Μεταξύ των πολλών άλλων σχετικών με την εξόφληση του υπέρογκου χρέους μας, υπάρχουν στον αέρα αδιευκρίνιστα σημεία, που δεν μπήκαν στη βάσανο ιδιαίτερης πολιτικής ανάλυσης.
Τα προσπερνούμε, λες και δεν θέλουμε να εμβαθύνουμε, μήπως και βγουν στην επιφάνεια καταστάσεις που θα μας επιτρέψουν να καταλάβουμε όσα δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα...
Για την ευθύνη των πολιτικών μας, που ενώ γνώριζαν -ή έπρεπε να γνωρίζουν, το ίδιο είναι- τι θα συμβεί, όχι μόνον δεν έπραξαν τα στοιχειώδη για θεραπεία της κατάστασης, αλλά την επιβάρυναν, έχουν ειπωθεί πολλά.
Και ο ελληνικός λαός, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, έχει απαξιώσει τους υπεύθυνους πολιτικούς και τα κόμματα.
Αν όμως οι πολιτικοί απέκρυβαν την πραγματικότητα για να μη εισπράξουν το κόστος της αποκάλυψης, μέγα αναπάντητο ερωτηματικό είναι γιατί το απέκρυψαν και οι δανειστές μας, οι οποίοι γνώριζαν καλύτερα παντός άλλου τι συμβαίνει, και μάλιστα τι πρόκειται να συμβεί.
Ένα κράτος, το οποίο αδυνατεί να αποπληρώσει το χρέος του, πρωτίστως ζημιώνει τους δανειστές του.
Αυτοί, ενώ θα έπρεπε να ενδιαφερθούν για την είσπραξη των οφειλομένων, μας έδιναν ακόμη περισσότερα, εν γνώσει τους ότι υπάρχει περίπτωση να μη τα επιστρέψουμε.
Γιατί λοιπόν το έκαναν αυτό;
Μέχρι και πριν από ένα χρόνο, τα επιτόκια ήσαν χαμηλά, και δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ήδη έχουν πάρει τα χρήματά τους και με κέρδος. Από δω και πέρα, ναι. Με τα υψηλά επιτόκια που δανειζόμαστε τους συμφέρει να διακινδυνεύσουν.
Για την προηγούμενη δεκαετία όμως;
Μια απάντηση είναι, ότι προσβλέπουν στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την οποία -σε αδυναμία εξόφλησης- θα αποκτήσουν «κοψοχρονιάς».
Έχει βάση αυτή η υπόθεση, διότι είναι κοινό μυστικό πως ο ορυκτός, ιδιαίτερα, πλούτος της χώρας μας είναι μεγάλης αξίας και η αξιοποίησή του θα αποφέρει πολλά κέρδη στους νέους ιδιοκτήτες.
Πότε όμως;
Και πώς μπορεί να είναι βέβαιοι, ότι έκτακτα γεγονότα δεν θα αποτρέψουν την κερδοσκοπία τους;
Και στην πτώχευση του 1897 οι Γερμανοί επέβαλαν τους όρους τους, αλλά ήρθαν οι πόλεμοι και δεν απόκτησαν καμιά επιρροή στην Ελλάδα. Το αντίθετο, μάλιστα.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που έρχεται σε αντίφαση με τον νεοκαπιταλισμό.
Ο λογικά σκεπτόμενος, περιμένει ότι αφού γίνει υφαρπαγή του πλούτου του, θα του αφήσουν «μαγιά», ώστε να ορθοποδήσει πάλι, και μετά από κάποιο διάστημα να του τα ξαναπάρουν.
Εδώ όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Οι δανειστές μας, φέρονται όπως εκείνοι οι ψαράδες, που παρά τους νόμους ψαρεύουν και τον γόνο, χωρίς να σκεφτούν ότι την επόμενη χρονιά δεν θα έχουν ψαριά.
Να πιστέψουμε, δηλαδή, ότι αφού πάρουν τα πάντα -μετά από εμάς και από άλλες χώρες- θα επαναπαυτούν και θα ακολουθήσουν ζωή συνταξιούχων χωρίς δραστηριότητα, αφού δεν θα υπάρχει πλέον υλικό προς συλλογή;
Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Διότι οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, όπως και κάθε εταιρία, λειτουργεί με μια δυναμική, που δεν επιτρέπει τη στασιμότητα.
Διότι κάποιος άλλος θα βρεθεί που θα πάρει τα πρωτεία.
Ποιος είναι επομένως ο σκοπός των δανειστών μας;
Δεν θέλουν την αειφόρα κερδοφορία;
Δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στην είσπραξη χρημάτων;
Οι πράξεις τους δείχνουν, ότι προφανώς και ενδιαφέρονται, αλλά δεν είναι αυτό το πρώτιστο.
Τότε;
Τότε, αν οι παραπάνω υποθέσεις έχουν λογική βάση, τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι φαίνονται. Τι εννοώ…
Όταν προσπαθούμε να διαβλέψουμε τα μέλλοντα, κατά κανόνα «κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια», διότι δεν είμαστε μέσα στο μυαλό του υποκειμένου σε έρευνα, για να γνωρίζουμε πώς σκέπτεται.
Αυτό βέβαια δεν είναι σωστό. Γι’ αυτό και στην κοινωνιολογία γίνεται αναφορά στην «πλάγια σκέψη», στην προσέγγιση δηλαδή του προβλήματος από άλλο δρόμο. Ίσως, θα μας ωφελήσει αν σκεφτούμε, πως πολλοί, πάρα πολλοί, δεν ενεργούν με βάση τη λογική, αλλά με το συναίσθημα, με προκαταλήψεις, με ιδεολογικό ή θρησκευτικό φανατισμό.
Πώς μπορείς να εξηγήσεις με τη λογική τις πράξεις αυτοθυσίας των μουσουλμάνων ή των χριστιανών μαρτύρων;
Και αν σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί κάποιος να πει ότι, αναμένουν αντάλλαγμα στην άλλη ζωή, πώς θα εξηγηθεί η εθελούσια θανάτωση των εθνομαρτύρων;
Επομένως, την αναζήτηση των κινήτρων των δανειστών μας, ίσως πρέπει να την κατευθύνουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τότε θα δούμε, κάτι επαναλαμβανόμενο στη διαδρομή των αιώνων. Ότι ισχυρότατο κίνητρο είναι η απόκτηση της εξουσίας.
Το χρήμα δεν αποτελεί μόνον το εργαλείο για να γεμίσουν τα πορτοφόλια των δανειστών, αλλά και για να αδειάσουν των δανειζόμενων, ώστε πολύ εύκολα να απολέσουν την «εθνική κυριαρχία», όπως διαπίστωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Ο Μακεδών
Voria 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου