Είναι μάλλον σαφές ότι και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης δοκιμάζει πράγματα, εισάγοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης.
Και επειδή δεν είναι άπειρος περί της πολιτικής, γνωρίζει και ο ίδιος ότι παίρνει ένα ρίσκο, που προφανώς κατά τη γνώμη του αξίζει τον κόπο, αλλά παραμένει ρίσκο. Το ρίσκο του να δίνεις την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν ξέρουν από πολιτική, διότι ήταν άλλο το αντικείμενό τους έως τώρα, να δείξουν τις δυνατότητές τους σε αυτό τον στίβο. Και στηριζόμενοι στην τεχνοκρατική τους επάρκεια να... δώσουν στην κυβέρνηση πράγματα, που πιθανόν δεν τα έχουν πολλοί… κλασικοί πολιτικοί.
Το εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη θα κριθεί σε κάθε τομέα ξεχωριστά. Κι αυτό γιατί θα εξαρτηθεί από το πώς θα λειτουργήσουν τα σχήματα «πολιτικός – τεχνοκράτης» στα διάφορα υπουργεία. Πώς θα συνεργαστούν ή δεν θα συνεργαστούν υπουργοί και υφυπουργοί. Και πώς θα καταφέρνει το Μέγαρο Μαξίμου να επιλύει τις διαφορές – οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων θα είναι αναπόφευκτες.
Το πρόβλημα βέβαια με τις σχέσεις υπουργών – υφυπουργών δεν είναι καινούργιο. Είναι πολύ παλιό και συνήθως προέκυπτε από την συμπεριφορά «απόλυτου άρχοντα», που είχαν οι υπουργοί. Άλλωστε, οι υπουργοί έχουν τον θεσμικά κυρίαρχο ρόλο, αυτοί υπογράφουν και αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν στον τομέα τους. Οι υφυπουργοί είναι περισσότερο μία «εφεύρεση» για να… εκπαιδεύονται οι άπειροι πολιτικοί για μελλοντικούς υψηλούς ρόλους. Αλλά και να ασκούν ένα μέρος της διακυβέρνησης, προκειμένου να «εξυπηρετούν» τις εκλογικές τους περιφέρειες – προς όφελος δικό τους, αλλά και του κόμματος, εξ ου και η διαχρονική λογική της «γεωγραφικής εκπροσώπησης» στις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να το αλλάξει αυτό και να κάνει τους υφυπουργούς ισχυρούς παράγοντες στο κυβερνητικό σχήμα. Θα φανεί εάν πετύχει ή σε μερικούς μήνες θα επιστρατεύσει έμπειρα και δυναμικά στελέχη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που έμειναν τώρα εκτός υπουργείων.
Σε κάθε περίπτωση όμως ισχύει τούτο για τους τεχνοκράτες, μη πολιτικούς, υφυπουργούς: αυτό που κάνουν πλέον είναι πολιτική. Κι όσο κι αν «κρατούν» άλλες «τέχνες», οφείλουν να μάθουν πρωτίστως την τέχνη της πολιτικής, για να επιβιώσουν στην πολιτική. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Και επειδή δεν είναι άπειρος περί της πολιτικής, γνωρίζει και ο ίδιος ότι παίρνει ένα ρίσκο, που προφανώς κατά τη γνώμη του αξίζει τον κόπο, αλλά παραμένει ρίσκο. Το ρίσκο του να δίνεις την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν ξέρουν από πολιτική, διότι ήταν άλλο το αντικείμενό τους έως τώρα, να δείξουν τις δυνατότητές τους σε αυτό τον στίβο. Και στηριζόμενοι στην τεχνοκρατική τους επάρκεια να... δώσουν στην κυβέρνηση πράγματα, που πιθανόν δεν τα έχουν πολλοί… κλασικοί πολιτικοί.
Το εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη θα κριθεί σε κάθε τομέα ξεχωριστά. Κι αυτό γιατί θα εξαρτηθεί από το πώς θα λειτουργήσουν τα σχήματα «πολιτικός – τεχνοκράτης» στα διάφορα υπουργεία. Πώς θα συνεργαστούν ή δεν θα συνεργαστούν υπουργοί και υφυπουργοί. Και πώς θα καταφέρνει το Μέγαρο Μαξίμου να επιλύει τις διαφορές – οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων θα είναι αναπόφευκτες.
Το πρόβλημα βέβαια με τις σχέσεις υπουργών – υφυπουργών δεν είναι καινούργιο. Είναι πολύ παλιό και συνήθως προέκυπτε από την συμπεριφορά «απόλυτου άρχοντα», που είχαν οι υπουργοί. Άλλωστε, οι υπουργοί έχουν τον θεσμικά κυρίαρχο ρόλο, αυτοί υπογράφουν και αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν στον τομέα τους. Οι υφυπουργοί είναι περισσότερο μία «εφεύρεση» για να… εκπαιδεύονται οι άπειροι πολιτικοί για μελλοντικούς υψηλούς ρόλους. Αλλά και να ασκούν ένα μέρος της διακυβέρνησης, προκειμένου να «εξυπηρετούν» τις εκλογικές τους περιφέρειες – προς όφελος δικό τους, αλλά και του κόμματος, εξ ου και η διαχρονική λογική της «γεωγραφικής εκπροσώπησης» στις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να το αλλάξει αυτό και να κάνει τους υφυπουργούς ισχυρούς παράγοντες στο κυβερνητικό σχήμα. Θα φανεί εάν πετύχει ή σε μερικούς μήνες θα επιστρατεύσει έμπειρα και δυναμικά στελέχη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που έμειναν τώρα εκτός υπουργείων.
Σε κάθε περίπτωση όμως ισχύει τούτο για τους τεχνοκράτες, μη πολιτικούς, υφυπουργούς: αυτό που κάνουν πλέον είναι πολιτική. Κι όσο κι αν «κρατούν» άλλες «τέχνες», οφείλουν να μάθουν πρωτίστως την τέχνη της πολιτικής, για να επιβιώσουν στην πολιτική. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Εάν δεν καταφέρουν να εντάξουν ό,τι κάνουν σε μία λογική πολιτικής δράσης, οτιδήποτε επιχειρήσουν θα αποτύχει οικτρά.
Εν ολίγοις: ή θα γίνουν πολιτικοί, εκτός από τεχνοκράτες ή θα κλείσει ο κύκλος τους στην πολιτική σύντομα και με πάταγο. Θα έχει ενδιαφέρον αυτό το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης.
Γιάννης Μακρυγιάννης
Γιάννης Μακρυγιάννης
Πρώτο Θέμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου