«Σήμερα είμαστε δύο
κόσμοι:
Οι ευρωπαϊστές και οι κομμουνιστές.
Ο λαός καλείται να
επιλέξει:
Ή θα προχωρήσουμε με τον κομμουνισμό, δηλαδή τον σταλινισμό, ή θα
προχωρήσουμε ευρωπαϊκά.
Ξεχάστε τα
κόμματα όπως τα ξέρατε. Σήμερα δεν υπάρχουν οι τεράστιες διαφορές μεταξύ
ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ. Είναι δυο κόσμοι, οι ευρωπαϊστές εναντίον των κομμουνιστών».
Το ψυχροπολεμικό δίλημμα - τοποθέτηση που ακούσαμε τόσο από
τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη στον ΣΚΑΪ όσο και από τον νεόκοπο υπουργό
(!) Υποδομών (δηλαδή... Δημοσίων Έργων) Μ. Βορίδη στη συζήτηση περί ψήφου
εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ
- Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) Παπαδήμου στη
Βουλή περιγράφει επακριβώς την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει
το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο, προκειμένου να διασωθεί, μπαίνει στον
πειρασμό να αξιοποιήσει ακόμη και τις ακροδεξιές
του εφεδρείες.
Ο ακροδεξιός πειρασμός, στον οποίο υπέκυψε - πολύ εύκολα ομολογουμένως - η
ελληνική πολιτική ελίτ, περιγράφει μια πολύ βαθιά συνέπεια της οικονομικής
κρίσης, η οποία προφανώς δεν αφορά
μόνο την Ελλάδα. Σε ανάλυσή του το έμπειρο αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικής
πρόβλεψης Stratfor θέτει
το θέμα των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στο ευρωπαϊκό πολιτικό εποικοδόμημα ως
εξής:
Ο καθένας πια αναρωτιέται για την επόμενη καταστροφή που θα χτυπήσει
την Ευρώπη. Η Ιταλία βρίσκεται στο επίκεντρο, η Ισπανία είναι μια ακόμη
πιθανότητα. Ωστόσο, αυτές οι κρίσεις βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Εξετάζει λοιπόν την
επόμενη ευρωπαϊκή κρίση, για την οποία προβλέπει ότι θα είναι πολιτική.
Μιλώντας για την πολιτική κρίση στην Ευρώπη η ανάλυση του
(αμερικανικής λογικής
και οπτικής) ινστιτούτου κάνει λόγο για τη μάχη που δίνει η ευρωπαϊκή πολιτική
ελίτ προκειμένου να διατηρήσει τη
θέση της εις βάρος άλλων δυνάμεων που μπορούν να αναδειχτούν μέσα από την
κρίση.
Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. (οι εγχώριες ελίτ) εξασφάλιζαν τη θέση τους στο
ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα όσο το εγχείρημα της Ε.Ε. ήταν σε θέση να
εξασφαλίσει ευημερία και ψευδαισθήσεις
για πολιτικές και οικονομικές συγκλίσεις και ολοκληρώσεις.
Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, οι ψευδαισθήσεις διαλύονται. Αυτό που μένει να
διαχειριστούν οι Ευρωπαίοι εταίροι, είναι τα προβλήματα και οι διαφορές
τους...
Κόμματα σε παράκρουση
Στο εσωτερικό της
χώρας η χρησιμοποίηση της Ακροδεξιάς ως «συγκολλητικής»
ουσίας για τη στερέωση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. υπό τον
«τεχνοκράτη» Παπαδήμο – όπως παινεύτηκε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης – ήδη έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί για τη
συγκόλληση της συγκυβέρνησης, ετοιμαζόμαστε να δούμε σύντομα την... αποκόλληση τμημάτων του ΠΑΣΟΚ και της
Ν.Δ.
♦ Στα στελέχη κυρίως του ΠΑΣΟΚ είναι εντονότατη η δυσφορία για τον εναγκαλισμό
του πάλαι ποτέ κόμματος του «δημοκρατικού χώρου» (για όσους θυμούνται την
πολιτική μυθολογία της δεκαετίας του 1980) με τους δεδηλωμένους θαυμαστές των
συνταγματαρχών παλαιότερα, του Μεταξά σήμερα και πάει λέγοντας.
♦ Στη Ν.Δ. ήδη
διαισθάνονται – και χαμηλόφωνα, προς το παρόν, ομολογούν – ότι η κυβέρνηση
Παπαδή-μου θα αποτελέσει το «πλυντήριο»
για καραμπινάτους ακροδεξιούς, οι οποίοι ξαφνικά θα
αναβαπτιστούν ως «πολιτικοί ευθύνης» και θα διεκδικήσουν μερίδιο εξουσίας από τους
παραδοσιακούς αστικούς σχηματισμούς – και αύριο, ίσως, μερίδιο και από την
κοινωνική διαμαρτυρία.
Και στους δύο χώρους ωστόσο διαπιστώνεται ότι ανοίγει μια
περίοδος πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθειας.
Πρώτο σύμπτωμα η ρευστοποίηση των παραδοσιακών «διαχωριστικών
γραμμών», οι οποίες γίνονται ένας άμορφος χυλός καθώς στα δύο – μέχρι πρότινος... μεγάλα – κόμματα
μπαίνουν επισήμως διαχωριστικές γραμμές στη βάση της αποδοχής ή όχι του
καθεστώτος της «νέας κατοχής».
Το αν ο παλιακός
γκεμπελισμός του ΛΑΟΣ περί διαχωρισμού σε «ευρωπαϊστές» και
«κομμουνιστές» θα τον βοηθήσει να αποσπάσει και τη διαμαρτυρία, είναι μια
άλλη υπόθεση.
Ζήτημα
δημοκρατίας
Αν όμως αυτά είναι τα προβλήματα που ταλανίζουν τα κόμματα,
πολύ πιο σοβαρά είναι
αυτά που αντιμετωπίζουν η χώρα και η ταλαίπωρη δημοκρατία της.
Ο... αβάδιστος αρραβώνας του αστικού – όπως συνηθίζει να
αυτοπροσδιορίζεται – πολιτικού κόσμου με τους ακροδεξιούς δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη η
χώρα ακροβατούσε στο
όριο της δημοκρατικής έκπτωσης.
Τώρα έχουμε την παράδοση της εξουσίας – χωρίς εκλογές – σε μια κυβέρνηση που
θα διαχειριστεί την υλοποίηση του σχεδίου ελεγχόμενης χρεοκοπίας της 26ης και
27ης Οκτωβρίου, τη σύναψη του νέου δανείου που θα μεταβάλει το νομικό καθεστώς
του ελληνικού χρέους και θα δεσμεύσει με όρους καταστροφής τη χώρα για πολλά
χρόνια και θα οριστικοποιήσει τη δήμευση της ελληνικής περιουσίας.
Το ότι ο... αστικός πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι η
συγκολλητική ουσία μιας τέτοιας μείζονος επιλογής πρέπει να είναι η Ακροδεξιά
και όχι ο ελληνικός λαός, δείχνει
ότι όχι μόνο η μεταπολίτευση σάπισε και καταρρέει, αλλά και ότι η ίδια η
δημοκρατία πρέπει σοβαρά να ανησυχεί.
Από την άνοιξη του 2010 η χώρα ήδη κυβερνάται υπό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», με νόμους
«έκτακτης ανάγκης», αφού ο μεγάλος... «δημοκράτης» Παπανδρέου, που θυμήθηκε
στα στερνά τα δημοψηφίσματα, απαξίωσε τότε
να ρωτήσει τον ελληνικό λαό θεωρώντας ότι η απάτη «λεφτά υπάρχουν» τον νομιμοποιούσε να προχωρήσει
στην πιο καταστροφική δέσμευση που θα μπορούσε να αναλάβει η Ελλάδα.
Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας, η αναπόφευκτη πτώχευσή της και η υποδούλωση
στους δανειστές έγιναν με μια δανειακή σύμβαση που ούτε η Βουλή δεν γνωρίζει τι περιέχει
και υπογράφτηκε από έναν υπουργό (Παπακωνσταντίνου) ο οποίος ενδύθηκε
αρμοδιότητες του Προέδρου της
Δημοκρατίας, ενώ η επόμενη θα υπογραφτεί, και πάλι υπό συνθήκες
«έκτακτης ανάγκης», από μη εκλεγμένη κυβέρνηση!
Ο γάμος με την Ακροδεξιά λοιπόν έρχεται ως επιστέγασμα μιας κυβέρνησης η οποία
ήδη χαρακτηρίζεται ακόμη και από τραπεζίτες (Royal Bank of Scotland χθες) «ημιμαριονέτα». Το πολιτικό μείγμα που
φτιάχνεται – ανεξάρτητα από τη διάρκεια της σημερινής κυβέρνησης – είναι ένα
τρομακτικό πρόπλασμα για
το άμεσο μέλλον. Και κανένα πλυντήριο δεν μπορεί να το ξεπλύνει από το
αντιδημοκρατικό του άρωμα...
Από Το Ποντίκι 17.11.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου