Στριπτίζ!

 Το πολιτικό σύστημα είναι εξουσιολαγνικό, αυτάρεσκο, αυταρχικό, αλαζονικό, ολοκληρωτικά ματαιόδοξο.

Αυτό διαφάνηκε για μια ακόμη φορά στις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. 

Μιας τελικά πολυμελέστατης και φλύαρης από πλευράς διάρθρωσης κυβέρνησης, που μαζί με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο θα φτάσει τα 50 μέλη.

Αν δηλαδή συμμετείχαν αλλά δύο κόμματα θα έπρεπε να φτάσουμε τα 55 μέλη τουλάχιστον. 

Και αλήθεια όλους αυτούς ποιος θα τους συντονίσει; 

Ο ήπιων τόνων και τεχνοκρατικής  αντίληψης κ. Παπαδήμος; 

Ή οι δύο πολύ γνωστοί μας και απολύτως αποτυχημένοι σε ρόλο αντιπροέδρου Βενιζέλος και Πάγκαλος;

Προξενεί εντύπωση αλλά δεν θα έπρεπε...

Ο κάθε βουλευτής νομίζει ότι αν γίνει αυτός υπουργός θα σώσει την Ελλάδα. Νοιώθει δε βαθιά μέσα του ότι ακόμη και αν δεν έχει καμία γνώση ή εμπειρία για το υπουργείο που προτίθεται ή του προτείνουν να αναλάβει, πολύ γρήγορα θα δώσει τις σωτήριες λύσεις για την κοινωνία και τη χώρα, που κανένας από τους προκατόχους του ή τους περισσότερους από τους ενδεχόμενους επόμενους δεν θα μπορούσε να δώσει.

Αυτή η αυθάδεια του «εγώ» είναι που δεκαετίες, αν όχι αιώνες τώρα, διασύρει και καταστρέφει την Ελλάδα. Πέρα από κόμματα, πρόσωπα και συγκυρίες. Είναι ένας κοινός τόπος προσώπων πλημμελώς καλλιεργημένων, με πρωτόγονα ένστικτα, τα οποία συνδέουν το δημόσιο συμφέρον με τη δική τους μοναδική παρουσία στην εξουσία. Δεν κατορθώνουν ποτέ να αντιληφθούν το πεπερασμένο των ανθρώπινων δυνατοτήτων, το ελάττωμα των ειδικών χαρακτηριστικών, την αξία της ομάδας. 

Τα πρόσωπα αυτά γίνονται κόμματα. Τα κόμματα, εξουσία. Η εξουσία αυθαιρεσία, άρα εξ υπαρχής νάρκη για τα συμφέροντα των πολλών. Όλα καταλήγουν σε διαφθορά, εξαρτήσεις, δίκτυα συγκεκριμένων συμφερόντων.

Το πρόβλημά μας δεν είναι αν έχουμε μονοκομματικές ή κυβερνήσεις συνασπισμού. 

Ούτε αν ο πρωθυπουργός είναι πολιτικός, τραπεζίτης ή τεχνοκράτης. 

Δεν υπάρχουν κάθετες διαφοροποιήσεις και απλοποιήσεις στο καλό και στο κακό. 

Το ζήτημα είναι αν έχουμε στη διοίκηση και στην στρατηγική του (τέως) Έθνους εξουσιαστές ή οραματιστές-ιδεολόγους κυβερνήτες.

Και το χθεσινό στριπτίζ, με τις λιμουζίνες, τα χαμόγελα και τη διάχυτη αυταρέσκεια των μέχρι προχθές διαφωνούντων, που χώρεσαν όλοι μαζί στο ίδιο υπουργικό κοστούμι για να «μας σώσουν», δείχνει ότι εξακολουθούμε να έχουμε σημαντικό ζήτημα που πρέπει να επιλύσουμε.

Δεν αναφέρομαι στον Λ. Παπαδήμο, ούτε προεξοφλώ την επιτυχία ή την αποτυχία του εγχειρήματος στους τρεις βασικούς του στόχους σε σχέση με τη συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου στην Ευρώπη.

Μενέλαος Τασιόπουλος