Να με συμπαθά ο Νίκος Κοτζιάς, αλλά άλλον προσφορότερο τίτλο για την περίπτωση του, δεν βρήκα. Διότι χθες το απογευματάκι κι αφού είχε βουίξει ο τόπος ότι ο πρωθυπουργός θυσίασε τον υπουργό των εξωτερικών του στον βωμό του Καμένου, βγήκε ο Αλέξης στα μικρόφωνα και με στόμφο του ‘ριξε έναν κουβά με κατηγόριες στα μούτρα, για να μην πω τίποτα άλλο.
Αν ήμουν Κοτζιάς και άκουγα τις δηλώσεις Τσίπρα, ειλικρινά μπορεί να πήγαινα από εγκεφαλικό. Η πρωθυπουργική φράση...
«η αποδοχή της παραίτησης σηματοδοτεί την απόφαση μου να μην ανεχτώ καμία διγλωσσία και καμία προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας και να μην αποδεχτώ συνειδητά και ασυνείδητα, εν προκειμένω ασυνείδητα, να διαταράξει την ομαλή πορεία της χώρας στην έξοδο από τα μνημόνια» μόνο με μαχαιριά σε παλιό φίλο και σύντροφο μπορεί να παρομοιαστεί.
Δηλαδή ο Κοτζιάς και όχι ο Καμένος, ήταν αυτός που υπονόμευε συστηματικά την κυβέρνηση τους με διγλωσσία;
Δηλαδή ο Κοτζιάς κι όχι ο Καμένος στην Αμερική, ήταν αυτός που ξεδίπλωσε προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας;
Δηλαδή ο Κοτζιάς και όχι ο Καμένος με τις απειλές του για γκρέμισμα του συμμαχικού σχήματος, ήταν αυτός που διατάρασσε την ομαλή πορεία της χώρας στην έξοδο από τα μνημόνια;
Του ‘κανε μάλιστα τη χάρη να του αναγνωρίσει ότι ακολούθησε αυτή την υπονομευτική τακτική ασυνείδητα, όχι σχεδιασμένα… Μα θα μας τρελάνει τελείως ο Αλέξης;
Κοντολογίς, όλα όσα έκανε ο Πάνος Καμένος και για τα οποία θα είχε ακαριαία εκπαραθυρωθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση, ο Αλέξης τα συγκέντρωσε σε μια σακούλα και (μαζί με την αποδοχή παραίτησης) τα επέστρεψε στον Κοτζιά ως δικές του πρακτικές με τις οποίες υποτίθεται ότι έφαγε το κεφάλι του.
Ας μάθει λοιπόν τώρα στο πετσί του ο διανοούμενος της αριστεράς Νίκος Κοτζιάς, τι πραγματικά σημαίνει κυνισμός της (δικής τους) εξουσίας. Όπως το ‘μαθε και ο Λαφαζάνης.
Δεν μ’ αρέσει να τα γράφω αυτά, αλλά αν ο Κοτζιάς ζούσε το 1937-38 και κάπως βορειοανατολικότερα, θα τον είχαν χώσει σε μια υπόγα και θα είχε ομολογήσει ο ίδιος ότι διέπραξε αυτά τα αντεπαναστατικά εγκλήματα.
Ας είναι, το τελευταίο πράγμα που φανταζόμουν για το απόγευμα της Τετάρτης μου, ήταν ότι θα ξεσπούσα σ’ ένα κρεσέντο υποστήριξης του Νίκου Κοτζιά. Διότι, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, όλα μπορείς να τα καταλογίσεις στον Κοτζιά εκτός από το ότι υπονόμευε με μικροπολιτικές προσωπικές σαχλαμαρίτσες τον Αλέξη. Είχε δικό του βιλαέτι στο υπουργείο εξωτερικών, επέβαλε στον πρωθυπουργό καταστροφικές κεντρικές επιλογές, νόμιζε ότι ήταν ο Ταλεϋράνδος και ο Γκρομίκο μαζί, αλλά σε μικρότητες (σαν τον άλλον που κέρδισε την κόντρα) δεν κατέφυγε.
Τέλος πάντων, ο κύριος Νίκος με το λευκό καπέλο διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία ως υπουργός εξωτερικών και δεν ήταν η καλύτερη κατάληξη γι αυτόν να φύγει και κερατάς και δαρμένος…
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου