Ο Πέτρος και οι λύκοι

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι δουλειά έχει στον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινοβουλευτική του ομάδα ο Πέτρος Τατσόπουλος.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς αυτός ο άνθρωπος με το συγκεκριμένο κοινωνικοπνευματικό επίπεδο, μπορεί και συνυπάρχει με τον Στρατούλη, τον Λαφαζάνη, τον Παναγούλη, τον Διαμαντόπουλο, τον Βούτση και πλείστους όσους επαναστάτες της ουτοπίας και του ξέφρενου λαϊκισμού.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πώς καταφέρνει και συνυπάρχει ακόμη και
με τον Τσίπρα.
Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι είναι ένας άνθρωπος που λέει δημοσίως όσα σκέφτεται, χωρίς πολιτικάντικους υπολογισμούς...
Εν αντιθέσει τόσο με τον αρχηγό του, όσο και με την πλειονότητα των συναδέλφων του.
Πολύ περισσότερο, αφού δείχνει ότι είναι πλασμένος από άλλη πνευματική ύλη και όχι από εκείνη που είναι πλασμένοι οι διάφοροι θωπευτές ώτων.


Θυμήθηκα και πάλι αυτούς τους προβληματισμούς, με αφορμή την πρόσφατη ξεκάθαρη τοποθέτησή του ότι δεν χρειάζεται αλλαγή του εκλογικού νόμου, όταν οι συνάδελφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν συμφωνήσει με την πρόταση Κουβέλη για την απλή αναλογική.
Θυμήθηκα και πάλι αυτούς τους προβληματισμούς, όταν είχε δηλώσει με πρωτοφανή πολιτική παρρησία ότι δεν αποτελεί ταμπού η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.
Θυμήθηκα και πάλι τις σκέψεις μου, με αφορμή την ξεκάθαρη αντίθεσή του στην επωαζόμενη προεκλογική και μετεκλογική συνεργασία του κόμματός του, με τους «Ανεξέλεγκτους Έλληνες» -όπως τους αποκάλεσε- του Πάνου Καμμένου.
Ανέφερε, μάλιστα, κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Ότι, δεν μπορεί το κόμμα του να έχει συνεχή πέρα δώθε με τον Πάνο Καμμένο και κυρίως με ψηφοφόρους επιπέδου «μας ψεκάζουν».
Σε μια πρόταση τα είπε όλα.
Όμως, είχε και συνέχεια. Με απόλυτη σαφήνεια τόνισε:
«Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλέξει να πάει, να συνεργαστεί, με όσους δεν έχει κοινά απλώς για να κυβερνήσει, τότε η επόμενη ημέρα θα είναι αποκρουστική».


Τονίζω και πάλι ότι αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει ο Πέτρος Τατσόπουλος στον ΣΥΡΙΖΑ.
Έναν ΣΥΡΙΖΑ που πάσχει από ανεξέλεγκτο βουλιμικό σύνδρομο για εξουσία.
Και για να την κατακτήσει, δεν διστάζει να συμμαχήσει με τις πιο ετερόκλητες πολιτικά ομάδες.
Φλερτάρει με την ψεκασμένη ακροδεξιά της ξενοφοβικής ρητορείας, την ίδια ώρα που υπερασπίζεται τους μετανάστες.
Υποκρίνεται τη νέα πολιτική δύναμη, αλλά δεν διστάζει να ταυτίζεται με τον λαϊκισμό και τον πολιτικό οπορτουνισμό, πέραν οιασδήποτε λογικής και πολιτικού ρεαλισμού.


Ο Τατσόπουλος, είναι σαφές ότι είναι εντελώς ξένος σ’ αυτό το μόρφωμα που μετά την έξοδο –οποτεδήποτε- από το Μνημόνιο, ασφαλώς δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Είναι ένας αιρετικός που «φιλοξενείται» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί να μην είναι πρόβατο, αλλά δείχνει να ζει σε βιότοπο λύκων.
Προφανώς, τον ανέχονται και τους ανέχεται.
Και καταθέτει με ασυνήθιστη πολιτική σαφήνεια τα όρια, με ένα και μοναδικό κριτήριο.
Την πολιτική διαύγεια και την πεποίθησή του ότι η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός.
Κι όπως γράφει η Λώρη Κέζα, «βλέπει λίγο πιο μπροστά από εκείνους που δίνουν τα πάντα προκειμένου να κυβερνήσουν. Ας το κατανοήσουν: με τους Ανεξέλεγκτους Έλληνες δεν θα μπορέσουν να διοικήσουν ούτε τη χώρα ούτε δήμο ούτε καν ένα περίπτερο».
Ακόμη κι αν του καταλογίσουμε ως μέγιστο λεκτικό ατόπημα την προ έτους περίφημη δήλωσή του, πως «έχει πηδήξει την μισή Αθήνα», δεν μπορούμε να μη του αποδώσουμε τα εύσημα για την πολιτική παρρησία του,αλλά και τον μη διχαστικό λόγο του.

GRpost