Ποιος θα μας απαλλάξει από το κακό μνημόνιο;

Σωστά ομιλούν όλοι αυτοί που λένε ότι τους μειώθηκε ο μισθός από 1.300 ευρώ στα 700 ευρώ και δεν τα βγάζουν πέρα (στο ίδιο καράβι είμαστε όλοι).

Σωστά κάνουν όλοι αυτοί που έχουν σταματήσει να πληρώνουν το στεγαστικό τους δάνειο, σαν αποτελέσματα αυτής της μείωσης. 

Όταν έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός άδειου στομαχιού και της τράπεζας, το στομάχι κερδίζει χωρίς σύγκριση.

Επίσης θα δικαιολογήσω όλους αυτούς (κυρίως λόγω άγνοιας) που, παραπονιούνται ότι το κακό μνημόνιο είναι η αιτία της μείωσης των εισοδημάτων τους....

Άντε να δικαιολογήσω και όλους αυτούς που νομίζουν ότι αν ξαφνικά τυπώσουμε δραχμές, θα έχουμε περισσότερα χρήματα.

Όλα αυτά μπορώ να τα δικαιολογήσω έως ένα βαθμό. Όχι τόσο λόγω άγνοιας, αλλά κυρίως λόγω θυμού. Ο πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να είναι θυμωμένος και έχει κάθε δικαίωμα να ξεσπά, ψηφίζοντας όλους αυτούς που του υπόσχονται μαγικές λύσεις, ενώ κατά βάθος ο λαός ξέρει πολύ καλά ότι λαϊκίζουν, ψεύδονται η απλά είναι άσχετοι.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλοι αυτοί που είναι θυμωμένοι (και έχουν κάθε δικαίωμα να είναι) είναι θυμωμένοι για τους λάθους λόγους.

Το μνημόνιο για όσους δεν το έχουν καταλάβει δεν είναι σύμβαση. Το λέει η ίδια η λέξη, είναι μνημόνιο κατανόησης (Memorandum Of Understanding). Αυτό μεταξύ άλλων σημαίνει ότι όποτε θες σταματάς την κατανόηση. Απλά αν σταματήσεις την κατανόηση, τότε θα σταματήσει και η χρηματοδότηση. Άρα αν εμείς εξασφαλίσουμε πόρους για να μην έαχουμε ανάγκη τους Ευρωπαίους, θα ήμουν και εγώ υπέρ στο να μην κάνουμε αυτό που έχουμε υπογράψει, διότι έτσι και αλλιώς δεν θα ήταν ανάγκη.

Η μείωση των μισθών δεν είναι αποτέλεσμα του μνημονίου, αλλά αποτέλεσμα του ότι δεν έχουμε πόρους τέτοιους ώστε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε αυτούς τους μισθούς και τις συντάξεις, κυρίως στον δημόσιο τομέα. Το ποιος φταίει για αυτό είναι άλλο θέμα και δεν έχω κανένα πρόβλημα να δω τους υπαίτιους να μπαίνουν εφόρου ζωής φυλακή.

Αλλά άσχετα του ποιος φταίει, η σημερινή κατάσταση είναι αυτή που είναι. Ό,τι και να κάνουμε, πόρους για να επανέλθουν οι μισθοί στα προ της κρίσης επίπεδα, δεν θα βρεθούν.

Για να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθούν οι μισθοί, θα πρέπει να γίνουν μια σειρά από αλλαγές που, σχετίζονται με την διευκόλυνση της αγοράς να επιχειρήσει, με σκοπό την αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας, μέσα από την ομαλή λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας (αγοράς).

Αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι, να δημιουργηθούν οι συνθήκες τέτοιες, ώστε να επενδύσει ο ιδιωτικός τομέας στο επιχειρείν, με σκοπό το κέρδος.

Για να γίνει όμως αυτό (μεταξύ άλλων), θα πρέπει να μειωθεί η διαφθορά, το γραφειοκρατικό κόστος, να γίνει πιο ανταγωνιστικός ο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, σταθερό φορολογικό σύστημα, να ανακεφαλαιοποιηθεί σωστά το τραπεζικό σύστημα, να γίνει ένα δεύτερο κούρεμα και πάρα πολλά άλλα πράγματα που έχω τονίσει εκατοντάδες φορές (και εγώ και πολλοί άλλοι).

Πρώτα θα πρέπει να προηγηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, η αναδιάρθρωση του κράτους κτλ. και μόνο όταν γίνουν όλα αυτά, μόνο τότε θα μπορεί να προσδοκά κανείς να δει αυξημένη οικονομική δραστηριότητα.

Να το πω πιο απλά. Πρώτα θα πρέπει να κάνεις κατάθεση των χρημάτων σου στην τράπεζα και μόνο στο πέρας της συμφωνίας αυτής μπορείς να εισπράξεις τον τόκο.

Δεν μπορεί να θέλεις να πάρεις τον τόκο σήμερα και να δώσεις τα λεφτά στην τράπεζα μετά από 12 μήνες. Δεν λειτουργεί έτσι το σύστημα.

Μόνο όταν θα αυξηθεί αυτή η οικονομική δραστηριότητα, θα μπορείς να προσδοκάς μείωση της ανεργίας και αύξηση μισθών.

Ας πούμε ότι έχουμε την εφημερίδα ΑΒΓ. Για να αυξηθούν τα έσοδα της εν λόγω εφημερίδας, θα πρέπει να αυξηθεί η κυκλοφορία της εφημερίδας και θα πρέπει να αυξηθεί η ζήτηση για αγγελίες. Αυτό με τη σειρά του θα φέρει ζήτηση για επιπλέον δημοσιογραφικό προσωπικό και αύξηση μισθών, διότι θα δημιουργηθεί και ανταγωνισμός μεταξύ εφημερίδων για το ποιος θα έχει υπό την εργοδοσία του τους καλούς δημοσιογράφους.

Για να δημιουργηθεί όμως αυτή η ζήτηση για αυξημένη κυκλοφορία, θα πρέπει κάποιος να αγοράσει περισσότερες εφημερίδες. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αυξηθεί η οικονομική δραστηριότητα.

Με λίγα λόγια, μόνο όταν αυξηθούν τα φύλλα κυκλοφορίας της εφημερίδας, που θα είναι το αποτέλεσμα μιας αυξημένης οικονομικής δραστηριότητας, υπάρχει περίπτωση να προσληφθούν περισσότεροι εργαζόμενοι και να αυξηθούν οι μισθοί αυτών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Και επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθούν οι μισθοί, δεν θα γίνει με άλλο τρόπο. Και μέχρι να γίνουν αυτές οι αλλαγές, που θα αποφέρουν αυξημένη οικονομική δραστηριότητα, δεν θα πάρουμε ανάσα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!

Και όσο καθυστερούμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές, θα συνεχίσουμε να γινόμαστε πιο φτωχοί. Μέχρι πότε; Για πάντα, αν δεν αλλάξουμε μυαλά!!

Οι δημόσιες επενδύσεις σαφώς έχουν ρόλο σε αυτή την εξίσωση, καθώς η δημιουργική λογιστική που μόνο ο ανώτατος θεσμός της κεντρικής τράπεζες μπορεί να προσφέρει.

Αλλά όλα αυτά επίσης απαιτούν νομοθέτες και πολιτικό προσωπικό στην εκτελεστική εξουσία που κατέχουν το αντικείμενο. Και δυστυχώς για όλους μας, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αυτοί δεν υπάρχουν.

Άρα όλοι αυτοί που είναι θυμωμένοι, διότι νομίζουν ότι το κακό μνημόνιο μας έφερε ως εδώ, καλό είναι να αναθεωρήσουν λίγο τις απόψεις τους, διότι το μνημόνιο είναι παράγωγο προϊόν, μιας ανεύθυνης οικονομικής πολιτικής πολλών ετών.

Και με το συμπάθιο, αλλά το τωρινό πολιτικό σχήμα που μόλις εκλέγει, δεν νομίζω να μας λύσει το πρόβλημα και κατ επέκταση, να μας απαλλάξει όλους από το κακό μνημόνιο.

Γιώργος Καισάριος