Οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας κατά το 2014 είναι πάρα πολλές. Τηρουμένων των αναλογιών, είμαστε ίσως στην πιο δύσκολη περίοδο της μεταπολεμικής μας ιστορίας.
Η πρώτη πρόκληση είναι το πως θα διευθετηθεί το θέμα του Ελληνικού χρέους.Προσωπικά σας έχω πει εδώ και μερικά χρόνια ότι αργά η γρήγορα θα διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού, είτε θέλουν ορισμένοι είτε δεν θέλουν. Ως εκ τούτου, δεν ανησυχώ μήπως δεν διαγραφεί, αλλά για το πότε θα γίνει αυτή η διαγραφή...
Η διαφορά στο πότε θα γίνει μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά για την πορεία ανάκαμψης της οικονομίας μας.
Η αγορά ευκολότερα θα εμπιστευτεί μια χώρα που έχει 70% χρέος επί του ΑΕΠ, παρά μια χώρα με 200% του ΑΕΠ, ακόμα και αν θεωρητικά λόγω επιτοκίου το χρέος είναι θεωρητικά βιώσιμο.
Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας παραμένει μεγάλο. Ο μόνος τρόπος για να μειωθεί αυτό είναι με διαρθρωτικές αλλαγές. Πολλές φόρες αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι πιο απλές από όσο νομίζουμε. Με αφορμή την παράδοση των πινακίδων από τον Θάνο Τζήμερο, θυμήθηκα πως γίνονται οι παραδώσεις πινακίδων στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Παρουσιάζεσαι στο γκισέ, δείχνεις την κάρτα των τελών κυκλοφορίας και μια ταυτότητα (για να ξέρουν ότι είσαι εσύ) και απλά παραδίνεις τις πινακίδες. Η όλη διαδικασία είναι 10 δευτερόλεπτα.
Απορρίπτω όλους αυτούς που λένε ότι το ευρώ φταίει για την κατάντια μας, όταν η πιο ανταγωνιστική οικονομία στην Ευρώπη είναι η Ελβετία, που το εργατικό κόστος αλλά και το κόστος ζωής είναι πολλαπλάσιο από της Ελλάδας. Φταίνε οι διαδικασίες και οι θεσμοί μας και όχι το ευρώ και πάνω από όλα όχι η Ευρώπη.
Οι τιμές των κατοικιών στην Ισπανία έπεσαν 7,8% το 2013, ενώ έχουν πέσει συνολικά 38,9% από αρχή της κρίσης, προσεγγίζοντας τα επίπεδα του 2002 και το δράμα ακόμα δεν έχει τελειώσει. Στη χώρα μας ο κλάδος είναι ουσιαστικά νεκρός, με ελάχιστες οικοδομές να χτίζονται και με την ανεργία στον κλάδο να είναι σε επίπεδα-ρεκόρ. Εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω απολύτως τίποτα στον ορίζοντα που θα ανατρέψει την σημερινή κατάσταση. Βάζοντας στην άκρη τον φόρο ακινήτων, έχουμε και το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο κανείς ακόμα δεν ξέρει πότε θα ανατραπεί και σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας είναι ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα.
Όχι τόσο διότι οι φόροι που εισπράττει το κράτος είναι λίγοι, αλλά διότι το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Με λίγα λόγια, οι ίδιες παροχές συγκριτικά με άλλες χώρες εδώ κοστίζουν πολύ περισσότερο.
Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο με την μηχανογράφηση και την απλοποίηση των διαδικασιών, αλλά δεν βλέπω αρκετά να γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση.
Για παράδειγμα, αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να έχουμε αριθμό δελτίου ταυτότητας και ΑΜΚΑ. Όλα αυτά μπορούν να συνδεθούν με το ΑΦΜ του καθενός και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί ακόμα δεν υπάρχει ένα κεντρικό μηχανογραφικό σύστημα με τα ιατρικά δεδομένα όλων μας.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί το κάθε νοσοκομείο έχει δικό του λογισμικό, αντί να είναι όλα συνδεόμενα σε μια κεντρική βάση, συμπεριλαμβανομένων και τα ιδιωτικών νοσοκομείων καθώς και των ιδιωτικών ιατρείων.
Κάθε φορά που αγοράζεις κάτι από ένα φαρμακείο ή πας για μια ιατρική επίσκεψη, να δίνεις την ταυτότητα του και να καταγράφεται αυτή η συναλλαγή στο κεντρικό μηχανογραφικό σύστημα του κράτους. Τι μπορεί να είναι πιο απλό; Και όμως, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά τις ίδιες διαδικασίες και το αποτελέσματα είναι πενιχρό, τηρουμένων των χρημάτων που έχουμε ξοδέψει. Τα διαβατήρια και οι ταυτότητες τι δουλειά έχουν να βγαίνουν στην αστυνομία ρε παιδιά;
Η πρόκληση είναι μεγάλη, αλλά ειλικρινά ακόμα δεν βλέπω την πολιτική ηγεσία να είναι έτοιμη να κάνει τέτοιες αλλαγές. Όχι διότι δεν θέλουν, αλλά κυρίως διότι δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν επειδή η ανεπάρκεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της. Όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά κυρίως σε θεσμούς.
Του Γιώργου Καισάριου
george.kesarios@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου