«Ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί»….

Ἔχω χρησιμοποιήσει πολλὲς φορὲς τὴν φράσιν «Θὰ νικήσουμε».

Ἐπίσης ἀδιαφορῶ γιὰ τὸ πῶς τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ ὅποιοι. Μόνον αὐτὸ ποὺ γράφουν τὰ δικά μου χέρια μὲ ἀφορᾶ. Κι ἐγὼ τὸ «θὰ νικήσουμε» δὲν τὸ θεωρῶ διόλου πρόσκαιρον καὶ διόλου γενικόν! 
Εἶναι πολὺ εἰδικόν, πολὺ συγκεκριμένον καὶ πολὺ ξεκάθαρον!

Ποιοί «θά νικήσουμε»; 
Μὰ φυσικὰ μόνον οἱ Ἐρωτευμένοι μὲ τὴν Ἀλήθεια! Μὲ τὸν Ἄνθρωπον! Μὲ τὴν Ἑλλάδα!

Οἱ ἄλλοι ὅλοι, ἠλίθιοι καὶ πανηλίθιοι, ἁπλῶς παίζουν τοὺς κομπάρσους, ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ μᾶς ἀπαρατήσουν διὰ παντός!

Ἔχω χρησιμοποιήσει ἐπίσης τὶς λέξεις «συναγωνιστές»,  «φίλοι», «σύντροφοι»…..   Καὶ εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τὶς γράφω! Δίχως κρυφὰ ὑπονοούμενα. Ἀλλά, τὸ ποιοὶ εἶναι ὅλοι αὐτοί, εἶναι ἄλλο ζήτημα.

Δὲν εἶναι σίγουρα αὐτοὶ ποὺ ἁρπάζουν τὰ ΠΑΝΩ καὶ τρέχουν πίσω ἀπὸ κομματᾶρχες καὶ λοιποὺς πατριδοκαπήλους.

Δὲν εἶναι ἐπίσης, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων, αὐτοὶ  ποὺ θεωροῦν πὼς ὅλα μας τὰ προβλήματα ξεκινοῦν καὶ παύουν μὲ τὰ μνημόνια. Πέτρες νὰ τρῶμε, αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε στὴν Ἑλλάδα ἐμεῖς θὰ τὸ κάνουμε… Κι αὐτοὶ ἀπλῶς θὰ κουρεύονται!!

Δὲν εἶναι τέλος ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄρτι «ἀφυπνισθέντες»…  Αὐτοὶ κι ἐὰν ζοῦν στὴν κοσμάρα τους… Ὅσοι ἦταν νὰ καταλάβουν κατάλαβαν ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα… Ὅλοι οἱ ἄλλοι, ὤς δορυφόροι ἐτερόφωτοι, τριγυρίζουν, κλέβουν φράσεις, σκέψεις, ὄνειρα καὶ κάνουν …μίαν τρύπα στὸ νερό! Διότι ὅσα κι ἐὰν πράξουν, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ξεκάθαρον! Αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς βρῇ, θὰ μᾶς βρῇ ὀρθῶς κι ὁλοκληρωμένως. Ὄχι μὲ ἡμίμετρα καὶ μισακὲς δουλειές…. Τελειώσαμε μὲ αὐτά!

Πολλὲς φορὲς ἔχω χρησιμοποιήσει τὴν φράσιν τοῦ τίτλου, πολὺ πρὶν ὁ τΣΥΡΙΖΑ καὶ οἱ λοιποὶ κουδουνισμένοι, ἀντιμνημονιακοὶ στὸ εἶδος, τὴν υἱοθετήσουν. Ἀλλὰ δὲν μὲ ἀπασχολεῖ πλέον ἡ πατρότης της. (Ἤ ὀρθότερα ἡ μητρότης της.) Μὲ ἀπασχολεῖ ἡ ἔννοια ποὺ κρύβει πίσω της. Τὸ τὶ ἀκριβῶς ἐννοοῦν κάποιοι καὶ τὸ τὶ ἀκριβῶς ἐννοῶ ἐγώ. (Κι ὄχι μόνον!!!)

Τί σημαίνει τό  «ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί»;

Κατὰ πῶς διαβάζω, ἀκούω καὶ βλέπω, σημαίνει πὼς δὲν γίνεται νὰ νικήσουν οἱ τραπεζῖτες ὅλους ἐμᾶς. Ἔτσι τοὐλάχιστον διατείνονται διάφοροι.

Δὲν ἀνέχονται καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψουν, κατὰ πῶς κραυγάζουν, νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ φτώχεια, ὁ πόνος κι ὁ θάνατος.

Θὰ συμφωνοῦσα  μὲ τὸ σκεπτικόν τους, ἐὰν δὲν ἦταν μονομερές. 

Γιατί εἶναι μονομερές;

Διότι ΧΕΣΤΗΚΑΝ γιὰ κάθε μας ἐθνικὸ πρόβλημα, γιὰ τὴν λεηλασία τῆς ὑπαίθρου ἀπὸ κάθε ΛΑΘΡΟέποικο, γιὰ τὶς ἀθρόες δολοφονίες, γιὰ τὴν καταπάτησιν τῆς Θράκης ἀπὸ τοὺς Τούρκους, γιὰ τὴν ἀμφισβήτησιν τῆς Μεγίστης καὶ γιὰ τὸ σπουδαιότερον: τὴν παιδεία!

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ οὐρλιάζουν γιὰ τὶς (τάχα μου) καλές τους προθέσεις, περὶ τῆς δικῆς μας σωτηρίας, ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΑΝ, μὲ εἰρωνικότατον χαμόγελον, ὅταν ὅλα τὰ παραπάνω συνέβαιναν. Ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ προξενεῖον τῆς Κομοτηνῆς, πόσες καί πόσες φορές δέν ἐστράφησαν κατά …Ἑλλήνων;

 Μόνον ὅταν (τοὺς) διάβασαν στὶς δανειακὲς συμβάσεις τὴν φράσιν «ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας» ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τὴν φράσιν, δίχως φυσικὰ νὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὰ περαιτέρω. Οὔτε κἀν γιὰ τὴν ἐθνικὴν κυριαρχίαν ποὺ χάσαμε! Λὲς καὶ δὲν ξεκινήσαμε νὰ χάνουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία μὲ τὴν μεταρρύθμισιν Ῥάλλη!

Καὶ δίχως φυσικὰ νὰ τὴν ἀντιλαμβάνονται! Καὶ δίχως νὰ μποροῦν νὰ τὴ ἐπεκτείνουν, πέραν τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων.

Καί γιατί νά τό κάνουν ἐδῶ πού τά λέμε; Πότε ἐνδιαφέρθηκαν γιά τόν Ἕλληνα, τήν ἱστορία του καί τήν ἀνεξαρτησίαν του;

ΠΟΤΕ!! Τὸ ξέρουμε! Τὸ δίκαιον τοῦ ἐργάτου, τὸ δίκαιον τοῦ βιοπαλαιστοῦ, τὸ δίκαιον τῶν κατακαϋμένων τῆς ὑφηλίου, εἰς βάρος φυσικὰ τοῦ δικαίου τοῦ Ἕλληνος!

Αὐτοί δέν ἦταν, πού μέ τά συνδικαλιστικά τους ὄργανα κατέστρεψαν κάθε ὐγιή ἐπιχείρησιν ἐν Ἑλλάδι;

Αὐτοί δέν ἦταν πού μέ τίς ἀπάτες τους καταλήστευσαν  κάθε εὐρό ἀπό τά ταμεῖα μας;

Αὐτοί δέν ῆταν πού μέ τίς πλαστές τους ἐλληνοποιήσεις πλήρωναν  ὅποιον «ἀναξιοπαθούντα» κι ὅποιο τσιράκι τους μέ ὄλα τά ἐπιδόματα πού ΕΔΙΚΑΙΟΥΤΟ ΜΟΝΟΝ Ο ΕΛΛΗΝ; Αύτοί δέν δημιουργοῦασν τήν μία ΜΚΟ πίσω ἀπό τήν ἄλλην; Αὐτοί δέν τσακίστηκαν νά μᾶς …τσακίσουν; Γιά ποιάν ἐθνική συνείδησιν τώρα συζητοῦν; Γιά ποιάν ἀπώλειαν ἐθνικῆς κυριαρχίας; Ἀντιλαμβάνονται τό τί σημαίνει ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας;

Ποιοί γλεντοκοποῦσαν τόσες δεκαετίες εἰς βάρος μας; Ἐμεῖς ἤ αὐτοί;

Μία ὅμως καὶ πιάστηκα μὲ τὸ κεντρικόν τους σύνθημα, ἄς δηλώσω καὶ αὐτὸ ποὺ μὲ ἀφορᾷ:

Οὐδέποτε ἐννοοῦσα, εἶτε μέσῳ τῶν γραπτῶν μου κειμένων, εἶτε μέσῳ τῶν συζητήσεών μου, οὔτε κἄν μέσα στὴν σκέψιν μου, πὼς ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πολλοί καὶ πρέπει νὰ νικήσουμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι οἱ λίγοι! Δῆλα δή, οὐδέποτε ἐννοοῦσα πὼς ἐμεῖς οἱ Ἔλληνες θὰ τὰ βάλουμε μὲ  τοὺς τραπεζῖτες, καθῶς καὶ μὲ τὰ ὄσα πρεσβεύουν.

Τί ἐννοῶ;

Τὸ πρῶτον καὶ τὸ σημαντικότερον αὐτῶν, στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι, εἶναι ἡ αὐτοπεπαίδευσίς μας.

Τὸ πῶς ὅμως ἡ αὐτοπεπαίδευσις, ἐν παραλλήλῳ μὲ τὴς συνειδητότητα καὶ τὴν αὐτογνωσία, θὰ ὁδηγήσουν ἔναν λαὸ στὸ νὰ ἀπὀτινάξῃ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ κάθε τὶ ποὺ τὸν κρατᾶ δέσμιο καὶ σκλᾶβο, αὐτὸ εἶναι ἄλλο ζήτημα. Αὐτὸ ὁ καθεῖς τὸ ἀνακαλύπτει μέσα του! Ξέρει, ἐὰν φυσικὰ μπορῇ, καὶ τὸ πῶς, καὶ τὸ γιατί, ἀλλὰ καὶ τὸ ποῦ θὰ δράσῃ, ὅταν κάτι τέτοιον ἀπαιτηθῇ!

Δὲν σκορπιέται, δὲν χαλιέται, δὲν περιορίζει τὸ βλέμμα του!

Εἶναι ἐδῶ, κάνει ὅσα χρειάζονται καὶ τὰ κάνει σιωπηλά, σταθερὰ καὶ συστηματικά!

Καὶ φυσικά, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν ἐνδιαφέρεται οὔτε γιὰ τὸ μνημόνιον, οὔτε γιὰ ὄλα τὰ μνημόνια τοῦ πλανήτου! Πῶς θά μποροῦσε ἄλλως τε;

Θὰ χρησιμοποιήσω τὴν φράσιν ἑνός νέου μου φίλου, τοῦ Νικόλα: «Ὁ Ἕλλην δὲν περιμένει τὴν Ἀλλαγή, γίνεται ὁ ἴδιος ἀλλαγή…»

Ὁ Ἕλλην δὲν περιμένει νὰ ἀλλάξῃ κάτι στὸν πλανήτη. Θὰ τὸ ἀλλάξῆ! Σκέτο!

Ὁ Ἕλλην δὲν περιμένει ἀπὸ σωτῆρες καὶ προσκυνημένους νὰ τὸν καπελώσουν ἐκ νέου.

Περιμένει, ξέρει πλέον νὰ περιμένῃ, καὶ μεριμνᾶ… Θὰ τὰ φτιάξῃ ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…

Καὶ σίγουρα αὐτὰ ποὺ θὰ φτιάξῃ δὲν θὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ ξέραμε…

Ἄς τὸ χωνέψουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ χρησιμοποιοῦν λᾶθος συνθήματα.

Δὲν περιμένω νὰ τὰ ἀντιληφθοῦν… Θὰ ἤθελα ὅμως, μὲ πάρα πολὺ ἐνδιαφέρον, νὰ ἀκούσω τὶς θέσεις τους γιὰ τὸ πῶς θὰ χαράξουν αὐτοὺς τοὺς δρόμους, στοὺς ὁποίους ἀναφέρονται.

Αὐτὰ γιὰ τὴν τάξιν…

Στὸ μεταξύ, ἀκόμη διασκεδάζω…

Εἰλικρινῶς, ἄν καὶ τὰ δεδομένα διαρκῶς δυσκολεύουν γιὰ ὅλους μας, ναί, ἀκόμη διασκεδάζω…

Ξέρω πὼς αὐτὸ φαντάζει ὀξύμωρον… Ἀλλά πῶς νά τό ἀλλάξω;

Ξέρω ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε… Θὰ φθάσουμε οὔτως ἤ ἄλλως, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε…

Καὶ πράγματι, ἰσχύει τὸ «ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί»….

Ποιοί εἶναι ὅμως οἱ «ἐμεῖς» καί ποιοί οἱ «αὐτοί»; Ἐδῶ τοὺς θέλω νὰ μὲ διαφωτίσουν. 

Φιλονόη.