Νέοι κυνηγοί στον αγριόχοιρο

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πριν από δύο χρόνια, ξεκίνησα από το «Εθνος-Κυνήγι» μια προσπάθεια αναφοράς και ενημέρωσης για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το κυνήγι.

Εννοείται, με το κυνήγι γενικά, αλλά αναπόφευκτα με το πιο αγαπημένο μας, αυτό του αγριογούρουνου. 

Ζούμε στην εποχή του εύκολου ατυχήματος, ζούμε τις μέρες που ο καθένας μας, με ή χωρίς εμπειρία στο κυνήγι, παίρνει ένα όπλο, ζώνεται φυσεκλίκια και πιάνει τα βουνά και τα λαγκάδια...

Ενα από τα πιο βαριά καθήκοντα ήταν η συμμετοχή μας στο γδάρσιμο, μια τέχνη που σήμερα χάνεται στις ομάδες των κυνηγών.

Για όλους εμάς που ζήσαμε το κυνήγι με παππούδες, θείους, συγγενείς, γείτονες, η σημερινή κατάσταση είναι απόμακρη. Αντίθετα, για πολλούς νέους αστικής προέλευσης το κυνήγι είναι κάτι που μαθαίνεται γρήγορα, μέσα από τα βιβλία, το διαδίκτυο και φυσικά τα dvd.

Oι εποχές πέρασαν, οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στα αστικά κέντρα, η γνώση διαδίδεται πλέον αστραπιαία και η ύπαιθρος συρρικνώθηκε, ενίοτε ασφυκτικά. Ομως η εμπειρία, η γνώση της πράξης, η καθημερινή τριβή με τη φύση, είναι κάτι που λείπει και κυρίως δεν είναι κάτι που θα μελετήσουμε, αλλά είναι κάτι που θα ζήσουμε. Και δάσκαλος μοναδικός κάθε νέου κυνηγού είναι ο παλιός κυνηγός.

Κάθε φορά που έρχεται ένας νέος άνθρωπος δίπλα μας, αισθάνομαι πολύ ευχάριστα και, φυσικά, πολύ αισιόδοξα για το μέλλον. Και θα ξεκινήσω με μια βασική παραδοχή. Είναι αυτό που μας έκανε να νιώσουμε ευχάριστα και απολαυστικά αυτό που κάνουμε στα βουνά. Κυνηγάμε γιατί έτσι μας αρέσει. Το κυνήγι είναι κάτι που διαλέξαμε εμείς, δεν μας το επέβαλε καμία μόδα, καμία προκατάληψη, καμία διάθεση αυτοδικαίωσης . Είναι κάτι που το έχουμε μέσα μας. Με αυτόν τον τρόπο, αποκλείουμε ανθρώπους που θα γίνουν κυνηγοί από άλλους λόγους και όχι από αγάπη για το κυνήγι.

Πάντα χωρίς όπλο, οι δυνατότητες να ανιχνεύει, να ακούει το δάσος, να γνωρίζει τα θηράματα και τα χούγια τους είναι σημεία άξια προσοχής, στον έφηβο.

Ολοι οι χαρακτήρες έχουν θέση στην ομάδα των γουρουνοκυνηγών, στον βαθμό που αλληλοσυμπληρώνονται, στον βαθμό που έννοιες όπως η υπακοή, η προθυμία, ο σεβασμός στο θήραμα, είναι παραδεκτές και εφαρμόσιμες. Αρα λοιπόν, ένα νέο παιδί θα πρέπει να έχει εκείνον τον χαρακτήρα που θα του επιτρέψει την ένταξη στην ομάδα και κυρίως τη λήψη γνώσεων και εμπειρίας. Εδώ τονίζω ότι είναι αργά η ηλικία των δεκαοκτώ χρονών για έναν μελλοντικό γουρουνοκυνηγό.

Πάντα χωρίς όπλο , οι δυνατότητες να ανιχνεύει, να ακούει το δάσος, να γνωρίζει τα θηράματα και τα χούγια τους, να γνωρίζει την ανατομία των ζώων, και πολλές άλλες σχετικές ικανότητες, είναι σημεία άξια προσοχής, ειδικά στον έφηβο. Τα παιδιά που ζούνε κοντά μας, μας ακούνε, μας αντιγράφουν και ενίοτε μας διορθώνουν, όσο και αν ακούγεται περίεργα. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να δουν στην πράξη το κυνήγι.

Προσφερόμενη γνώση
Θυμάμαι τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70, πολλοί από μας βρέθηκαν στις παγάνες με λαμαρίνες και κουδούνια, να ξεσηκώνουν καπριά. Ενα από τα πιο βαριά καθήκοντα, ήταν η συμμετοχή μας στο γδάρσιμο, μια τέχνη που σήμερα χάνεται στις ομάδες των κυνηγών. Ομαδοποιώντας την προσφερόμενη γνώση στα νέα παιδιά, θα έλεγα ότι διαχωρίζεται σε τρεις τομείς. Σκυλιά και συμπεριφορά, δάσος και θηράματα και τέλος τα όπλα.

Αναφορικά με τα όπλα, πάντα με κανόνες ασφάλειας στρατιωτικού χαρακτήρα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα παιδί, ξυπνάει ξαφνικά δεκαοχτώ χρονών, και έχει τη νομική δυνατότητα της κατοχής και χρήσης όπλου, αν δεν έχει προηγουμένως λάβει την κατάλληλη θεωρητική και πρακτική παιδεία. Για μας που ζήσαμε στα ακριτικά χωριά του Βορρά ή στη Μάνη, την Κρήτη και γενικά στην αξέχαστη ελληνική ύπαιθρο των περασμένων δεκαετιών, τα όπλα ήταν κάτι σαν... οικοσκευή με επακόλουθο την οικειότητα και κυρίως τη δέουσα απόσταση ασφάλειας. Και εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι το όπλο δεν σκοτώνει, η αμέλεια και η άγνοια σκοτώνουν. Ο φόβος και η έλλειψη γνώσης σκοτώνουν. Ζούμε σε μια κοινωνία που ζει με τα μάτια κλειστά μπροστά στα προβλήματα της εκπαίδευσης στα θέματα των όπλων και κυρίως σε μια χώρα όπου είμαστε Ευρωπαίοι κατά το δοκούν του εκάστοτε αποφασίζοντος.

Αστοί κυνηγοί
Τα σκυλιά και η ανατροφή τους είναι κάτι που έχει πολύ καθοριστική σημασία στον μελλοντικό κυνηγό, διότι όπλο, κοντάκι, κάννη κλπ., αλλάζεις, αλλά σκύλο δύσκολα. Ζώντας σε διαμερίσματα, τρέχοντας ολημερίς για το μεροκάματο, οι αστοί κυνηγοί, δύσκολα είναι σε θέση να μεγαλώσουν κουτάβια, να εκπαιδεύσουν κουτάβια και κυρίως να συμβιώσουν αρμονικά με τα σκυλιά τους.

Ετσι, στο θέμα αυτό, ειδικά ο νέος κυνηγός της πόλης μειονεκτεί, πόσω μάλλον ο πιτσιρικάς που ετοιμάζεται να βγει κι αυτός στο κυνηγετικό κλαρί. Εκεί έρχεται ο παλιός κυνηγός, που διδάσκει στο βουνό στην πράξη, με κάθε ευκαιρία.

Εδώ, ο νέος κυνηγός υπερτερεί σε δυνατότητα γνώσεων και μειονεκτεί σε εμπειρία, κάτι όμως που μπορεί να το καλύψει στην καθημερινή κυνηγετική πρακτική και στα εκπαιδευτικά των σκύλων. Αλλά πρέπει να επισημάνω κάτι πολύ βασικό. Αν δεν έχει ο μικρός υπομονή και αγάπη στον σκύλο, δεν είναι δυνατόν να συμβιώσει αρμονικά. Πρέπει να μάθει ότι ο σκύλος τον διαβάζει και τον αντιγράφει. Στο κυνήγι του αγριογούρουνου, όλα διαδραματίζονται στο δάσος και η συμπεριφορά μέσα σε αυτό είναι ίσως το κυριότερο σημείο στην εκπαίδευση των νέων κυνηγών. Και όταν λέμε δάσος, εννοούμε το συγκεκριμένο δάσος όπου θα κυνηγήσει ο μελλοντικός κυνηγός.

Αλλο πουρνάρι, άλλο οξιά, άλλο βάλτος. Οι παλιοί, λόγω του ότι ζούσαν πολλές φορές και από το κυνήγι, γνώριζαν λεπτομέρειες και καταστάσεις, τις οποίες σήμερα δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει ο νέος κυνηγός. Υπάρχουν όμως ορισμένα σημεία που κρίνονται σαν βασικά συμπεριφοράς μέσα στο δάσος. Ο νέος μαθαίνει ότι δεν μιλάμε, ότι ακούμε με σεβασμό τον μεγαλύτερο, ειδικά αυτόν που μας επιβλέπει και κυρίως δεν κάνουμε ποτέ τον έξυπνο. Η πορεία μέσα στο δάσος, ο εξοπλισμός και η συνεχής διατήρηση μιας μέσης φυσικής κατάστασης, είναι πράγματα που πρέπει να συνοδεύουν τα πρέπει του.

Παιδιά, πρέπει να είμαστε περήφανοι που είμαστε κυνηγοί, γιατί είναι κάτι που το διάλεξε η ψυχή μας και μας συνοδεύει πιστά μέχρι την τελευταία ανατολή της ζωής μας.

ΝΑ ΓΝΩΡΙΖOYME

Δεν πάμε στο κυνήγι μετά από ξενύχτι, δεν κάνουμε κατάχρηση αλκοόλ, δεν κυνηγάμε για να δείξουμε ότι είμαστε κάποιοι, και αποφεύγουμε τις φασαρίες, έστω και αν έχουμε δίκιο. Υπάρχουν πάντα οι παλιοί κυνηγοί στην παρέα, που θα μας εκπροσωπήσουν στα καφενεία και στα γνωστά κυνηγετικά στέκια. Και επειδή μας βάρυναν τα πολλά δεν, ο κυνηγός, και ειδικά ο νέος κυνηγός, είναι κομμάτι της ζωής, την οποία πρέπει να απολαμβάνει μακριά από τα δεν πρέπει και τα της ελευθερίας τα στερητικά κατάλοιπα. Και να θυμάται πάντα ότι στις μέρες μας, πολλοί μας περιμένουν στη γωνία για να μας σταυρώσουν, μάταια ευτυχώς...

Αθηνά Δημηροπούλου - Σωτήρη Δημηρόπουλος

Φωτογραφίες Αθηνά Δημηροπούλου

Εθνος