Του Δημήτρη Μυ
Ακούσαμε τις μετά βδελυγμίας διαψεύσεις του δημοσιεύματος (σεναρίου) του Spiegel περί των σκέψεων επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή.
Τέτοιου είδους δημοσιεύματα, ωστόσο, ακόμη κι όταν διαψεύδονται, έχουν τη δύναμη να πυροδοτήσουν σενάρια πολιτικής φαντασίας.
Οι πιστωτές, προκειμένου να συνεχίσουν να μας δανείζουν για να τους ξεπληρώνουμε τα παλιά δανεικά (τα οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, έχουν εισπράξει ήδη διπλά και τρίδιπλα) ζητούν δύο πράγματα:
♦ Υποθήκες επί των δημόσιων εσόδων, της περιουσίας και των πόρων της χώρας.
♦ Πολιτική συναίνεση, δηλαδή – με άλλα λόγια – διαμόρφωση ενός πολιτικού σχήματος το οποίο θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί έναντι των πιστωτών.
Οι απαιτήσεις (και πιέσεις) της Διεθνούς Εποπτείας τείνουν να αναθέσουν στους πιστωτές όχι απλώς και μόνο τη διαχείριση της ελληνικής οικονομικής ζωής, αλλά τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος, με στόχο την απορρόφηση - εκτόνωση της κοινωνικής οργής.
Τα εργαλεία και οι επιλογές για την απόσπαση της συναίνεσης στο επίπεδο της πολιτικής κορυφής είναι δεδομένα:
♦ Ανασχηματισμός.
♦ Ευρεία πλειοψηφία για την υιοθέτηση του (μεσοπρόθεσμου προγράμματος) νέου μνημονίου.
♦ Πρόωρες εκλογές.
Οι εν λόγω επιλογές - εργαλεία πράγματι μπορούν να εξασφαλίσουν στην πολιτική κορυφή κάποιας μορφής συναίνεση, η οποία μπορεί να αποτυπωθεί με την εμφάνιση μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής.
Ωστόσο το σενάριο είναι τόσο αδύναμο, όσο αδύναμες είναι οι συναινέσεις που μπορούν να παζαρευτούν στα ανώτατα δώματα της εξουσίας, ερήμην της κοινωνίας.
Για να το πούμε με άλλα λόγια, έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια εξαπάτησης του κόσμου...
Το Ποντίκι 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου