Η ανάγνωση - αιτιολόγηση που έκανε η αντιπολίτευση ότι η πρόταση υποκρύπτει «βαθιά πολιτική ανασφάλεια», «διευθέτηση εσωκομματικών προβλημάτων» και προσπάθεια συνδιαλλαγής με κομματίδια στα δεξιά, είναι βαθιά μυωπική.
Δείχνει την αδυναμία των αντιπάλων του Μητσοτάκη, να «διαβάσουν» ακόμη και τώρα, μετά από 9 χρόνια στην ηγεσία της Ν.Δ. και 6 χρόνια στην πρωθυπουργία, πως σκέφτεται και πως λειτουργεί. Μη κατανόηση όμως, σημαίνει και ανικανότητα στο να αντιμετωπιστεί το «φαινόμενο» Μητσοτάκη, όπως τείνει να καταστεί στην πολιτική ιστορία της χώρας...
Χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει πολιτική αστάθεια με αναγκαστική προσφυγή σε πρόωρες εκλογές, ελλείψει ευρύτερης συναίνεσης, ο πρωθυπουργός είχε την πολυτέλεια να προτείνει έναν ατόφιο προοδευτικό και συνάμα συντηρητικό πολιτικό, όπως είναι ο κ.Τασούλας.
Προκαλώντας ευαρέσκεια στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και στη βάση του κόμματος και χωρίς να διεγείρει αισθήματα δυσαρέσκειας στους ψηφοφόρους πέραν της Ν.Δ. Η υπολογισμένη αυτή στροφή στη «μήτρα» της συντηρητικής παράταξης, υπαγορεύεται από τον πραγματισμό και μοιάζει περισσότερο ως επιλογή ενός ανήσυχου πρωθυπουργού και όχι ενός ανασφαλούς αρχηγού της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
«Πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός σε αυτό το περιβάλλον, όπου όλοι δείχνουν με το δάχτυλο τους λαϊκιστές, να μην αποξενώσει τους ανθρώπους που τους ψηφίζουν, επειδή ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους διαμαρτύρονται είναι πραγματικοί», είχε επισημάνει ο Μητσοτάκης ακριβώς πριν από ένα χρόνο, πριν στο Φόρουμ του Νταβός συζητώντας με τον αρχισυντάκτη του «Foreign Policy», Ράβι Αγκραβαλ.
Για την ενδυνάμωση της υπερδεξιάς και της ακροδεξιάς, θα περίμενε κάποιος να ανησυχεί εξίσου σοβαρά και η αξιωματική αντιπολίτευση και όχι να υποδεικνύει στη ΝΔ πως αν απαιτηθεί, θα είναι υποχρεωμένη να κυβερνήσει με τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου, επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει στόχο να φτιάξει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Ζωή και τους άλλους την…προοδευτική Κεντροαριστερά.
Αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις οι επικρίσεις που συνοδεύουν την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει τον Κωνσταντίνο Τασούλα, γιατί δήθεν η Ν.Δ. πρωτοφανώς φέρνει στα μέτρα της τον θεσμό. Ο γεννηθείς το 1985, εκπρόσωπος Τύπου της Χαριλάου Τρικούπη, είναι φυσικό να μην έχει προσωπικές μνήμες, όμως όφειλε να γνωρίζει τη μεταχείριση που επιφύλαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου στον θεσμό. Όταν εξαπάτησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πριόνισε τις αρμοδιότητες του ΠτΔ, προκειμένου να απολαμβάνει χωρίς θεσμικές οχλήσεις και περιορισμούς την πρωθυπουργική εξουσία.
Ο κ. Ανδρουλάκης εγκλωβίστηκε από τη στρατηγική Μητσοτάκη, το δικό του μικρομεγαλισμό σε συνδυασμό με την αναιμική προσωπική διείσδυσή του στην κοινωνία.
Ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα λόγο να υποκύψει στην εκβιαστική προσφορά της συναίνεσης του ΠΑΣΟΚ, που θα περιελάμβανε μόνο υποψήφιο της Κεντροαριστεράς και μόνον της αρεσκείας Ανδρουλάκη. Αν την είχε αποδεχθεί, αυτό θα δικαιολογούσε απολύτως τον κομπασμό περί βαθιάς πολιτικής του ανασφάλειας.
Διότι θα είχε αποδεχθεί όρους επικυριαρχίας του αδύναμου (σς του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη) στον ισχυρότερο (σς της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη) και ενδεχομένως μια συνθήκη δυαρχίας ελάχιστα χρήσιμης.
Εκ του ασφαλούς και σχεδόν λυτρωτικά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ απορρίπτει την πρόταση για τον κ. Τασούλα.
Τυχόν υπερψήφισή της θα τον έφερνε σε διάσταση με τους δυνητικούς εταίρους του. Ακόμη κι αν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανίσουν διαφορετικούς υποψηφίους ΠτΔ, τουλάχιστον θα έχουν ομονοήσει στην καταψήφιση της πρότασης Μητσοτάκη. Καλή μαγιά για μελλοντικές συμπράξεις.
Με ή χωρίς τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, ο έμπειρος πολιτικά, θεσμικός και ευέλικτος Κωνσταντίνος Τασούλας εκτιμάται ότι ως πρόεδρος θα μπορέσει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, συσχετισμούς και κρίσεις, να διασφαλίσει την ομαλότητα. Μακάρι να μην απαιτηθεί ούτε μια στιγμή έως το 2030 που λήγει η θητεία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου