν δυνάμει προδότης, επειδή η γυναίκα του είναι Τουρκάλα. Αλίμονο αν στον έρωτα δύο ανθρώπων τεθούν εθνικά ή φυλετικά κριτήρια. Και μάλιστα για ένα επαρχιακό πολιτικό στέλεχος, όπως ήταν τότε, επειδή επέλεξε ως σύντροφο ζωής μια γυναίκα από την πατρίδα της οποίας υφιστάμεθα απειλές - βέβαια υπό προϋποθέσεις, όντως η επιλογή ερωτικής συντρόφου θα ήταν ελεγκτέα. Αλλά θα αφορούσε μόνο τα ανώτατα στρατιωτικά και πολιτικά κλιμάκια, και εφόσον αφορούσε πρόσκαιρες ερωτικές συνυπάρξεις. Υπάρχουν καθήκοντα που τις απαγορεύουν.
Τι συνέβη;
Ας αφήσουμε να το πει ο ίδιος στο twitter για να μη θεωρηθεί ότι διαστρεβλώνουμε. Γράφει: «Στην τοποθέτησή μου ανέφερα ως πηγή, ουκρανική ιστοσελίδα. Αν λοιπόν ο ΥΠΕΘΑ (και μαζί του ο βούρκος των δεξιών trolls) αναζητά υπεύθυνους για τις διαρροές η απάντηση λέγεται Google search (και παραθέτει το link της ουκρανικής ιστοσελίδας). Προσθέτει δεν ότι: «ο κόσμος το χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι».
Ουαί τοις αφελέσι. Δεν ξέρουμε τι έχει ο κόσμος τούμπανο. Όμως μια ουκρανική ιστοσελίδα εκ φύσεως και θέσεως είναι ανεύθυνη σε ό,τι γράψει για το ελληνικό στράτευμα, τον αριθμό, την ποιότητα οπλισμού, ή τις θέσεις των οπλικών συστημάτων. Δε δεσμεύει τη χώρα. Η απαίτηση όμως ενός μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει ο Έλληνας υπουργός Άμυνας το δημοσίευμα της ιστοσελίδας, αποβαίνει προσπάθεια εκμαίευσης στρατιωτικών μυστικών και παράθεσή τους σε δημόσια θέα. Αυτό το πολύ απλό δεν κατανοεί ο αφελής κ. Μπουρνούς.
Ολοκληρώνοντας θα πούμε ότι ένα στοιχείο της αφελούς εθνικά δράσης του Μπουρνούς είναι ο διεθνισμός που αναφέραμε. Το έτερο - που διατρέχει όλον τον ΣΥΡΙΖΑ και λυσσάει - είναι ότι δεν έχουν επεξεργαστεί, κατανοήσει και αφομοιώσει ακόμη την ήττα του 2019.
Στη μυθολογία τους μόνο η Αριστερά ενδιαφέρεται για τον λαό. Άρα ο λαός δεν είναι δυνατόν να αποβάλει τη δική του κυβέρνηση. Σε αυτή την ακλόνητη πεποίθηση (από καταβολής Αριστεράς), δεν εμφιλοχωρεί η αμφιβολία μήπως οι ίδιοι δεν κυβέρνησαν καλά. Αφού είναι αριστεροί δεν μπορεί παρά να κυβέρνησαν σωστά. Άρα κάτι άλλο φταίει που έχασαν. Η απάντηση εύκολη. Τη γράφουν τα παλιά αριστερά κιτάπια: Φταίει η πλουτοκρατία, οι οικονομικές ελίτ και τα πετσωμένα ΜΜΕ τους.
Αυτή τη λύσσα, ότι τους απέρριψε ο λαός, δεν μπορούν να διαχειριστούν. Γι’ αυτό θα κάνουν αντιπολίτευση επί παντός του επιστητού, έστω και αν συγκυριακά αποβαίνει εναντίον των εθνικών συμφερόντων. Δε δρουν εναντίον της πατρίδας. Δρουν εναντίον της κυβέρνησης, ασχέτως επιπτώσεων στην πατρίδα.
Γιάννης Σιδέρης
Ουαί τοις αφελέσι. Δεν ξέρουμε τι έχει ο κόσμος τούμπανο. Όμως μια ουκρανική ιστοσελίδα εκ φύσεως και θέσεως είναι ανεύθυνη σε ό,τι γράψει για το ελληνικό στράτευμα, τον αριθμό, την ποιότητα οπλισμού, ή τις θέσεις των οπλικών συστημάτων. Δε δεσμεύει τη χώρα. Η απαίτηση όμως ενός μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει ο Έλληνας υπουργός Άμυνας το δημοσίευμα της ιστοσελίδας, αποβαίνει προσπάθεια εκμαίευσης στρατιωτικών μυστικών και παράθεσή τους σε δημόσια θέα. Αυτό το πολύ απλό δεν κατανοεί ο αφελής κ. Μπουρνούς.
Ολοκληρώνοντας θα πούμε ότι ένα στοιχείο της αφελούς εθνικά δράσης του Μπουρνούς είναι ο διεθνισμός που αναφέραμε. Το έτερο - που διατρέχει όλον τον ΣΥΡΙΖΑ και λυσσάει - είναι ότι δεν έχουν επεξεργαστεί, κατανοήσει και αφομοιώσει ακόμη την ήττα του 2019.
Στη μυθολογία τους μόνο η Αριστερά ενδιαφέρεται για τον λαό. Άρα ο λαός δεν είναι δυνατόν να αποβάλει τη δική του κυβέρνηση. Σε αυτή την ακλόνητη πεποίθηση (από καταβολής Αριστεράς), δεν εμφιλοχωρεί η αμφιβολία μήπως οι ίδιοι δεν κυβέρνησαν καλά. Αφού είναι αριστεροί δεν μπορεί παρά να κυβέρνησαν σωστά. Άρα κάτι άλλο φταίει που έχασαν. Η απάντηση εύκολη. Τη γράφουν τα παλιά αριστερά κιτάπια: Φταίει η πλουτοκρατία, οι οικονομικές ελίτ και τα πετσωμένα ΜΜΕ τους.
Αυτή τη λύσσα, ότι τους απέρριψε ο λαός, δεν μπορούν να διαχειριστούν. Γι’ αυτό θα κάνουν αντιπολίτευση επί παντός του επιστητού, έστω και αν συγκυριακά αποβαίνει εναντίον των εθνικών συμφερόντων. Δε δρουν εναντίον της πατρίδας. Δρουν εναντίον της κυβέρνησης, ασχέτως επιπτώσεων στην πατρίδα.
Γιάννης Σιδέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου