Η Γιούκο δουλεύει στο τμήμα μου ως διοικητικό προσωπικό και είναι μια τυπική Γιαπωνέζα.
Χρησιμοποιώ τον όρο «τυπική» εννοώντας ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά των περισσότερων γυναικών που γνώρισα σε αυτή τη χώρα.
Έχει το τυπικό ύψος, μέγεθος και κινήσεις... είναι συμπαθέστατη, συνεπής και εργατική... έχει χιούμορ, σεβασμό στις παραδόσεις και είναι άλλες φορές πολύ πρακτική και άλλες πολύ αφελής.
Έχει και άλλα τυπικά χαρακτηριστικά, από αυτά που κάνουν αυτό τον λαό αξιολάτρευτο και τη Γιούκο τόσο σημαντική για τη ζωή μας εδώ, αλλά ας επικεντρωθώ στο τελευταίο το οποίο μου χάρισε την πιο αστεία ιστορία των τελευταίων μηνών που θέλω να μοιραστώ...
Η Γιούκο είδε την Ελλάδα όταν ήρθε όπως τόσα άλλα εκατομμύρια ξένων για διακοπές.
Η Γιούκο είδε την Ελλάδα όταν ήρθε όπως τόσα άλλα εκατομμύρια ξένων για διακοπές.
Για την ακρίβεια πήγε στη Σαντορίνη για τον μήνα του μέλιτος πριν από δέκα χρόνια, δηλαδή την περίοδο που εγώ πρωτοήρθα στη χώρα της και τότε που η Ελλάδα διένυε τα πιο ανέμελά της χρόνια.
Καθώς πηγαίναμε να δούμε κάποια διαμερίσματα και η Γιούκο οδηγούσε, τη ρώτησα πώς της είχε φανεί η χώρα μας.
Στην Αθήνα έκατσα μόνο 2 μέρες στα μέσα της εβδομάδας, μου είπε, και μετά πήγαμε στο νησί που ήταν όμορφο αν και ο καιρός είχε χαλάσει λίγο. Γι’ αυτό δεν πάω διακοπές τον Σεπτέμβριο της απάντησα και την ξαναρωτάω αν πρόλαβε να δει κάτι στην Αθήνα που να της άρεσε.
Μείναμε στην παραλιακή, μου είπε, για να είμαστε κοντά στο λιμάνι και έτσι δεν είδα πολλά στο κέντρο αλλά μου άρεσε η περιοχή εκεί κοντά στη θάλασσα και μου έκανε εντύπωση ότι οι Έλληνες ξυπνούν πολύ νωρίς για να πάνε στις δουλειές τους.
Σε αυτό το σημείο κόλλησα.
Τι εννοείς πολύ νωρίς, τη ρωτάω.
Μα βλέπαμε την παραλιακή μποτιλιαρισμένη στις 4 και στις 5 το πρωί μου λέει.
Γέλασα και αυτή με ρώτησε γιατί.
Βρε Γιούκο, δεν πήγαιναν στις δουλειές τους... 4 και 5 το πρωί μποτιλιάρισμα στην παραλιακή σημαίνει επιστροφή από νυχτερινή διασκέδαση.
Σοκαρισμένη η Γιούκο ρωτά με ανεβασμένη την ένταση της φωνής της από έκπληξη...
"και πώς πήγαιναν στη δουλειά τους το πρωί; πότε δούλευαν; πώς τα καταφέρνουν;".
Αχ, Γιούκο, είναι μεγάλη ιστορία... αλλά θα σου πω το τέλος της: Κρίση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου