Συρρικνώνεται δραματικά η κοινωνική βάση του καθεστώτος

1. ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΠΛΑΝΗΤΗ

Παλαιότερα, για να επιβληθεί ένα πραξικόπημα έπρεπε να κατέλθουν τα τανκς στους δρόμους, να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος, να γίνουν συλλήψεις αντιφρονούντων, να εξασκείται λογοκρισία, να ανασταλούν οι πολιτικές ελευθερίες.
Τότε γνωρίζαμε κατά πόσο υπήρχε δικτατορία ή κοινοβουλευτικό καθεστώς.
Χούντα σήμαινε κάτι κακό. Για να επανέλθει ο κοινοβουλευτισμός θυσιάζαμε άμα λάχει και την μισή Κύπρο στους τούρκους...
Όταν επανήρχοντο οι σωτήρες από το εξωτερικό, ξεχυνόμαστε στους δρόμους κραδαίνοντας σημαίες, φωνάζαμε συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας του τύπου "δώστε την χούντα στον λαό", αισθανόμαστε εθνικά δικαιωμένοι καθότι η χώρα έβγαινε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ για να επανέλθει μετά από λίγο. Ασχέτως εάν ο Γκιζίκης διατηρούσε τον στρατιωτικό νόμο για καμιά δεκαπενταριά χρόνια ακόμη σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, εμείς παρ' όλα αυτά μπορούσαμε εάν θέλαμε να ψηφίζουμε τους Κουκουέδες στην βουλή, είτε σαν μπαστουνόβλαχους, για να διακηρύσσουν ότι " ι ιοκ είνι ου λάκους των λιόντων", είτε ως παραμορφωμένους αστούς για να διακηρύσσουν ότι "η κυβέρνησις έφερε το σχέδιο του νέου συντάγματος στην βουλή εν σπουδή και δη εν τσαλαβουτήματι".
Στην συνέχεια επιζητούσαμε ως είναι φυσικόν περισσότερη "δημοκρατία", "εθνική υπερηφάνεια", εισόδημα για "τους μη προνομιούχους" και μοντερνισμό. 

Έτσι φέραμε στην κυβέρνηση τον αχυράνθρωπο της CIA, ο οποίος ξωπέταγε κατά βούληση ως δερβέναγας κάθε "αιθεροβάμονα" εκτός νυμφόνος, έδιωχνε τις ξένες βάσεις που έμεναν, έθετε βέτο στο ΝΑΤΟ υπέρ του αλητάμπουρα Γιαρουζέλσκι, διέλυε τον παραγωγικό ιστό ως "προβληματικό" εθίζοντας την χώρα στον εξωτερικό δανεισμό, υπέσκαπτε τα ήθη και τους θεσμούς.
Στην συνέχεια αφού επικράτησε ο αρχοντοχωριατισμός και η λέχρα σε όλους τους τομείς, αισθανθήκαμε ώριμοι για την είσοδο στην Ευρώπη. Γιατί στην Ολλανδία να επιτρέπεται ελεύθερα το χασίσι και στην Σουηδία η τσόντα και εδώ όχι, γιατί να πληρώνουμε τελωνείο για την εισαγωγή των βίντεο που θα την απολαύσουμε, γιατί να μην έχουμε και μεις ο καθένας το αυτοκινητάκι του, ασχέτως εάν το οδικό δίκτυο είναι σχεδιασμένο για κάρα. Γιατί εμείς να πίνουμε ρετσίνα ενώ οι Σκοτσέζοι πίνουν ουίσκυ, γιατί εμείς να τρώμε ροδάκινα, ενώ ο Γάλλοι τρώνε κρέμα καραμελέ με σαντιγύ, γιατί εμείς κάθε βράδυ να κοιμόμαστε με την Μπιρμπίλω ενώ οι Εγγλέζοι είναι ομοφυλόφιλοι, γιατί εμείς να μαγειρεύουμε ενώ η Ευρωπαίοι τρώνε πίτσες και χάμπουργκερ; 

Έτσι με την βοήθεια του πολιτικού κατεστημένου μπορέσαμε επί τέλους να μπούμε στην Ευρώπη και να απολαύσουμε πολιτισμό. Ειλικρινά πόσο είχα βαρεθεί αυτήν την ελληνικούρα, αυτήν την βαρβατίλα, να πηγαίνω στο περίπτερο και να ζητάω άσσο φίλτρο αντί για μάλμπορο, να τρώω την κρητικιά γραβιέρα και την αργίτικη ντομάτα αντί την γκούντα Ολλανδίας και την ντομάτα από το Βέλγιο.
Για να πω την αλήθεια κάποια στιγμή αισθάνθηκα και βλάκας. Εγώ πήγαινα για δουλειά και μάλιστα με πτυχίο κουρέα, ενώ τα γειτονόπουλα αγράμματα και αστοιχείωτα κονόμαγαν αραχτοί, επειδή είχαν αγοράσει μετοχές. Άσε που δεν πέθαινε εγκαίρως και η γιαγιά, για να εκποιήσω και γω σαν άνθρωπος την γκαρσονιέρα που μου κληροδότησε με τόσο ιδρώτα μου στο χρηματιστήριο.
Διότι αυτή είναι χώρα να αισθάνεται κανείς υπερήφανος.  

Παλιά στέλναμε εμείς εργάτες στην Γερμανία, αλλά στην συνέχεια αναγκάσαμε τους γερμανούς να έρθουν εδώ και να μας παρακαλάνε να τους δώσουμε έργα. 

Να ρε μάγκες τους είπαμε, εδώ δουλέψτε για πάρτη μας. Εμείς θα είμαστε τα αφεντικά και εσείς θα φτιάχνετε. Φτιάξτε αεροδρόμιο, φτιάξτε και μετρό, εμείς να ταξιδεύουμε σαν κύριοι. 

Και να πεις ότι τους πληρώσαμε από την τσέπη μας; Τρίχες. 

Η Ευρώπη τα έβαλε τα λεφτά. Δηλαδή μας χαρίζανε τα λεφτά, μας κάνανε αφεντικά και μετά ερχόντουσαν εδώ για να δουλέψουνε, ώστε να πάρουνε τα λεφτά, που μας είχανε προηγουμένως χαρίσει. 

Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμη, εάν εμείς είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι, ή οι Γερμανοί είναι πολύ βλάκες. 

Υποθέτω βέβαια μάλλον το πρώτο, διότι εμείς είμαστε που ανακαλύψαμε τον πολιτισμό, δηλαδή την δουλοκτητική κοινωνία.

2. ΤΟ ΖΟΦΕΡΟΝ ΠΑΡΟΝ ΩΣ ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΥΓΕΙΟΥΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Ξαφνικά εκεί που μας αγαπούσαν οι Ευρωπαίοι, αλλάξανε το τροπάριο και μας ξεκίνησαν τελείως ξαφνικά τον ψυχολογικό πόλεμο. 

Αυτό είναι όμως φυσικό. Όταν ένας είναι μάγκας και ωραίος, οι άλλοι κομπλεξάρονται. 

Όταν μια ζωή σου τα ακουμπάει και σου λέει και ευχαριστώ, χωρίς εσύ να χρειάζεται να κάνεις τίποτε, αποδέχεται την πνευματική σου ανωτερότητα, μέχρι που καταλαβαίνει, ότι αυτός δεν είναι άξιος παρά για υποτακτικός σου. Έτσι παθαίνει την πλάκα του και γυρίζει τα πάνω κάτω. Έρχεται μετά με κάτι τρόικες και σου ζητάει πίσω όχι μόνο αυτά που σου έδωσε, αλλά ότι έχεις και δεν έχεις. Τα δικά μου - δικά μου και τα δικά σου - δικά μου.
Σου τραβάει κάτι διπλά πραξικοπήματα και συνταγματικές εκτροπές, χωρίς να κουνηθεί φύλλο, στα καλά του καθουμένου. Σου λέει κύριος αυτή είναι. Δανειακή σύμβασις. 

Εσύ βέβαια λες: "Και με την βουλή τι γίνεται; Εδώ υπάρχει σύνταγμα, νόμοι, πρόεδρος δημοκρατίας." Τότε βάζει την πρώην αρχικομμουνίστρια και τον κοντό να φωνάζουν ότι δεν προχωράνε τα μέτρα. "Ποια μέτρα;" ρωτάς εσύ. "Τα μέτρα για σώβρακα" σου απαντάνε, "γιατί τα παντελόνια στα πήραμε. Άντε και πολλά σου είναι, γιατί σε λίγο σε βλέπω και χωρίς αυτά".
Εσύ τρέχεις με τα εσώρουχα, διαμαρτύρεσαι, πετάς κάτω από την εξέδρα των επισήμων τον Παπούλια,γιαουρτώνεις τον Πάγκαλο, πετάς παντόφλα στον ΓΑΠ, αμάν σου λέει "δεν καθαρίζουμε καλά με δαύτους εδώ πέρα". 

Φτάνεις σε απόγνωση, όταν το εσώρουχο έχει μπει τόσο στο πλύσιμο, που χάσκουνε πλέον αυτά που δεν πρέπει. Κοιτάς να τα βολέψεις με το λίγο ύφασμα που απομένει, οπότε σου φωνάζει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: "Τι κάνεις εκεί ρε; Δεν είπαμε ότι πρέπει να τιμήσεις την υπογραφή σου;"
Ενώ ο ΓΑΠ την κάνει από το παράθυρο την ώρα που ετοιμάζεις τα επόμενα γιαούρτια, σου την πέφτει ένα τσούρμο με ένα γυαλάκια τραπεζίτη μπροστά, ενώ τον ακολουθούν αντιεξουσιαστές του πασόκ, ακροδεξιοί, τίμιοι πολιτευταί του μεσαίου χώρου, πανκιά, ιροκέζοι που δεν πρόλαβαν να πεθάνουν με τα δεκαέξι εκατομμύρια εμβόλια του Αβραμόπουλου και στο βάθος ένας χοντρός ονόματι "Πάνκαλος", που κάνει μανούβρες για να ανέβει την σκάλα.
"Τι θέλετε εδώ ρε μάγκα 59 μαντράχαλοι;" τον ρωτάς. "Δεν είμαι πολιτικός!"¨σου απαντάει. "Προσωρινοί είμαστε, μεταβατικοί, πουλάμε κουλούρια, αλλά επειδή τελείωσε το σουσάμι εσύ θα μείνεις νηστικός" επιμένει αυτός. "Καλά ρε φίλε" του λες "σε ψήφισε εσένα κανείς"; "Κάτσε καλά ρε μάγκα" σου απαντάει "αφού ακόμη δεν έγιναν εκλογές".
Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μπορείς πλέον να υποστείς άλλο τέτοια ξεφτίλα. Δεν αρκεί που το εσώρουχο δεν φτάνει πλέον για να σου καλύψει ούτε τον αφαλό, αλλά έχεις κατουρηθεί κιόλας. Από το φόβο σου. Ακούς γύρω σου τα μεγάφωνα να παίζουν την μουσική από την ταινία "Το Μωρό της Ροζ Μαρίτσας". Κοιτάς γύρω σου με τρόμο για να δεις από που θα στην πέσει ο Ρομάν Πολάνσκι ή ακόμη χειρότερα ο Μάνσον.
Η καρδιά σου πάει να σπάσει ακούγοντας ένα καταχθόνιο γέλιο από τα έγκατα της πολιτικής.
Βλέπεις τον Επίτιμο να σε πλησιάζει. Τώρα πλέον γνωρίζεις ιστορία:
Ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε μόνο για μια γυναίκα.
Και ο Δούριος Ίππος κατασκευάστηκε για να γίνει αυτή πρωθυπουργός.

Ευτυχώς ανοίγουν ξαφνικά τα φώτα και η καρδιά σου επανέρχεται στην θέση της. Δεν πρόκειται παρά για μια ταινία κινηματογράφου με τρία μέρη. Φτάσαμε στο πρώτο διάλειμμα.
Το παιδί του μπαρ φοράει γυαλάκια και περιφέροντας το νταμπλάτσο φωνάζει:
"Τσίχλες, μέντες, σάμαλι, ομόλογα, spreads, κουρέματα, πτωχεύσεις, εθνικοί διαμελισμοί, γενοκτονίες, τυρόπιτες, σάντουιτς, απόγνωση μέχρι τρέλας, αυτοκτονίες, υπουργοποιήσεις, καριέρες ανωμάλων ψυχών..."

Βγαίνοντας έξω από την αίθουσα ονειρώξεων με χοντρό πονοκέφαλο, πέφτω απάνω στον προσωπικό μου ντήλερ:
- Μου έχεις κάνει το βίο αβίωτο για την 6η δόση, του λέω.
- Τώρα κατάλαβες ότι είσαι εξαρτημένος; μου απαντάει. Και να ετοιμάζεις τα παιδιά σου για ανθρωποθυσία. Αυτά που λένε, ότι στην τριμερή συζητάμε για πολιτική είναι παραμύθια. Λατρεία του Μολόχ κάνουμε.

botilia sto pelagos