Κάποτε ο Αντρέας στην εποχή της φθοράς, είχε κάνει την εμβληματική δήλωση ότι «Το ΠΑΣΟΚ είναι κίνημα εξουσίας, δεν γεννήθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα. Ούτε κληρονομείται, ούτε χαρίζεται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια».
Φευ κληρονομήθηκε στον υιό του που του έδωσε τροχιά διάττοντος αστέρος, ενώ τεμαχίστηκε σε τιμάρια στις εκλογές Ιανουαρίου του 2015. Και φυσικά κόμμα εξουσίας έχει πάψει να είναι, παρότι ο καινούργιος αρχηγός βλέπει τον ίσκιο του κόμματος και τον περνάει για το μπόι του... (του κόμματος πάντα).
Παρεμπιπτόντως το ΠΑΣΟΚ ρευστοποιημένο (την ρευστοποίηση δεν την είχε προβλέψει ο Αντρέας) εξακολουθεί να είναι διάχυτο στα άλλα δύο κόμματα, και τα στελέχη του να διακρίνονται με θετικό ή αρνητικό, πάντως με εμφατικό τρόπο. Η όπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Δατσέρης «Σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, σε κάθε κομμάτι της διοίκησης, για κάθε οργανωτικοπολιτικό θέμα ενός κόμματος, σε κάθε είδους κρίσης, υπάρχει τουλάχιστον ένας Πασόκος που ξέρει πως να βρει τα δεδομένα και να τρέξει το πρόγραμμα».
Δεν ξέρουμε βέβαια αν έχουν μείνει πολλοί στο ΠΑΣΟΚ να «τρέξουν το πρόγραμμα», γιατί τα γρανάζια μοιάζουν να έχουν στομώσει. Στην πολιτική επικαιρότητα εξακολουθεί να κυριαρχεί η απορία για την παράξενη πρόταση Ανδρουλάκη, ότι σε κυβέρνηση συνεργασίας πρωθυπουργός δεν θα είναι ο αρχηγός ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Η θέση αυτή δίχασε τη βάση, σύμφωνα με εμπειρίες των βουλευτών του από τις εκλογικές τους περιφέρειες. Οι οπαδοί προσπαθούν να την καταλάβουν – όσοι δεν την αντιμετωπίζουν με παραιτημένη «κατανόηση». Κάποιοι άλλοι τάσσονται φανατικά υπέρ της, χωρίς ωστόσο να την αιτιολογούν.
Η πρόταση δεν άναψε μόνο «φωτιά στο πολιτικό σκηνικό» κατά την δημοσιογραφική υπερβολή. Φωτιά έφερε και στο εσωτερικό του κόμματος (γιατί όλα τα είχε αυτή του έλειπε), μετά την απολύτως λογική δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου ότι «όταν πάμε στις εκλογές και απορρίπτουμε πρόσωπα, πρέπει και να προτείνουμε πρόσωπα, για να έχουν ξεκάθαρη εικόνα οι πολίτες».
Η δήλωση ξεσήκωσε την μήνιν Ανδρουλάκη, και κύκλοι του διεμήνυσαν στον πρώην υπουργό ότι «είναι πολιτικά παράδοξο να έχει κοινές αγωνίες με τους Οικονόμου και Σκέρτσο». Εικάζεται βασίμως ότι εάν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο, ο Λοβέρδος δεν θα υφίστατο μόνο φραστική αποδοκιμασία αλλά και καρατόμηση.
Και εδώ εντοπίζεται ένα ακόμη μειονέκτημα που καταλογίζεται στον Πρόεδρο από κάποιους ενδιαιτούντες στο εσωτερικό του κόμματος: Ο Ανδρουλάκης είναι στερεοτυπικό προϊόν του κομματικού σωλήνα. Έχει περικλεισθεί από έναν κύκλο εμπίστων «Ηρακλειδέων» αναβιώνοντας τους στεγνούς μηχανισμούς της αφυδατωμένης ΠΑΣΠ (φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ). Έτσι δεν έχει προσλαμβάνουσες για να ξέρει πόσο παράξενα ηχεί η πρότασή του στο κοινωνικό σώμα.
Παράλληλα έχει αρχίσει στη βάση του ΠΑΣΟΚ και η ονοματολογία περί των ενδεχόμενων υποψηφίων Πρωθυπουργών. Η ονοματολογία αυτή δεν βασίζεται σε πληροφορίες, είναι προϊόν καφενόβιας ευρεσιτεχνίας. Και αν την αναφέρουμε είναι μόνο για να αποτυπώσουμε την ατμόσφαιρα που πλανάται στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι όταν π.χ. ακούγονται τα ονόματα του Γιώργου Παπανδρέου ή του Ευάγγελου Βενιζέλου η διαίρεση είναι απτή. Κάποιοι δεν θέλουν να ακούνε το όνομα του ενός, και άλλοι του ετέρου.
Διακινείται βέβαια και το σενάριο Κώστα Καραμανλή, και ότι γι’ αυτόν τον λόγο αποχώρησε από το κοινοβούλιο. Σε αυτό, το όλον ΠΑΣΟΚ είναι κάθετα αντίθετο.
Υπάρχουν βέβαια και πιο διεισδυτικές εμβαθύνσεις. Κάποια στελέχη υποπτεύονται ότι ο Ανδρουλάκης προτίθεται να προτείνει εαυτόν για Πρωθυπουργό (το αναφέραμε με επιφύλαξη την Παρασκευή). Κάποια άλλα πιστεύουν ότι πίσω από την πρόταση κρύβονται επιχειρηματικά συμφέροντα που λιγουρεύονται τα δισεκατομμύρια του ταμείου ανάπτυξης.
Θεωρώντας ότι με τον Μητσοτάκη δεν θα έχουν πρόσβαση, επιθυμούν τη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων, με κόμματα στα οποία βρίσκονται φίλιες δυνάμεις τους, προκειμένου να βρουν δίοδο απομύζησης.
Σημείωση: Δεν τα υιοθετούμε. Καταγράφουμε υπαρκτές υποψίες, καχυποψίες και σκόπιμα σενάρια που διακινούνται, γιατί και αυτά διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα. Και καλόν θα ήταν να κατανοήσει ο Ανδρουλάκης ότι δεν βλέπουν όλοι την στάση του ως χτύπημα στην εξουσία του καθεστωτικού δικομματισμού, επειδή έτσι την παρουσιάζει.
Εύκολα μπορεί να λερωθεί ως «υπηρέτης συμφερόντων» (και άντε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας).
Αυτά προς το παρόν όσον αφορά το εσωτερικό του τάλανος πασοκικού σχηματισμού. Ούτως ή άλλως το θέμα τώρα άνοιξε, θα μας απασχολήσει εκ νέου.
Γιάννης Σιδέρης
Φευ κληρονομήθηκε στον υιό του που του έδωσε τροχιά διάττοντος αστέρος, ενώ τεμαχίστηκε σε τιμάρια στις εκλογές Ιανουαρίου του 2015. Και φυσικά κόμμα εξουσίας έχει πάψει να είναι, παρότι ο καινούργιος αρχηγός βλέπει τον ίσκιο του κόμματος και τον περνάει για το μπόι του... (του κόμματος πάντα).
Παρεμπιπτόντως το ΠΑΣΟΚ ρευστοποιημένο (την ρευστοποίηση δεν την είχε προβλέψει ο Αντρέας) εξακολουθεί να είναι διάχυτο στα άλλα δύο κόμματα, και τα στελέχη του να διακρίνονται με θετικό ή αρνητικό, πάντως με εμφατικό τρόπο. Η όπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Δατσέρης «Σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, σε κάθε κομμάτι της διοίκησης, για κάθε οργανωτικοπολιτικό θέμα ενός κόμματος, σε κάθε είδους κρίσης, υπάρχει τουλάχιστον ένας Πασόκος που ξέρει πως να βρει τα δεδομένα και να τρέξει το πρόγραμμα».
Δεν ξέρουμε βέβαια αν έχουν μείνει πολλοί στο ΠΑΣΟΚ να «τρέξουν το πρόγραμμα», γιατί τα γρανάζια μοιάζουν να έχουν στομώσει. Στην πολιτική επικαιρότητα εξακολουθεί να κυριαρχεί η απορία για την παράξενη πρόταση Ανδρουλάκη, ότι σε κυβέρνηση συνεργασίας πρωθυπουργός δεν θα είναι ο αρχηγός ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Η θέση αυτή δίχασε τη βάση, σύμφωνα με εμπειρίες των βουλευτών του από τις εκλογικές τους περιφέρειες. Οι οπαδοί προσπαθούν να την καταλάβουν – όσοι δεν την αντιμετωπίζουν με παραιτημένη «κατανόηση». Κάποιοι άλλοι τάσσονται φανατικά υπέρ της, χωρίς ωστόσο να την αιτιολογούν.
Η πρόταση δεν άναψε μόνο «φωτιά στο πολιτικό σκηνικό» κατά την δημοσιογραφική υπερβολή. Φωτιά έφερε και στο εσωτερικό του κόμματος (γιατί όλα τα είχε αυτή του έλειπε), μετά την απολύτως λογική δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου ότι «όταν πάμε στις εκλογές και απορρίπτουμε πρόσωπα, πρέπει και να προτείνουμε πρόσωπα, για να έχουν ξεκάθαρη εικόνα οι πολίτες».
Η δήλωση ξεσήκωσε την μήνιν Ανδρουλάκη, και κύκλοι του διεμήνυσαν στον πρώην υπουργό ότι «είναι πολιτικά παράδοξο να έχει κοινές αγωνίες με τους Οικονόμου και Σκέρτσο». Εικάζεται βασίμως ότι εάν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο, ο Λοβέρδος δεν θα υφίστατο μόνο φραστική αποδοκιμασία αλλά και καρατόμηση.
Και εδώ εντοπίζεται ένα ακόμη μειονέκτημα που καταλογίζεται στον Πρόεδρο από κάποιους ενδιαιτούντες στο εσωτερικό του κόμματος: Ο Ανδρουλάκης είναι στερεοτυπικό προϊόν του κομματικού σωλήνα. Έχει περικλεισθεί από έναν κύκλο εμπίστων «Ηρακλειδέων» αναβιώνοντας τους στεγνούς μηχανισμούς της αφυδατωμένης ΠΑΣΠ (φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ). Έτσι δεν έχει προσλαμβάνουσες για να ξέρει πόσο παράξενα ηχεί η πρότασή του στο κοινωνικό σώμα.
Παράλληλα έχει αρχίσει στη βάση του ΠΑΣΟΚ και η ονοματολογία περί των ενδεχόμενων υποψηφίων Πρωθυπουργών. Η ονοματολογία αυτή δεν βασίζεται σε πληροφορίες, είναι προϊόν καφενόβιας ευρεσιτεχνίας. Και αν την αναφέρουμε είναι μόνο για να αποτυπώσουμε την ατμόσφαιρα που πλανάται στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι όταν π.χ. ακούγονται τα ονόματα του Γιώργου Παπανδρέου ή του Ευάγγελου Βενιζέλου η διαίρεση είναι απτή. Κάποιοι δεν θέλουν να ακούνε το όνομα του ενός, και άλλοι του ετέρου.
Διακινείται βέβαια και το σενάριο Κώστα Καραμανλή, και ότι γι’ αυτόν τον λόγο αποχώρησε από το κοινοβούλιο. Σε αυτό, το όλον ΠΑΣΟΚ είναι κάθετα αντίθετο.
Υπάρχουν βέβαια και πιο διεισδυτικές εμβαθύνσεις. Κάποια στελέχη υποπτεύονται ότι ο Ανδρουλάκης προτίθεται να προτείνει εαυτόν για Πρωθυπουργό (το αναφέραμε με επιφύλαξη την Παρασκευή). Κάποια άλλα πιστεύουν ότι πίσω από την πρόταση κρύβονται επιχειρηματικά συμφέροντα που λιγουρεύονται τα δισεκατομμύρια του ταμείου ανάπτυξης.
Θεωρώντας ότι με τον Μητσοτάκη δεν θα έχουν πρόσβαση, επιθυμούν τη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων, με κόμματα στα οποία βρίσκονται φίλιες δυνάμεις τους, προκειμένου να βρουν δίοδο απομύζησης.
Σημείωση: Δεν τα υιοθετούμε. Καταγράφουμε υπαρκτές υποψίες, καχυποψίες και σκόπιμα σενάρια που διακινούνται, γιατί και αυτά διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα. Και καλόν θα ήταν να κατανοήσει ο Ανδρουλάκης ότι δεν βλέπουν όλοι την στάση του ως χτύπημα στην εξουσία του καθεστωτικού δικομματισμού, επειδή έτσι την παρουσιάζει.
Εύκολα μπορεί να λερωθεί ως «υπηρέτης συμφερόντων» (και άντε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας).
Αυτά προς το παρόν όσον αφορά το εσωτερικό του τάλανος πασοκικού σχηματισμού. Ούτως ή άλλως το θέμα τώρα άνοιξε, θα μας απασχολήσει εκ νέου.
Γιάννης Σιδέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου