Δεν ξέρω αν υπάρχουν ανόητοι που υπολόγιζαν ότι θα περνούσαν χωρίς μεγάλες αντιδράσεις οι βίαιες ανατροπές, που επιβάλλει η τρόικα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν αφελείς, που εκτιμούσαν ότι δεν θα τζογάρουν συνδικαλιστές και κόμματα πάνω στην αγανάκτηση του κόσμου.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν φευγάτοι, που πίστευαν ότι δεν θα ξεσηκωθούν οι επαγγελματικές ομάδες που χάνουν προνόμια δεκαετιών.
Δεν ξέρω, επίσης, αν υπάρχουν κοιμισμένοι, που ξύπνησαν αλαφιασμένοι από τον κρότο της συνύπαρξης της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς με τη λαϊκίστικη Δεξιά.
Ένα πράγμα ξέρω:... Η χώρα έχει, ουσιαστικά, χρεοκοπήσει, το επίπεδο ζωής που (νομίζαμε ότι) είχαμε κατακτήσει σαρώνεται και μαζί του όλα τα εργασιακά δικαιώματα, η ανεργία τσακίζει τους νέους και τους πενηντάρηδες, και το μεταπολιτευτικό πολιτικό οικοδόμημα χάνει τη νομιμοποίησή του, αγκαλιά με το συνδικαλιστικό σύστημα.
Το δυστύχημα είναι ότι ο σημερινός Έλληνας τρομοκρατείται από παντού και δεν εκφράζεται από κανέναν.
Τρομοκρατείται από τους συντηρητικούς, που του λένε ότι όλα τα χρόνια ζούσε με δανεικά και τώρα πρέπει να βγάλει το σκασμό.
Τρομοκρατείται από τους αριστερούς, που μετρούν την «αριστεροσύνη» του με το ζύγι της επαναστατικής γυμναστικής.
Τρομοκρατείται από τα ΜΜΕ, που τον βομβαρδίζουν με κακά νέα (πού να βρουν άραγε, τα καλά;), τρομοκρατείται από την βροντώδη σιωπή του πνευματικού κόσμου.
Και όλα αυτά την ώρα που νιώθει ότι δεν εκπροσωπείται.
Ούτε από τη σημερινή Βουλή, που εξελέγη σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον, ούτε από τα υπάρχοντα κόμματα και τις ηγεσίες τους, ούτε από τους συνδικαλιστές, που ξιφουλκούν κάθε βράδι στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Έτσι, τρομοκρατημένος και πολιτικά ανέστιος «ψηφίζει» άκυρο, λευκό ή άλλο -μη υπάρχον- κόμμα στις δημοσκοπήσεις, αναζητεί τρόπο να αποδοκιμάσει τον Παπανδρέου που του έταζε λαγούς με πετραχήλια και τον έριξε στη φτώχεια και την αναξιοπρέπεια, θέλει να χαστουκίσει τον Καραμανλή αλλά δεν εμπιστεύεται και τον Σαμαρά, θέλει να φωνάξει στην Παπαρήγα και τον Τσίπρα ότι τους έχει πάρει χαμπάρι, θέλει να διαολοστείλει τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, που έχουν να δουλέψουν 20 και 30 χρόνια ο καθένας τους.
Θέλει, θέλει, θέλει… Και, τελικά, τί κάνει;
Κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο, γιατί ανέχθηκε επί 35 χρόνια το πελατειακό κράτος -αν δεν ωφελήθηκε απ’ αυτό- ή περνάει την κόκκινη γραμμή και βρίζει δημόσια τους πολιτικούς όπου τους συναντά (στο δρόμο, στο εστιατόριο, στο σινεμά), όταν δεν προσπαθεί να τους ξυλοφορτώσει. Αδιακρίτως. Χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιόν έχει απέναντί του. Αρκεί να είναι πολιτικός.
Σήμερα είναι οι πολιτικοί, αύριο θα είναι οι δημοσιογράφοι, μεθαύριο οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, οι δικαστές, οι εφοριακοί, οι γιατροί, οι…
Πού οδηγεί όλο αυτό; Εκεί που οδηγεί και η περίφημη ανυπακοή (δεν πληρώνω τα διόδια, δεν πληρώνω στο λεωφορείο, σπάω τα μηχανήματα στο μετρό, δεν αποδέχομαι τις δικαστικές αποφάσεις, δεν υπολογίζω τους νόμους, δεν…δεν…).
Θέλουμε να γίνει η ζωή μας ποδοσφαιρικό γήπεδο; Κάποιοι το θέλουν,είναι προφανές. Οι περισσότεροι, όμως, ξέρουμε ότι ακόμα και ένας κακός νόμος είναι καλύτερος από την ανομία. Ο Τζων Λοκ το έχει πει 300 χρόνια πριν. Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα.
Και η χειρότερη Βουλή είναι καλύτερη από την ανύπαρκτη Βουλή. Το ίδιο ισχύει για τους δικαστές, τους δημοσιογράφους, τους…τους…
Αν δε μας αρέσουν, ας τους αλλάξουμε. Ας ψηφίσουμε άλλο κόμμα, άλλους Βουλευτές, ας αλλάξουμε κανάλι και εφημερίδα, ας πιέσουμε για άλλη Δικαιοσύνη, ας…ας…
Αλλά ας διατηρήσουμε συντεταγμένη την Πολιτεία.
Ας προστατεύσουμε τους θεσμούς.
Και ας θυμηθούμε και τις δικές μας ευθύνες.
Γιατί το καλαμπούρι οτι πάντα φταίνε οι άλλοι, έχει παρατραβήξει.
Ας ενηλικιωθούμε ως πολίτες και τότε είναι βέβαιο ότι θα επιλέξουμε και τους σωστούς αντιπροσώπους μας…
Χρήστος Παναγιωτόπουλος / Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου