Η απελπισία του κ. Τσίπρα έχει χτυπήσει ταβάνι, δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη, χρυσάφι πιάνει και κάρβουνο γίνεται κι οι πλατείες είναι το έσχατο αποκούμπι του για να αποκτήσει ένα υποτυπώδες λαϊκό έρεισμα και να ενισχύσει τον αντικυβερνητικό λόγο του με μια επίφαση ζωντανού λαϊκού κινήματος, έναν επιτηδευμένο αυθορμητισμό που πίσω του κρύβει κάθε είδους κοινωνικό αντικονφορμισμό της κακιάς ώρας και μια καθοδηγούμενη νεολαιίστικη επαναστατικότητα.
Στις πλατείες κάθε βράδυ ο Τσίπρας αισθάνεται ότι δικαιώνεται η τελευταία έκφραση μιας υποτίθεται μαζικής διαμαρτυρίας απέναντι σε ο,τιδήποτε μοιάζει να περιορίζει τις ελευθερίες της νέας γενιάς, την ίδια ώρα που στο εσωτερικό των συγκεντρώσεων αυτών συρρέουν και επιχειρούν να δώσουν τον δικό τους τόνο κάθε λογής μπαχαλάκηδες, αναρχοάπλυτοι, αριστεροφασίστες και συστηματικοί αρνητές είτε της πανδημίας, είτε των εμβολιασμών.
Ο κ. Τσίπρας και η επίσημη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προσδοκούν να αποκτήσουν πολιτικό πλεονέκτημα επενδύοντας για μια ακόμη φορά στην κοινωνική διαμαρτυρία που δεν υπολογίζει ούτε την ανθρώπινη ζωή. Ενισχύουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν τις συγκεντρώσεις αυτές, προσφέρουν, όπως νομίζουν, το πολιτικό άλλοθι που έχουν οι συγκεντρωμένοι ανάγκη για να νομιμοποιηθούν και περιμένουν να αποτυπωθούν πολιτικά κέρδη, έτσι χωρίς κανένα πρόγραμμα, απλά επειδή μόνοι τους στην Κουμουνδούρου αποφάσισαν να είναι «οι καλοί» της υπόθεσης απέναντι στην «κακιά» κυβέρνηση.
Πρόκειται για μια ακόμη επένδυση στο σύνδρομο του αήττητου αυτοσχεδιασμού, μια επιλογή που φαντάζει ιδανική για τον καθένα που έχει απωλέσει κάθε αίσθηση σχεδιασμένης πολιτικής πορείας και λειτουργεί με το ένστικτο και την τυχαιότητα των κινήσεων του ικανοποιώντας απολύτως την γνωστή ρήση «αν δεν σε νοιάζει που πας, δεν θα χαθείς ποτέ».
Ο Τσίπρας και οι περί αυτόν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι παντελώς χαμένοι στο (πολιτικό) διάστημα. Έχουν καταντήσει (περί κατάντιας πρόκειται) δομικοί αρνητές της υπαρκτής κοινωνικής πραγματικότητας, αναλύουν (δηλαδή επιχειρούν να το πράξουν) μια παράλληλη κοινωνία σε σχέση με την πραγματική, φαντασιώνονται εξεγέρσεις και επαναστάσεις για κάθε τι που μπορεί συγκυριακά να αποτελέσει ή ονοματιστεί πολιτικό γεγονός και καταλήγουν να κυνηγούν καθημερινά χίμαιρες καθηλωμένοι στην πολιτική και ιδεολογική απαξία και στο δημοσκοπικό περιθώριο.
Η λογική «κίνημα νάναι κι ό,τι νάναι» που έχει επικρατήσει στην Κουμουνδούρου σε μια πολιτική μεταφορά μιας απελπιστικής απουσίας σοβαρών και κανονικών επιχειρημάτων και προτάσεων ικανών να δημιουργήσουν πραγματικά πολιτικά γεγονότα δεν είναι τυχαία.
Προκύπτει, ως ασφαλές γεγονός, από τον ιδεολογικό και πολιτικό ευνουχισμό του ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο οδηγεί ταχύτατα η ηγετική ομάδα των «προεδρικών» και των εισοδιστών εκ του παλαιού κραταιού ΠΑΣΟΚ και συνδέεται άμεσα με αυτή την πολιτική πλαδαρότητα και την πολιτικάντικη ανάγκη «να λέμε σε όλους αυτά που θέλουν να ακούσουν», καθώς είναι πανίσχυρη στην αξιωματική αντιπολίτευση η αίσθηση πως μέσα από μια ανάλογη τακτική υπάρχει περιθώριο να επιστρέψει ο Αλέξης Τσίπρας στο Μαξίμου και οι κολλητοί του στα υπουργεία.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει υποκύψει απολύτως στις λογικές των πολιτικών μαγαζιών με την διαμορφούμενη ανάλογα με τον πελάτη πραμάτεια. Προχθές οι «Κουφοντίνες», χθες οι «αντιστασιακοί στον Χρυσοχοΐδη», σήμερα «οι παρτάκηδες στις πλατείες», αύριο κάτι άλλο, νέο, φρέσκο και κινηματικό και ταμάμ αριστερό (κι αν δεν είναι, κανένα πρόβλημα, το βαφτίζουμε εμείς) έχει καταλήξει να διαχειρίζεται το κόμμα με βάση τον καταδικασμένο «σοσιαλισμό του κοινωνικού αυτοματισμού», έχοντας παραδίπλα του τους Ραγκούσηδες και τους Πολλάκηδες και δίπλα του, πάντα, την ομάδα Παππά κορώνα στο κεφάλι του.
Από την εικόνα λείπουν (λογικό είναι) όλες οι δυνάμεις και τα πρόσωπα που εξακολουθούν να υπερασπίζονται τον «καθαρό αριστερό λόγο», την ανάγκη της ιδεολογικής υπεροχής απέναντι στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και την αξεπέραστη δυναμική της κανονικής πολιτικής οργάνωσης, που μπορεί να απαντήσει στο τυχαίο και να διαχειριστεί πολιτικά την κοινωνική δυναμική.
Η σημερινή χαοτική εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ, υπέρμαχου κάθε συγκυριακής κοινωνικής έξαρσης ανεξάρτητα από τα κίνητρα και τις επιδιώξεις που την χαρακτηρίζουν, είναι η κατάληξη της «πάλης των τάσεων» εντός του κόμματος που ξεκίνησε, όπως συμβαίνει πάντα στην αριστερά, με θριαμβολογίες για την διαπάλη των ιδεών και κατέληξε σε ένα κανονικό εμφύλιο με συμβολικές σφαγές και πραγματικούς πολιτικούς αποκλεισμούς της μερίδας εκείνης του κόμματος που επιμένει να υπερασπίζεται την κανονική (για τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ) αριστεροσύνη.
Στις πλατείες δεν αναστενάζει, όπως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει, η κυβερνητική πολιτική, ούτε ο κοινωνικός κονφορμισμός. Στην ουσία αναστενάζει η κανονική αριστερά και κερδίζει εκείνη η εκδοχή της που είναι απολύτως ανίκανη να εμπλουτίσει την αυθόρμητη κοινωνική διαμαρτυρία των νέων με την κατάλληλη μάζα αριστερού πολιτικού πλουτωνίου και να την μετατρέψει σε κανονική πολιτική βόμβα για την κυβέρνηση.
Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, αυτός του Αλέξη Τσίπρα, είναι ο τελευταίος νεκροθάφτης της κανονικής αριστεράς.
Η, σχεδόν, βέβαιη διάσπαση του στο κοντινό μέλλον θα επιβεβαιώσει απλώς τον κανόνα και θα αποδείξει πως κάθε φορά που η αριστερά (σε όλες τις εκφάνσεις της) αναμετράται με την κανονική κοινωνία ηττάται, επειδή «τόσα ξέρει, τόσα λέει» χρόνια τώρα χωρίς καμία προσαρμογή στα δεδομένα της εποχής και στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Του Χρήστου Υφαντή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου