Το βράδυ της Τρίτης χάζευα μια συνέντευξη του Νίκου Παπά στο Κόντρα. Είχε προηγηθεί στην ίδια εκπομπή και ο Παπαγγελόπουλος, αυτόν δεν τον είδα γιατί έβλεπα ποδόσφαιρο, αλλά ακόμα κι αν έπεφτα πάνω του μάλλον θα άλλαζα κανάλι. Ο προσήλυτος Παπαγγελόπουλος μου προκαλεί πολιτική απέχθεια. Η παλιά υπουργική μοχθηροπονηρία του έχει μεταμορφωθεί σε μια κλαψοεισαγγελική επιθετικότητα που προκαλεί θλίψη. Τελειωμένη περίπτωση. Τον Νίκο Παππά όμως έκατσα και τον είδα. Τον παρατηρούσα...
Τον έβλεπα να δίνει εκείνες τις κοφτές χιλιοπροβαρισμένες απαντήσεις του και αναρωτιόμουν.
Πού είναι εκείνος ο παλιός Νίκος Παππάς που έτριζε η γης κάτω απ’ τα πόδια του;
Πού είναι ο μέντορας, ο εξ απορρήτων, ο παρακοιμώμενος του αρχηγού, ο κλειδοκράτορας της κασέλας με όλα τα μύχια μυστικά της αριστερής διακυβέρνησης;
Πού είναι εκείνος ο ατσάλινος πραγματικός ιδιοκτήτης της τότε εξουσίας, ο οποίος –κατά που ακούγαμε- όποτε γούσταρε άνοιγε με πάταγο την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου για να επαναφέρει τον μικρό Αλέξη στα συγκαλά του;
Μόνο το εξωτερικό κέλυφος εκείνης της κραταιής φιγούρας έχει απομείνει. Μακριά πια από τους κύκλους διοίκησης του κόμματος που κάποτε είχε στην κωλότσεπη του, εξοβελισμένος από τον ηγετικό πυρήνα που πριν μια πενταετία καθόριζε αυτός την ημερήσια διάταξη του, γαντζώνεται σήμερα απελπισμένα από την παραπομπή του για να παραμείνει στην επιφάνεια ως νεομάρτυρας της αριστεράς. Ανθοδέσμη θα ‘πρεπε να στείλει ο Νίκος σε κείνους που τον απειλούν με ειδικό δικαστήριο. Μετάγγιση πολιτικής ζωής του κάνουν.
Αυτός που κάποτε σήκωνε στους στιβαρούς ώμους του τον αγώνα για την κατάληψη των αρμών της αστικής εξουσίας, ο αρχηγός της πραγματικής μάχης δηλαδή, στέκεται σήμερα ξεπουπουλιασμένος και απομυθολογημένος, με τους συντρόφους ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν τον συναντούν, μην και τους ταυτίσουν μαζί του. Δεν έχουν άδικο, εδώ που τα λέμε. Όσα project συνωμοτισμού ανέλαβε ο Νίκος τα ‘κανε μαντάρα, ενώ στην υπουργική πολιτική επιφανείας ένας Πιερρακάκης τον έκανε σκόνη. Στο ίδιο υπουργείο, ο Πιερρακάκης πέτυχε μέσα σ’ έναν μήνα τα διπλά απ’ όσα έκανε ο Παππάς μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Εντάξει, τώρα θα προτάξει τα στήθια του απέναντι στη βυσσοδομούσα Δεξιά που θέλει να τον φάει. Και οι σύντροφοι του –την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι- θα τον υπερασπιστούν κατ’ ελάχιστον. Και θα πιαστεί απελπισμένα απ’ αυτά ο Νίκος, μην και επανέλθει στο ΣΥΡΙΖΑϊκό τους προσκήνιο. Φρούδες ελπίδες. Χωρίς αυτόν θα πορευτούν, όπως πορευτούν. Η –ευεργετική γι αυτόν- παραπομπή του, αναβάλλει απλώς το ξεπέταγμα του από τους δικούς του ως στυμμένη λεμονόκουπα. Ότι τον πήραν κι αυτοί χαμπάρι, το λεμόνι δεν είχε καν ζουμί. Τζούφιο ήταν.
Μόνο το εξωτερικό κέλυφος εκείνης της κραταιής φιγούρας έχει απομείνει. Μακριά πια από τους κύκλους διοίκησης του κόμματος που κάποτε είχε στην κωλότσεπη του, εξοβελισμένος από τον ηγετικό πυρήνα που πριν μια πενταετία καθόριζε αυτός την ημερήσια διάταξη του, γαντζώνεται σήμερα απελπισμένα από την παραπομπή του για να παραμείνει στην επιφάνεια ως νεομάρτυρας της αριστεράς. Ανθοδέσμη θα ‘πρεπε να στείλει ο Νίκος σε κείνους που τον απειλούν με ειδικό δικαστήριο. Μετάγγιση πολιτικής ζωής του κάνουν.
Αυτός που κάποτε σήκωνε στους στιβαρούς ώμους του τον αγώνα για την κατάληψη των αρμών της αστικής εξουσίας, ο αρχηγός της πραγματικής μάχης δηλαδή, στέκεται σήμερα ξεπουπουλιασμένος και απομυθολογημένος, με τους συντρόφους ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν τον συναντούν, μην και τους ταυτίσουν μαζί του. Δεν έχουν άδικο, εδώ που τα λέμε. Όσα project συνωμοτισμού ανέλαβε ο Νίκος τα ‘κανε μαντάρα, ενώ στην υπουργική πολιτική επιφανείας ένας Πιερρακάκης τον έκανε σκόνη. Στο ίδιο υπουργείο, ο Πιερρακάκης πέτυχε μέσα σ’ έναν μήνα τα διπλά απ’ όσα έκανε ο Παππάς μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Εντάξει, τώρα θα προτάξει τα στήθια του απέναντι στη βυσσοδομούσα Δεξιά που θέλει να τον φάει. Και οι σύντροφοι του –την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι- θα τον υπερασπιστούν κατ’ ελάχιστον. Και θα πιαστεί απελπισμένα απ’ αυτά ο Νίκος, μην και επανέλθει στο ΣΥΡΙΖΑϊκό τους προσκήνιο. Φρούδες ελπίδες. Χωρίς αυτόν θα πορευτούν, όπως πορευτούν. Η –ευεργετική γι αυτόν- παραπομπή του, αναβάλλει απλώς το ξεπέταγμα του από τους δικούς του ως στυμμένη λεμονόκουπα. Ότι τον πήραν κι αυτοί χαμπάρι, το λεμόνι δεν είχε καν ζουμί. Τζούφιο ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου