«Μνημόνιο 4, Η παραδοχή της αποτυχίας».
Περιλαμβάνει το πρωτότυπο στην αγγλική γλώσσα του Μνημονίου, όπως και την μετάφραση του.
Ο αναγνώστης και μόνο από την εισαγωγή του βιβλίου που κάνει ο αναπληρωτής καθηγητής Ν. Μαριάς που μιλάει για «ύποπτη και προαποφασισμένη η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ» και εξηγώντας «Πώς θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει το ΔΝΤ» καταλαβαίνει την υπαγορευμένη από ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΓΑΠ - Τσολάκογλου.
Απ’ τα γραφόμενα λοιπόν του Ν. Μαριά παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά σημεία:
Επειδή οι δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για λεόντειο σύμβαση και φοβούμενοι πιθανή ακύρωση της σύμβασης δικαστικά από το Δικαστήριο της ΕΕ λόγω προφανούς αντιθέσεως της προς το δίκαιο της ΕΕ, θεωρούν την περίπτωση αυτή ως λόγο καταγγελίας εκ μέρους τους της σύμβασης. Έτσι το άρθρο 8 (1) (γ) της Δανειακής Σύμβασης επιτρέπει την καταγγελία της σύμβασης σε περίπτωση που «οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ'ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστέες έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ' ύλην δικαστήριο».
Η κήρυξη αναστολής πληρωμών από την Ελλάδα θεωρείται επίσης λόγος καταγγελίας. Σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 1 (ε) της Δανειακής Σύμβασης, οι δανειστές δικαιούνται να καταγγείλουν τη σύμβαση σε περίπτωση που «Σχετικό Χρέος του Δανειολήπτη, του οποίου το συνολικό ποσό κεφαλαίου υπερβαίνει τα 250 εκατ. ευρώ, είναι υποκείμενο σε δήλωση αθέτησης υποχρεώσεων όπως ορίζεται σε κάθε όργανο διοίκησης ή τεκμηρίωσης του συγκεκριμένου χρέους και ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας δήλωσης προκύπτει επίσπευση του εν λόγω χρέους ή μια εν τοις πράγμασι αναστολή πληρωμών».
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει επίσης ότι υφίσταται λόγος καταγγελίας της Δανειακής Σύμβασης όχι μόνο για λόγους αναγόμενους στην ίδια τη σύμβαση, αλλά και αν δεν εξοφλεί η Ελλάδα τρίτους δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ ή τους κατέχοντες ελληνικά ομόλογα Έλληνες ή ξένους!
Σύμφωνα με το άρθρο 14.5 «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Μάλιστα, σύμφωνα με το σημείο 10 του υποδείγματος της νομικής γνωμοδότησης, «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης -συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημανθεί ότι η ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή, για να χρησιμοποιήσουμε το σχετικό κείμενο της Σύμβασης στην επίσημη αγγλική γλώσσα, το οποίο αναφέρεται σε «immunity on grounds of sovereignty/jurisdiction», έχει δύο διαστάσεις.
Εκλαμβάνεται ως ασυλία δικαιοδοσίας και ως ασυλία εκτελέσεως.
Σε παλαιότερες εποχές ίσχυε η απόλυτη ασυλία των κρατών, η οποία, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κώστας Μπέης (βλ. «Η αναγκαστική εκτέλεση εναντίον αλλοδαπού κράτους κατά το ελληνικό δίκαιο»), στην πορεία περιορίστηκε στην ευθύνη του κράτους από τις λεγόμενες κυριαρχικές πράξεις του.
Όπως προαναφέραμε, σύμφωνα με το άρθρο 14 (1) η Δανειακή Σύμβαση διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και ερμηνεύεται σύμφωνα με αυτό. Σε σχέση με την ασυλία κυριαρχίας των κρατών ήδη από το 1978 στην Αγγλία έχει εκδοθεί η State Immunity Act. Σύμφωνα με το άρθρο 1 της εν λόγω νομοθετικής πράξης, ένα κράτος διαθέτει δικαιοδοτική ασυλία στο Ηνωμένο Βασίλειο, την οποία τα δικαστήρια του Ηνωμένου Βασιλείου οφείλουν να σεβαστούν ακόμη και σε περίπτωση ερημοδικίας του ενδιαφερόμενου κράτους. Βεβαίως, σε περίπτωση ρητής παραίτησης του ενδιαφερόμενου κράτους από τη δικαιοδοτική ασυλία και την ασυλία εκτελέσεως αίρεται νόμιμα η ισχύουσα με βάση τη State Immunity Act κρατική ασυλία. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Μάλιστα οι δανειστές, για να είναι διασφαλισμένοι πλήρως για το νόμιμο της άρσης της ασυλίας κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας, απαίτησαν να υπάρχει σχετική γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του υπουργείου Δικαιοσύνης και του νομικού συμβούλου του υπουργείου Οικονομικών. Για το λόγο αυτό, στο παράρτημα 4 της Δανειακής Σύμβασης υπάρχει υπόδειγμα νομικής γνωμοδότησης, το οποίο οφείλουν να υπογράφουν οι ως άνω νομικοί σύμβουλοι, είτε κατά την αίτηση χορήγησης του πρώτου δανείου [άρθρο 3 (4) (α)] είτε και για κάθε άλλη επόμενη αίτηση χορήγησης δανείου [άρθρο 3 (5) (α)]. Η σπουδαιότητα της χορήγησης της σχετικής νομικής γνωμοδότησης φαίνεται, πέραν των άλλων, και από το γεγονός ότι η Δανειακή Σύμβαση τίθεται σε εφαρμογή όχι από της υπογραφής της από τα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά από τη στιγμή της εν συνεχεία χορήγησης της σχετικής ως άνω γνωμοδότησης
Είναι τόσο ενδιαφέρουσα η εισαγωγή που κάνει σε 25 σελίδες ο Νότης Μαριάς που με την πρώτη ευκαιρία θα την παραθέσουμε ολόκληρη. (Προς το παρόν μπορείται να την βρείτε στο περιοδικό "Επίκαιρα" που κυκλοφορεί)
Ο αναγνώστης και μόνο από την εισαγωγή του βιβλίου που κάνει ο αναπληρωτής καθηγητής Ν. Μαριάς που μιλάει για «ύποπτη και προαποφασισμένη η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ» και εξηγώντας «Πώς θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει το ΔΝΤ» καταλαβαίνει την υπαγορευμένη από ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΓΑΠ - Τσολάκογλου.
Απ’ τα γραφόμενα λοιπόν του Ν. Μαριά παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά σημεία:
Δικαίωμα καταγγελίας ακόμη κι αν η σύμβαση κριθεί παράνομη και άκυρη από το Δικαστήριο της ΕΕ!
Επειδή οι δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για λεόντειο σύμβαση και φοβούμενοι πιθανή ακύρωση της σύμβασης δικαστικά από το Δικαστήριο της ΕΕ λόγω προφανούς αντιθέσεως της προς το δίκαιο της ΕΕ, θεωρούν την περίπτωση αυτή ως λόγο καταγγελίας εκ μέρους τους της σύμβασης. Έτσι το άρθρο 8 (1) (γ) της Δανειακής Σύμβασης επιτρέπει την καταγγελία της σύμβασης σε περίπτωση που «οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης κρίνονται από οποιοδήποτε καθ'ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστέες έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ' ύλην δικαστήριο».
Η αναστολή πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας αποτελεί λόγο καταγγελίας
Η κήρυξη αναστολής πληρωμών από την Ελλάδα θεωρείται επίσης λόγος καταγγελίας. Σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 1 (ε) της Δανειακής Σύμβασης, οι δανειστές δικαιούνται να καταγγείλουν τη σύμβαση σε περίπτωση που «Σχετικό Χρέος του Δανειολήπτη, του οποίου το συνολικό ποσό κεφαλαίου υπερβαίνει τα 250 εκατ. ευρώ, είναι υποκείμενο σε δήλωση αθέτησης υποχρεώσεων όπως ορίζεται σε κάθε όργανο διοίκησης ή τεκμηρίωσης του συγκεκριμένου χρέους και ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας δήλωσης προκύπτει επίσπευση του εν λόγω χρέους ή μια εν τοις πράγμασι αναστολή πληρωμών».
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει επίσης ότι υφίσταται λόγος καταγγελίας της Δανειακής Σύμβασης όχι μόνο για λόγους αναγόμενους στην ίδια τη σύμβαση, αλλά και αν δεν εξοφλεί η Ελλάδα τρίτους δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ ή τους κατέχοντες ελληνικά ομόλογα Έλληνες ή ξένους!
Παραίτηση από δικαίωμα ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας
Μάλιστα, σύμφωνα με το σημείο 10 του υποδείγματος της νομικής γνωμοδότησης, «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης -συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημανθεί ότι η ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή, για να χρησιμοποιήσουμε το σχετικό κείμενο της Σύμβασης στην επίσημη αγγλική γλώσσα, το οποίο αναφέρεται σε «immunity on grounds of sovereignty/jurisdiction», έχει δύο διαστάσεις.
Εκλαμβάνεται ως ασυλία δικαιοδοσίας και ως ασυλία εκτελέσεως.
Σε παλαιότερες εποχές ίσχυε η απόλυτη ασυλία των κρατών, η οποία, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κώστας Μπέης (βλ. «Η αναγκαστική εκτέλεση εναντίον αλλοδαπού κράτους κατά το ελληνικό δίκαιο»), στην πορεία περιορίστηκε στην ευθύνη του κράτους από τις λεγόμενες κυριαρχικές πράξεις του.
Όπως προαναφέραμε, σύμφωνα με το άρθρο 14 (1) η Δανειακή Σύμβαση διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και ερμηνεύεται σύμφωνα με αυτό. Σε σχέση με την ασυλία κυριαρχίας των κρατών ήδη από το 1978 στην Αγγλία έχει εκδοθεί η State Immunity Act. Σύμφωνα με το άρθρο 1 της εν λόγω νομοθετικής πράξης, ένα κράτος διαθέτει δικαιοδοτική ασυλία στο Ηνωμένο Βασίλειο, την οποία τα δικαστήρια του Ηνωμένου Βασιλείου οφείλουν να σεβαστούν ακόμη και σε περίπτωση ερημοδικίας του ενδιαφερόμενου κράτους. Βεβαίως, σε περίπτωση ρητής παραίτησης του ενδιαφερόμενου κράτους από τη δικαιοδοτική ασυλία και την ασυλία εκτελέσεως αίρεται νόμιμα η ισχύουσα με βάση τη State Immunity Act κρατική ασυλία. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Μάλιστα οι δανειστές, για να είναι διασφαλισμένοι πλήρως για το νόμιμο της άρσης της ασυλίας κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας, απαίτησαν να υπάρχει σχετική γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του υπουργείου Δικαιοσύνης και του νομικού συμβούλου του υπουργείου Οικονομικών. Για το λόγο αυτό, στο παράρτημα 4 της Δανειακής Σύμβασης υπάρχει υπόδειγμα νομικής γνωμοδότησης, το οποίο οφείλουν να υπογράφουν οι ως άνω νομικοί σύμβουλοι, είτε κατά την αίτηση χορήγησης του πρώτου δανείου [άρθρο 3 (4) (α)] είτε και για κάθε άλλη επόμενη αίτηση χορήγησης δανείου [άρθρο 3 (5) (α)]. Η σπουδαιότητα της χορήγησης της σχετικής νομικής γνωμοδότησης φαίνεται, πέραν των άλλων, και από το γεγονός ότι η Δανειακή Σύμβαση τίθεται σε εφαρμογή όχι από της υπογραφής της από τα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά από τη στιγμή της εν συνεχεία χορήγησης της σχετικής ως άνω γνωμοδότησης
Είναι τόσο ενδιαφέρουσα η εισαγωγή που κάνει σε 25 σελίδες ο Νότης Μαριάς που με την πρώτη ευκαιρία θα την παραθέσουμε ολόκληρη. (Προς το παρόν μπορείται να την βρείτε στο περιοδικό "Επίκαιρα" που κυκλοφορεί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου