Πανεπιστημίου. Ένα πλήθος διαδηλωτών αποτελούμενο από σωματεία και συνελεύσεις γειτονιάς έχει γίνει μία μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να καλυφθεί από λυσσασμένα γκλόμπς αστυνομικών, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα που κατευθύνονται μόνο στα κεφάλια μας.
Άνθρωποι γύρω μου καταρρέουν και ποδοπατούνται από αστυνομικές μπότες.
Όταν καταφέρνω να δω τριγύρω, βλέπω έναν διαδηλωτή με πρόσωπο πλημμυρισμένο ...
στο αίμα. Τρέχω κοντά του, τον τραβάω απ’ το χέρι, προσπαθώ να τον ηρεμήσω, να απομακρυνθούμε από εκεί. -Δεν μπορώ να τρέξω, μου λέει, πονάει το αφτί μου.
- Ηρέμησε, θα μπούμε σε αυτό το δρομάκι.
Στρίβουμε μου στην Αμερικής. Ο μαζεμένος κόσμος στο πεζοδρόμιο μας λέει ότι μέσα στην στοά υπάρχει φαρμακείο. Μπαίνουμε, του ξεπλένω το ματωμένο κεφάλι.
- Μην ανησυχείς, λέω, έχεις ένα τραύμα ψηλά στο κεφάλι. Πονάς;
- Ναι, πολύ, με πονάει και το αφτί μου, τρέχει αίμα.
Κάθεται, με τρομερή δυσκολία προσπαθεί να πιέζει το τραύμα στο κεφάλι. Οι μαγαζάτορες βγαίνουν έξω, το αφτί αιμορραγεί συνεχώς, το ΕΚΑΒ μας λέει ότι δέχεται συνεχώς κλήσεις για ανοιγμένα κεφάλια, θα αργήσει.
- Πως σε λένε;
- Γιάννη.
- Ήσουν σε κάποιο μπλοκ;
- Στο πανό του πάρκου Κύπρου και Πατησίων.
Μαζεύεται κόσμος, ο Γιάννης χλομιάζει, προσπαθούμε να τον χαλαρώσουμε, να το κρατήσουμε ξύπνιο. Κάποιοι καταφέρνουν να σταματήσουν ένα ασθενοφόρο στη Σταδίου. Αρχικά δεν τον παίρνει, γιατί χτυπημένοι άνθρωποι περιμένουν πιο κάτω, αλλά ο κόσμος όλος τον σηκώνουμε στα χέρια και τον οδηγούμε εκεί, ενώ το πλήθος που έχει μαζευτεί γιουχάρει οργισμένα τις διμοιρίες που προσπερνάνε χαρωπά από μπροστά.
- Άντε για κανένα ραμματάκι, γελάει ένας μπάτσος.
Προθανάτια κατάσταση, λένε όταν ο Γιάννης φτάνει στο νοσοκομείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου