«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» για τη ζώνη του ευρώ η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αναφέρει άρθρο στη WSJ σημειώνοντας πως από τη μία πλευρά όσο νωρίτερα γίνει, τόσο μεγαλύτερο θα έιναι το πλήγμα στις τράπεζες της ευρωζώνης αλλά από την άλλη πλευρά όσο καθυστερεί όλο και περισσότεροι καχύποπτοι και δύσπιστοι φορολογούμενοι από τις δανείστριες χώρες θα αντιδρούν στην προοπτική οικονομικής στήριξης μιας άλλης χώρας με αποτέλεσμα να τεθεί σε μείζονα δοκιμασία τη συνοχή της Ευρωζώνης.
«Με την πάροδο του χρόνου, τα χρέη της ελληνικής, της ...ιρλανδικής, σύντομα και της πορτογαλικής κυβέρνησης μεταφέρονται από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Οι ιδιώτες πιστωτές δεν προτίθενται να χρηματοδοτούν περαιτέρω τις κυβερνήσεις αυτές. Ετσι, καθώς ωριμάζουν τα ομόλογα των εν λόγω κυβερνήσεων που έχουν στην κατοχή τους, τα ρευστοποιούν και τοποθετούν τα κεφάλαιά τους αλλού. Με την πάροδο των μηνών η ΕΕ και το ΔΝΤ αντικαθιστούν αυτές τις ιδιωτικές πηγές χρηματοδότησης, αυξάνοντας την έκθεσή τους στις κλιμακούμενες δανειακές υποχρεώσεις των τριών αυτών κυβερνήσεων», αναφέρεται στο άρθρο.
Αν γίνει τώρα αναδιάρθρωση του χρέους μιας εκ των τριών κυβερνήσεων, οι ιδιώτες επενδυτές θα πρέπει να διαγράψουν περίπου το 50% των κεφαλαίων που περιμένουν να πάρουν πίσω από τις τρεις κυβερνήσεις. Αν όμως μια κυβέρνηση προχωρήσει σε αναδιάρθρωση μετά το 2013, θα αντιμετωπίσει ένα ακόμη πιο δυσάρεστο δίλημμα:
Να κηρύξει στάση πληρωμών σε όλους ανεξαιρέτως τους ιδιώτες πιστωτές της και να παραμείνει ως εκ τούτου επί σειρά ετών εκτός των διεθνών πιστωτικών αγορών ή να ζητήσει από άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης να διαγράψουν χρέη, να περιορίσουν δηλαδή τις δανειακές απαιτήσεις τους από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση.
Η διαγραφή χρεών από τους εταίρους θα καταστήσει, ωστόσο, πολύ πιο δυσχερή από πολιτικής απόψεως τη συνέχιση της κοινοτικής χρηματοδότησης προς τους υπερχρεωμένους της Ευρωζώνης, μέσω του μόνιμου μηχανισμού που σχεδιάζεται για τον σκοπό αυτό. Οι πολίτες των πιστωτριών χωρών, όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία ή η Φινλανδία, θα αντιδράσουν έντονα στην προοπτική αυτή, όπως υποστηρίζει ο αρθρογράφος της WSJ.
«Το 2013 το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης θα έχει φθάσει πιθανότατα στο 170% του ΑΕΠ, επίπεδο μη εξυπηρετήσιμο. Το ήμισυ του ελληνικού χρέους θα το κατέχουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, αλλά το ΔΝΤ απολαμβάνει προνομιακό πιστωτικό καθεστώς, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να πάρει πρώτο πίσω τα χρήματα που έχει χορηγήσει στην Ελλάδα. Για να καταστήσει εξυπηρετήσιμο το χρέος της η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να το μειώσει κατά το ήμισυ. Υποχρεωτικά θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το σύνολο των πιστώσεων που έχει λάβει από τον ιδιωτικό τομέα, όμως οι κυβερνήσεις που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες κλείνουν την πόρτα τους στις διεθνείς αγορές ομολόγων για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα», εξηγεί.
«Η εναλλακτική λύση θα ήταν να αναθεωρήσει η Ελλάδα το χρέος της προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς θα πείσει, όμως, γι' αυτό τους Γερμανούς και Γάλλους φορολογουμένους»;
«Καθυστερώντας οι Ευρωπαίοι εταίροι να πάρουν την απόφαση ότι θα χάσουν μεγάλο μέρος των πιστώσεων που έχουν χορηγήσει στις υπερχρεωμένες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, θέτουν σε κίνδυνο κι αυτήν ακόμη την ύπαρξη της σημερινής οικονομικής και νομισματικής ένωσης κρατών που έχει συγκροτηθεί γύρω από το ευρώ», καταλήγει το άρθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου