Η μέγιστη των Ελλήνων αθλητών του Ρίο Ντε Τζανέιρο
Γράφει ο Βασιλής Δημήτριος
Η Άννα αυτό το φοβερό και προσγειωμένο κορίτσι με τα μεγάλα όμορφα μάτια, μας έβγαλε όλους από τη μαύρη καταχνιά που ζούμε.
Μέσα στη γενική μαυρίλα που ζούμε λόγω οικονομικών δυσχερειών. Με τις μεγάλες νίκες της που πέτυχε στους 31ους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο, μας γέμισε όλους χαρά, πίστη κι αισιοδοξία, μας έπεισε ότι χάρις στην εργατικότητα και τη δραστηριότητα μας μπορούμε να...
ελπίζουμε για καλύτερες μέρες σ΄ αυτό τον όμορφο τόπο που ζούμε.
Η Άννα μέσα σε τρεις μέρες ανακηρύχθηκε δυο φορές Ολυμπιονίκης, καταρρίπτοντας το ρεκόρ αυτό μετά από 104 χρόνια που κατείχε ο Τσικλητήρας. Το κατόρθωμα αυτό όμως δεν της το έκανε δώρο κάποιος. Αλλά το πέτυχε με πολύ σκληρή δουλειά και πείσμα. Δούλεψε με τον πατέρα – προπονητή της, Τάσο Κορακάκη που αυτή η ιδιότητα σπανίως πετυχαίνει. Κι όμως επιβραβεύτηκε με πολλές διεθνείς διακρίσεις, που οι περισσότεροι Έλληνες τις αγνοούσαμε.
Επειδή στο σχόλιό μου δε μπορώ να τις συμπεριλάβω όλες, θα περιοριστώ σε μερικές από αυτές.
Η Άννα άρχισε να πυροβολεί από το 2010 και είναι πανελλήνια πρωταθλήτρια από το 2011 στα 10 μέτρα αεροβόλου πιστολιού και στα 25 μέτρα πυροβόλου όπλου για 8 συνεχόμενες φορές. Ως νεανίδα κατέχει το πανελλήνιο ρεκόρ. Επίσης έσπασε και το πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία γυναικών στα 10 μέτρα με επίδοση 391/400, χρυσό μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα πυροβόλου όπλου στη Μόσχα. Το 2014 κατάρριψη παγκόσμιου ρεκόρ τελικού. Τέλος για να μην κουράσω τους αναγνώστες αναφέρω ότι σε διεθνείς συμμετοχές της Άννα είχε επιτυχίες από 1η έως 3η θέση 20 φορές όσα και τα χρόνια της.
Εύλογο ερώτημα, εμείς οι απλοί Δραμινοί πολίτες αγνοούσαμε παντελώς για τις παραπάνω επιτυχίες της Άννας. Τα μάθαμε όλα μετά την κατάκτηση των δύο Ολυμπιακών μεταλλίων. Η πολιτεία και οι παράγοντες οφείλουν όμως να γνωρίζουν όλες τις πιο πάνω επιδόσεις – επιτυχίες και να προσφέρουν τα ελάχιστα, προκειμένου να μην πέφτει όλη η ευθύνη στον προπονητή πατέρα της Άννας, η οποία κατόρθωσε με την μεγάλη Δραμινή ψυχή να ανεβάσει στα ουράνια την Ελληνική σημαία και να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος σε όλη την Οικουμένη. Για τον παραπάνω λόγο μόλις έφτασε στην Ελλάδα, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, σε κλίμα συγκίνησης και υπερηφάνειας, οι αρμόδιοι και η πολιτεία την υποδέχτηκαν όπως ακριβώς ταιριάζει στο χρυσό κορίτσι του Ρίο.
Όμως στο μυαλό της Άννα και του πατέρα της ήταν να φτάσει στην Δράμα το συντομότερο και να βρεθούν στην οικογένειά τους, στους συγγενείς και φίλους. Η επιθυμία της αυτή διευκόλυνε τους αρμόδιους να μην προτείνουν στην Άννα Κορακάκη να είναι η σημαιοφόρος στη λήξη αφού εκ των προτέρων γνώριζαν ότι δεν θα υπάρχει Έλληνας αθλητής με δύο Ολυμπιακά μετάλλια. Η μεγαλειώδης υποδοχή στη Δράμα ήταν απερίγραπτη, έβλεπες παντού χαρούμενους και χαμογελαστούς ανθρώπους και πολλοί ήταν δακρυσμένοι από χαρά. Ποιο άλλο γεγονός θα μπορούσε να κάνει τόσους ανθρώπους χαρούμενους; Ο αυθόρμητος ενθουσιασμός του πλήθους και ανάμεσά τους η Ολυμπιονίκης αποτελούσαν όλοι μαζί μια ευχάριστη αρμονική εκδήλωση στη γειτονιά της Άννας, που μας θύμισε στιγμές από το Euro του 2004, στην Πορτογαλία με τον θρίαμβο της Εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας.
Όταν όμως όλα καταλάγιασαν θέλησαν να προγραμματίσουν για το πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα και πήγαν στο νταμάρι όπου βρήκαν ένα ισοπεδωμένο οικόπεδο με μηχάνημα και την παράγκα – σκοπευτήριο γκρεμισμένη. Αυτή ήταν η πρώτη πίκρα που υπέστησαν, αφού σ΄ αυτές τις εγκαταστάσεις, το υπόστεγο με αμίαντο, τις λαμαρινοκατασκευές, τα κονσερβοκούτια για στόχους και τον ξύλινο πάγκο, ανάμεσα σ΄ αυτά τα εντελώς απλά πράγματα μεγάλωσε η Άννα και είχαν πολλές αναμνήσεις με τον πατέρα της, καλές και κακές και τα θεωρούσαν σαν κειμήλια. Ανάμεσα σ΄ αυτά έζησαν κι αισθάνθηκαν το αγιάζι, τις καταιγίδες, τους κεραυνούς, τα ποντίκια, τις σαύρες, το λιοπύρι, αλλά και τις πολλές αγωνίες για να πετύχουν το καλύτερο. Μέσα από αυτές τις αντίξοες συνθήκες τα μετάλλια της Άννας αποκτούν ξεχωριστή αξία.
Ασφαλώς οι υπεύθυνοι του Δήμου το έπραξαν καλοπροαίρετα για κάτι καλύτερο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν άθελά τους να προκαλέσουν θλίψη και απογοήτευση στην Άννα και τον πατέρα της.
Στο σημείο αυτό θέλω να σταθώ στο εξής γεγονός. Στη γειτονική Καβάλα για να επιβραβεύσουν τους Ολυμπιονίκες τους ονόμασαν το Δημοτικό Στάδιο «Βερούλειο» για το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Άννα Βερούλη στο ακόντιο, το Εθνικό στάδιο σε «Ανθή Καραγιάννη» για το μετάλλιο που κατέκτησε στους παραολυμπιακούς αγώνες στο στίβο, το κλειστό της Καλαμίτσας σε «Αλεξάνδρα Δήμογλου» για τον ίδιο λόγο.
Μήπως κι οι αρμόδιοι της Δράμας αντί να μεμψιμοιρούνε να ονομάσουν το Εθνικό στάδιο «Άννα Κορακάκη». Επίσης κάποια οδό σε «Κώστας Δουβαλίδης» ως ηθική αμοιβή, ένεκεν τιμής για τις μεγάλες επί χρόνια επιδόσεις του στον αθλητισμό;
Αυτό αν το πράξουν οι αρμόδιοι της Δράμας, δεν έχει κανένα κόστος, αλλά θα έχει πολιτιστική τουριστική προβολή της πόλης της Δράμας, αλλά και ηθική ανταμοιβή για τις μεγάλες επιδόσεις των δικών της Ολυμπιονικών. Επίσης και το κίνητρο για να τους μιμηθούνε κι άλλοι νέοι Δραμινοί αθλητές.
Κανένας δεν έχει την αξίωση να ζητάει Σκοπευτήριο από το Δήμο, όμως το υπάρχον υποτυπώδες σκοπευτήριο – παράγκα, έπρεπε να παραμείνει ως είχε μέχρι την άφιξη της Ολυμπιονίκης, αφού ο κανόνας μας διδάσκει ότι ποτέ δεν καταστρέφουμε κάποιο εργαλείο αν δεν το αντικαταστήσουμε με καινούριο. Ευτυχώς από αυτό το «σκοπευτήριο» υπάρχουν πολλές φωτογραφίες για να το θυμούνται αυτοί που θέλουν!
Η Άννα Κορακάκη θα είναι επί τέσσερα χρόνια τουλάχιστον η διπλή Ολυμπιονίκης στο άθλημά της και είναι μόλις 20 χρονών. Πως είναι δυνατόν να μην έχουν οι υπεύθυνοι καθημερινή επικοινωνία μαζί της ώστε να την ενημερώνουν έγκαιρα για το πρόγραμμα της Ολυμπιακής αποστολής και να προσκαλείται την τελευταία στιγμή στο προεδρικό μέγαρο; Τέτοιες ενέργειες είναι συνήθως φαινόμενο Ελληνικό και δεν μας ταιριάζουν καθόλου. Αλλά αντί για μεμψιμοιρίες όλοι οι φορείς μαζί και μεθοδευμένα ν΄ απαιτήσουν από τους αρμόδιους, σύντομα να γίνει ένα σύγχρονο σκοπευτήριο στη Δράμα, αφού μετά τα μετάλλια της Άννας Κορακάκη, θα υπάρξει μεγάλο ενδιαφέρον από τους νέους Δραμινούς!
Στην Άννα Κορακάκη όλοι οι Έλληνες ευχόμαστε καλή επιτυχία στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί σύντομα στην Ιταλία και ευχαριστούμε τον προπονητή πατέρα της Τάσο Κορακάκη, τον Κώστα Δουβαλίδη και τον προπονητή του Μπάμπη Σδρόλα που επί χρόνια βρίσκονται στα γυμναστήρια κάτω από αντίξοες συνθήκες, για την προβολή της Ελλάδας στον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Επίσης ευχαριστούμε όλη την Ολυμπιακή αποστολή που με τις επιδόσεις πού είχε, έκανε όλους τους Έλληνες υπερήφανους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου