Τι είδους Πρόεδρο Δημοκρατίας έχει ανάγκη η Ελλάδα;

Ο διεθνής ορίζοντας σήμερα είναι πιο σκοτεινός από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. 

Ουδείς γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και μέσα στο σπίτι μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Τα ζητήματα είναι γνωστά, έχουν αναλυθεί επαρκώς στον αναγνώστη και ανακύπτει το ερώτημα: σε αυτό το περιβάλλον δε θα πρέπει να στέκεται, πολιτικά, δίπλα στον πρωθυπουργό μια προσωπικότητα που να γνωρίζει άριστα όλα τα διεθνή ζητήματα, τις διεθνείς συνθήκες και η σκέψη του να έχει ένα ιστορικό βάθος για τα ελληνοτουρκικά; 

Διότι τα «ήρεμα νερά» είτε θα αποκτήσουν τη θεσμική τους αποτύπωση είτε -και το πιο πιθανό- θα γίνουν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Αν η απάντηση είναι καταφατική, πάμε παρακάτω και εισερχόμαστε στην εγχώρια πολιτική σκηνή και στις δικές της απαιτήσεις...

Ο πρωθυπουργός έχει καταστήσει τη Νέα Δημοκρατία παράταξη ηγεμονική στον χώρο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου, με τις γνωστές απώλειες στα δεξιά του. Μια κατάσταση, σε βάθος χρόνου, εν πολλοίς ανατάξιμη, καθώς η πρωτοκαθεδρία του δεν απειλείται. Στα εννιά χρόνια στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας έχει μόνον νίκες. 

Στον υπόλοιπο χρόνο της κυβερνητικής του θητείας ο πρωθυπουργός, σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα, οφείλει να πετύχει ευρύτερες συναινέσεις. Ένα τέτοιο σημαντικό ζήτημα είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, μέσω της οποίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε βαθιές τομές στο πολιτικό μας σύστημα. Τομές οι οποίες, πέραν των θεσμικών πλειοψηφιών 150-180, απαιτούν και πολιτικές συναινέσεις μέσα στην κοινωνία.

Αυτές τις θεσμικές και πολιτικές συναινέσεις προς ποια κατεύθυνση θα τις πετύχει; 

Προς την ετερόκλητη και ρωσόφιλη άκρα Δεξιά ή προς την ελληνική σοσιαλδημοκρατία; 

Η μέχρι τώρα πορεία του πρωθυπουργού καθιστά απαγορευτικό, και δικαιολογημένα, τον πρώτο δρόμο. Διερωτώμαι μήπως ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας προερχόμενος από την Κεντροαριστερά σηματοδοτεί την ανάγκη αυτών των ευρύτερων συναινέσεων, στον βαθμό βέβαια που και η άλλη πλευρά ανταποκριθεί σε αυτό.

Δεν υπάρχει ο φόβος μήπως ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας προερχόμενος από τον χώρο της πολιτικής δημιουργήσει ένα ακόμα κέντρο εξουσίας; 

Αν λάβω υπόψη πως, οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κωστής Στεφανόπουλος, Κάρολος Παπούλιας και Προκόπης Παυλόπουλος αντεπεξήλθαν στα καθήκοντά τους με τρόπο άψογο, διερωτώμαι γιατί αυτό να συμβεί τώρα. Δεν παρατηρήθηκε καμιά θεσμική κρίση, ακόμα και όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οπλισμένος με τις εξουσίες του Συντάγματος του 1975, συγκυβερνούσε με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Συνεπώς, τέτοιος φόβος σήμερα δεν υπάρχει. Τον επικαλούνται όσοι θέλουν ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γυναίκα ή άνδρας, να μην είναι πολιτικό πρόσωπο. Είναι μια άποψη καθ΄ όλα σεβαστή, αλλά το συγκεκριμένο επιχείρημα που την υποστηρίζει, διαψεύδεται από την Ιστορία της Μεταπολίτευσης.

Κλείνοντας το άρθρο μου, θεωρώ πως το πολιτικό μας σύστημα για να αντέξει στους κλυδωνισμούς που θα έρθουν από το εξωτερικό θα πρέπει να έχει στην ηγεσία του ένα ισχυρό δίδυμο με τους πλήρως διακριτούς ρόλους, όπως ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα.

Σάκης Μουμτζής