Θέμα μηνών η στάση πληρωμής μισθών και συντάξεων;...

Το ελληνικό δημόσιο μοιάζει ένα παλιό μαγειρείο με πέντε μάγειρες, δέκα σερβιτόρους, είκοσι λαντζέρηδες.  

Το φαγητό που σερβίρουν είναι χάλια, άσε που το παραγγέλνεις σήμερα και στο σερβίρουν μεθαύριο...
Κάθε μερίδα που βγαίνει από την κουζίνα που πωλείται προς 10 ευρώ π.χ., έχει στοιχίσει 30 στην επιχείρηση γιατί κάποιοι είτε από ανικανότητα είτε από δόλο σπαταλούν και κλέβουν.

Αυτό είναι το ελληνικό δημόσιο. 

Ο τρόπος που προσπαθεί η κυβέρνηση να μειώσει τις ζημιές αυτής της επιχείρησης είναι μειώνοντας τους μισθούς οριζόντια σε όλο το προσωπικό και μετατάσσοντας λαντζέρηδες στους μάγειρες και μάγειρες στους σερβιτόρους...

Αυτό που θα καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό...

Το μαγέρικο η «Ωραία Ελλάς» έχει μόνο μια διέξοδο επιβίωσης. Από τους πέντε μάγειρες να μείνουν οι δύο και αυτό, αν είναι καλοί στη δουλειά τους. Αν δεν είναι ας βρουν δυο από την αγορά που δεν έχουν ξεχάσει ούτε να δουλεύουν ούτε να μαγειρεύουν...

 

Από τους δέκα σερβιτόρους πρέπει  να μείνουν επίσης δυο - τρεις το πολύ και από τους είκοσι λαντζέρηδες ένας...

Φυσικά οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να αμείβονται ανάλογα με τις ικανότητες και την προσφορά τους στην επιχείρηση. Αυτό σημαίνει πως όπου χρειάζεται πρέπει να γίνουν αυξήσεις και όπου χρειάζεται μειώσεις...
 

Είναι λάθος...
 

Με τις οριζόντιες μειώσεις μισθών που προχωρά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα, ούτε στο στόχο να μειώσει το έλλειμμα, ούτε να κάνει το δημόσιο παραγωγικό.

Δεν θα μειώσει το έλλειμμα γιατί η απουσία ανάπτυξης (που επιφέρει σε στατικό σύστημα η μείωση εισοδήματος των ανέργων...) από την άλλη πλευρά θα μειώσει τα κρατικά έσοδα.
Δεν θα κάνει το δημόσιο παραγωγικό γιατί δεν αμείβει αυτούς που θέλουν να προσπαθήσουν. Αυτό που θα πετύχει είναι να εντείνει τα φαινόμενα λευκής απεργίας και τη νοοτροπία αργομισθίας.
 

Τα ευτράπελα αυτά συμβαίνουν γιατί ο πολιτικός κόσμος σύσσωμος είναι παγιδευμένος σε πελατειακές υποχρεώσεις και χρησιμοποιεί κάποιες  αριστερές εξισωτικές αγκυλώσεις σαν άλλοθι...
 

Το πρόβλημα είναι πως, ενώ η κοινωνία  εκτός των τειχών του πελατειακού κράτους είναι ώριμη και με στωικότητα περιμένει να ακολουθήσει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, η εντός των τειχών της πελατειακής κομματοκρατίας κοινωνία,  αρνείται να καταλάβει πως το πάρτι τέλειωσε...
 

Προσπαθεί με διάφορα ιδεολογήματα να ερμηνεύσει παντοιοτρόπως διαφορετικά  τα αυτονόητα. Το μοντέλο, ένας δουλεύει, τρεις συνδικαλίζονται και έξι κάθονται, τελείωσε.
 

Αν δεν παρθούν μέτρα μαζικής μεταφοράς θέσεων εργασίας με συνοπτικές διαδικασίες από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, η στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων από το δημόσιο είναι θέμα χρόνου...
 

Κάπου μεταξύ καλοκαιριού και φθινοπώρου η τρόικα δεν θα βάλει την υπογραφή για κάποια επόμενη δόση, γιατί θα καταλάβουν πως τους κοροϊδεύουμε και οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις είναι στα χαρτιά.
 

Τότε η κοινωνία θα κεραυνοβοληθεί, καθώς παρά την περσινή χρεοκοπία σύσσωμη η ανεύθυνη πολιτική ηγεσία έχει αφήσει μεγάλες κατηγορίες πελατών να πιστεύουν πως υπάρχουν περιθώρια διατήρησης κεκτημένων και διεκδικήσεων.

Τότε δυο είναι τα πιθανά σενάρια. Το ένα είναι η δικαιολογημένη κοινωνική οργή να διοχετευθεί δημιουργικά σε ένα εναλλακτικό πολιτικό και οικονομικό σενάριο.

Το άλλο το κακό είναι  τα πρώτα ψήγματα ανομίας που βλέπουμε σαν το "δεν πληρώνω" και "όλοι κλέφτες είναι"... να οδηγήσουν σε ένα γενικό πλιάτσικο όλων προς όλους... και να ζήσουμε λίγο από την ατμόσφαιρα των συνοικιών πίσω από την πλατεία Ταχρίρ...
 

Το καλό σενάριο...
 

Το θετικό σενάριο προϋποθέτει την επιδίωξη θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Για να υπάρξει η δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις Έλληνες και ξένοι να επενδύσουν στην Ελλάδα.
 

Έχουμε ξαναγράψει πως η Ελλάδα για να ορθοποδήσει χρειάζεται τέσσερα μνημόνια σαν αυτό της τρόικα να εφαρμοστούν εθελοντικά. Το μνημόνιο της τρόικα δεν φτάνει γι’ αυτό, πόσο μάλλον που δεν εφαρμόζεται καν πλήρως...
 

Με απλά λόγια θα χρειαστεί εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου.  Θα χρειαστεί ένα Συμβούλιο Σωτηρίας με μια σειρά προσώπων που θα χαράξει τη χάρτα εξόδου, μια διαδικασία που θα πάρει πάνω από δεκαετία.
 

Οι κυβερνήσεις θα πρέπει απλά να εφαρμόσουν καλύτερα ή χειρότερα αυτές τις κοινές επιλογές...

Οι επιλογές αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν...

Capital

Πηγή:www.capital.gr