Η πραγματική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, δείχνει ξεκάθαρα την παντελή απουσία του κόμματος από τις κοινωνικές αρθρώσεις της χώρας.
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Στο κύριο άρθρο του, το τελευταίο «Βήμα της Κυριακής», προβλέπει ότι ενώ η ελπίδα ξανάρχεται στην Ελλάδα, η εποχή Τσίπρα τελειώνει.
Και μαζί με αυτήν, έρχεται και το άδοξο τέλος του... ανθρώπου που την ενσάρκωσε, ήτοι του απερχόμενου σε λίγες εβδομάδες πρωθυπουργού.
Ταυτοχρόνως καταρρέει και ο μύθος του ανθρώπου «που πιάνει πουλιά στον αέρα», έκφραση στην οποια ως φαίνεται από τα γεγονότα, ο πρωθυπουργός μας είχε πιστέψει και ενστερνισθεί.
«…Πολύ νέος», γράφει το «ΒτΚ», «…ο Αλέξης Τσίπρας, ως υποψήφιος πριν αρκετά χρόνια για το Δήμο Αθηναίων, είχε πετύχει τότε ποσοστό 10% που ήταν υπερδιπλάσιο της δύναμης του κόμματός του.
Με όχημα λοιπόν εκείνη την πρώτη σημαντική επίδοσή του, γύρω από την οποίαν είχε γίνει και αρκετή συζήτηση, αναρριχήθηκε τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας του Συνασπισμού κερδίζοντας όλες τις εσωτερικές μάχες.
Και αργότερα κατάφερε να εκτοπίσει τον μέντορά του από τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως να ηγηθεί του ευρύτερου συνασπισμού δυνάμεων της νέας Αριστεράς.
Στις πρώτες Εκλογές υπό την ηγεσία του το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκόλλησε από τα χαμηλά ποσοστά του.
Ωστόσο, έδειξε αντοχές και κάποιες δυνατότητες, τις οποίες πολλαπλασίασε η επελθούσα οικονομική κρίση, το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο, όπως και το πλήθος των κινημάτων που ανεπτύχθησαν σε δρόμους και πλατείες, επιτρέποντας στον κ. Τσίπρα να ανανεώσει και να διευρύνει τις εκλογικές δυνάμεις του κόμματός του.
Τον Μάιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπετάχθηκε σε ποσοστά υψηλότερα του 16% και έναν μήνα αργότερα εκτινάχθηκαν σε πάνω από 26%. Ουσιαστικά σε διάστημα τριών ετών το άλλοτε περιθωριακό κόμμα έγινε στα χέρια του κόμμα εξουσίας.
Δύο χρόνια αργότερα, στις ευρωεκλογές του 2014, κέρδισε την πρωτιά και έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία ήλθε τον Ιανουάριο του 2015.
Ακολούθησε το τρικυμιώδες πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργικής του θητείας και εκείνη η απολύτως προβληματική ζαριά του δημοψηφίσματος που παρ' ολίγον να ανατινάξει τη χώρα.
Το πήρε πίσω χωρίς δισταγμό όταν κατάλαβε ότι κινδυνεύει όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο ίδιος προσωπικά.
Άδειασε τους συντρόφους του, έλαβε χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις τη συνδρομή των αντιπάλων και εχθρών του, τους άδειασε κι αυτούς δύο μήνες αργότερα, και κατάφερε να επικρατήσει εκ νέου στις δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015.
Και έκτοτε κυβέρνησε σχεδόν μακιαβελικά, μην ορρωδώντας προ ουδενός, με πονηριές και κόλπα, διχάζοντας διαρκώς τον ελληνικό λαό και υπονομεύοντας τους αντιπάλους του με όλα τα μέσα, νόμιμα και ανήθικα, όπως συμβαίνει με όλους τους κυνικούς της εξουσίας.
Με τον καιρό έχτισε μύθο δήθεν πολιτικού “μάγου” που βγάζει άσους από το μανίκι και μαζί οικοδόμησε την εντύπωση του άτρωτου και ανίκητου ηγέτη…».
Αυτή η μυθολογία, πλασαρίστηκε με έντεχνο τρόπο και εκτός Ελλάδος, με αποτέλεσμα, σημαντικοί παράγοντες της διεθνούς πολιτικής, να θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα «παιδί - θαύμα» της πολιτικής. Εξαίρεση σ’ αυτή την ιστορία αποτελεί ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος μάλλον απογοητεύθηκε βαθύτατα όταν γνώρισε καλύτερα τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι από όλες τις πιο πάνω μυθοπλασίες επηρεάστηκε και ο ίδιος. Έγινε έτσι αλαζονικός υπερόπτης, θρασύς και επιθετικός.
Κοινώς δε, έχασε το μέτρο και βεβαίως την επαφή του με τον κόσμο και την πραγματικότητα. Ξέμεινε με τους υποτελείς, τους ψευτομάγκες τύπου Πολάκη και τους κόλακες που δήθεν προστατεύουν κρύβοντας την αλήθεια.
Κάπως έτσι, στις Ευρωεκλογές, χάθηκαν τα αυγά και τα καλάθια. Ο μύθος που ο Τσίπρας και η παρέα του, με σχολαστικότητα και επιμονή οικοδομούσαν τόσα χρόνια χάθηκε σαν φτερό στον άνεμο. Τώρα πια ούτε άσοι βγαίνουν από τα μαντίκια, ούτε ιδέες κατεβαίνουν, ούτε τίποτε.
Παρά μόνο εντάσεις και συγκρούσεις, συνοδευόμενες από υπονομεύσεις και υπόγεια παιχνίδια διαδοχής, που ο ηγέτης συνήθως δεν αντιλαμβάνεται.
Νομίζει έτσι ότι αύριο θα ηγηθεί της ευρύτερης Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και δεν καταλαβαίνει ότι το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, που ήλθε δίπλα του και τον ανέβασε στην εξουσία, θα τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αν μυριστεί ότι το κλίμα αλλάζει και μπορεί να πουλήσει τα φούμαρά του αλλού.
Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν, για τον Τσίπρα, το διακύβευμα των προσεχών εθνικών εκλογών είναι τεράστιο και καθοριστικό. Διότι πάρα πολλά θα εξαρτηθούν από το ποσοστό που θα πάρει το κόμμα του και από το αντίστοιχο του ΚΙΝΑΛ, το οποίο θέλει να φέρει πίσω έναν κόσμο που κάποτε του ανήκε.
Όμως, το ερώτημα την περίπτωση αυτή, είναι πόσο θα κοστίσει στην κυρία Φώφη Γεννηματά,η αποχώρηση από το ΚΙΝΑΛ του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Θα φέρει πίσω δυσαρεστημένους οπαδούς η τελικά διώξει προς τη Νέα Δημοκρατία φίλους του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα κάθε άλλο παρά απλό είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου