Η δύσκολη ανανέωση

Ενόψει εκλογών, και βλέπω ήδη κάποια κόμματα να έχουν αρχίσει την «ανανέωση των στελεχών» με την παλαιοκομματική συνταγή: παίρνεις δυο γνωστούς ηθοποιούς, άλλους δυο του λάιφ στάιλ κι έναν του αθλητισμού, τους κολλάς στο κόμμα με UHU κι έτσι το ανανεώνεις.

Δηλαδή κοροϊδεύεις τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό σου ότι έτσι ενυδατώνεις την παράταξη.  

Δημιουργείς ένα ψευδο-καινούργιο φαίνεσθαι για να μην πειράξεις στην ουσία την παλαιοκομματική δομή και τη νοοτροπία της, τη σφηνωμένη και σύμφυτη πια αντίληψη του κράτους-λάφυρου και της πολιτικής ως συναλλαγής...

Καταρχήν μιλώντας για ανανέωση πρέπει να ξέρουμε και να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε: πάντως σίγουρα δεν σημαίνει να πάρεις πέντε ανυποψίαστους και ματαιόδοξους της τηλεοπτικής σκηνής και να τους συγκολλήσεις βιαίως με τους παλιούς κροκόδειλους – αλλά το «νέος» έχει πολλαπλές έννοιες. Αρκεί να είναι κανείς νέος, ωραίος και σέξι, γνωστός στα περιοδικά και ευνοούμενος των κατινικών προτιμήσεων για να σώσει τη χώρα και μάλιστα σ’ αυτή τη συγκυρία; Φαιδρό ακούγεται.

Τι θα πει «νέος»;  

Δύσκολο να το εξηγήσεις – ειδικά στον χώρο της πολιτικής. Καταρχήν δεν υπάρχει νέο, ή νέος, χωρίς μια νέα πολιτική θεωρία, εννοώ μια νέα αντίληψη της πολιτικής στη θέση της παλιάς, τουλάχιστον όσον αφορά την ουσιώδη εκδοχή της: δηλαδή ο πολιτικός έρχεται να υπηρετήσει τον τόπο, ή τον εαυτό του; 

Και αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα των παλιών, ούτε όλοι οι παλιοί είναι ίδιοι, ούτε όλοι οι παλιοί είναι κακοί, κι ούτε κατά μεταφυσικό τρόπο όλοι οι νέοι που θα μπουν θα είναι καλύτεροι – μπορεί να αποδειχτούν και πολύ χειρότεροι. Ποιος ξέρει; Έχουν συστατικές του Θεού;

Καταρχήν ένας νέος, που καλείται από τα σίριαλ να σώσει αίφνης τον ελληνισμό, από ποιο ΑΣΕΠ έχει περάσει; Τον έχουν εξετάσει αν έχει στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας, αν ξέρει σε ποια χώρα ζει, ποια γλώσσα μιλάει, και τι σημαίνει το βάρος του αξιώματος; Ή τον φωνάζουν, έτσι, για φωτοσκίαση, σαν τις τσιρλίντερς στους αγώνες μπάσκετ; Θα είναι πολιτικός ή λαγουδάκι;

Διότι η κεκτημένη των παλαιών αρχηγών είναι αυτή: να φωνάξουν μερικές αναλώσιμες τηλεπερσόνες για να δώσουν μια αίσθηση ψευτο-λίφτινγκ στις υπέργηρες μαντόνες του κόμματος, να παραχωρήσουν λίγο επιφανειακό, δανεικό φως στις παλιές και οξειδωμένες καραβάνες που θα κάνουν πάλι τη βρόμικη δουλειά, ενώ οι νέοι θα κυκλοφορούν ανέμελοι στα κανάλια να λένε τις αμπελοφιλοσοφίες τους και να μην απειλούν βέβαια την ουσία και τη δομή του κόμματος των παλαιών, που θα συνεχίζουν το αρχαίο βιολί.

Έτσι γινόταν μέχρι τώρα και με τις γνωστές δυσπλασίες – αν δε οι νέοι ήταν και ωραίες γκόμενες, είχαμε κι άλλες εμπλοκές, πιο προσωπικές με τους από πάνω, που κατέληγαν σε παρ’ αξίαν υπουργοποιήσεις και άλλες αιφνίδιες πλην πρόσκαιρες δόξες με κακό, μελοδραματικό τέλος.

Έτσι συνέβαινε και μάλλον έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει. Διότι τώρα, εδώ που τα λέμε, ποιος αρχηγός και ποιο κόμμα θέλει όντως νέους στο παιχνίδι, πραγματικούς και άξιους νέους, που ίσως αμφισβητήσουν το status και θελήσουν να καβαλήσουν κάποια στιγμή και το άλογο; Κανείς δεν θέλει τέτοιες περιπέτειες. Οπότε μάλλον θα περιοριστούν στην επίφαση: θα πάρουν μερικούς ακίνδυνους που θα τους έχουν πείσει ότι θα βγούνε, με υπαινιγμό και για πιθανή υπουργοποίηση. Τσιμπάνε πολλοί σ’ αυτό. Τα μυαλά δεν θέλουν και πολύ να πάρουν αέρα και να μπουν τα νεαρά παιδιά στον βάλτο των κροκοδείλων, ελπίζοντας να τα δούνε και οι κακομοίρηδες οι γονείς τους απ’ το χωριό και να δακρύσουν για τα χαΐρια των βλασταριών τους – καταπώς το λέει ο Αλεξανδρινός:

«Κι αυτοί μεσ’ στην Βουλή, κι αυτοί στην αγορά».

Ανανέωση χωρίς μια νέα, διατυπωμένη και υιοθετημένη θεωρία και αντίληψη της πολιτικής δεν μπορεί να υπάρξει. Και νέοι να μπούνε, είτε με ελαφρά υλικά φτιαγμένοι είτε με βαριά πτυχία, τελικώς το γέρικο σώμα θα τους απορρίψει, ως μη συμβατό μόσχευμα. Εκτός κι αν προσαρμοστούν, γερνώντας γρήγορα και δεόντως.

 Γιώργος Σκαμπαρδώνης

 Πηγή

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com