Για να αποφύγουμε το Μνημόνιο ΙΙΙ

Τελικά φαίνεται ότι δύσκολα θα μπορέσουμε να αποφύγουμε το τρίτο μνημόνιο.  

Εξαντλούμαστε να περιγράφουμε την κατάσταση στην ελληνική οικονομία και δυστυχώς δεν κάνουμε τίποτα προκειμένου να αποφύγουμε τα μέτρα του Ιουνίου αλλά και γενικότερα ένα νέο πακέτο παρεμβάσεων που μπορεί να εμπεριέχουν και ένα νέο PSI.

Για άλλη μια φορά πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά που έχουμε να κάνουμε σχετίζονται τώρα πια περισσότερο με την ανάπτυξη και λιγότερο με την δημοσιονομική περιστολή.

Παρ όλα αυτά το μοναδικό το οποίο συνεχίζει να μας απασχολεί είναι η μείωση των δημοσίων δαπανών και η αύξηση των φόρων.

Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι τα τελευταία 10 χρόνια η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία στην ελληνική οικονομία διαμορφώθηκε ως επί το πλείστον από 6 παραγωγικούς τομείς-κλάδους.

Τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, το εμπόριο, τον τουρισμό, την μεταποίηση, την γεωργία, τις κατασκευές...

Μπορούμε με ικανοποιητικό βαθμό βεβαιότητας να προβλέψουμε ότι κανένας από τους παραπάνω κλάδους δεν θα μπορέσουν να συμβάλλουν στο θετικό πρόσημο της μεταβολής του ΑΕΠ.

Επομένως χρειάζεται άμεσα ένας παραγωγικός μετασχηματισμός. 

Ένας παραγωγικός μετασχηματισμός και μια ρύθμιση που θα λάβει υπόψη της τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας μας. Και όταν λέμε συγκριτικά πλεονεκτήματα εννοούμε πολύ απλά ότι η άμεση ανάσχεση της ύφεσης χρειάζεται επενδύσεις που θα έχουν μεγάλο πολλαπλασιαστικό συντελεστή.

Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε κάτι. 

Η ανάπτυξη θα έρθει από τις ιδιωτικές επενδύσεις εγχώριες αλλά και ξένες. Δεδομένων των δημοσιονομικών προβλημάτων δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα μεγάλο πρόγραμμα στήριξης της οικονομίας. Ακούμε για ένα σχέδιο Marshall το οποίο εκφυλίζεται σε ένα ΕΣΠΑ και αυτό θα έχει περιορισμένη παρέμβαση στον παραγωγικό τομέα.

Δε νομίζω ότι ποτέ άλλοτε η ελληνική οικονομία χρειαζόταν τις ΞΑΕ όσο σήμερα. Είναι έκφραση εμπιστοσύνης για την ελληνική οικονομία. Είναι θέσεις εργασίας, είναι άμεση ανάσχεση στην κρίση. Είναι σήμα στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, χρηματαγορές ότι κάτι αλλάζει. Και τις θέσεις εργασίας που χάνονται από το δημόσιο τομέα θα υποκαθίστανται από αντίστοιχες στον ιδιωτικό.

Γίνεται επομένως κατανοητό ότι η συζήτηση για την ανάπτυξη μετατοπίζεται σε δύο σημεία. 

Στην ενίσχυση της εγχώριας επενδυτικής δραστηριότητας αλλά και στην προσέλκυση των ξένων άμεσων επενδύσεων και όλʼ αυτά σε συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους. 

Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να υλοποιήσει τον δύσκολο οδικό χάρτη της νέας δανειακής σύμβασης.

Αν μελετήσει κανείς τις κρίσεις τα τελευταία 40 χρόνια θα καταλάβει ότι οι κοινωνίες που άλλαξαν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το θέμα της χρεοκοπίας ενώ οι οικονομίες και οι κοινωνίες που επέμεναν στις ίδιες δομές και δράσεις βρίσκονται ακόμα στην δίνη της ύφεσης κα της κρίσης. 

Αμεσα πρέπει και στην Ελλάδα να αλλάξουμε την πολιτική και οικονοιμκή ατζέντα έτσι ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία.

Συντάκτης: Διονύσης Χιόνης 

Καθηγητής Οικονομίας στο ΔΠΘ