Το ερώτημα είναι ένα.
Υπάρχουν ακόμα υγιώς σκεπτόμενες δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ;
Πιστεύω, ότι υπάρχουν.
Όσο είναι καιρός λοιπόν ας χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και ας εξηγήσουν και στους υπόλοιπους πόσο κοντινή είναι πλέον η απόσταση από την καταστροφή. Και ας αναλάβουν δράση. Και πολιτική εννοώ. Γιατί αλλιώς θα είναι και εκείνοι συνυπεύθυνοι για ό,τι συμβεί.
Δεν θα επαρκεί το «τα έλεγα αλλά δεν άκουγαν»...
Προσυπογράφω αυτό που πολύ πρόσφατα είπε ο Αλέκος Παπαδόπουλος για το «συγκλητικό δόγμα». Ας συναισθανθούν το βάρος της στιγμής και της ιστορικής ευθύνης και ας αποφασίσουν.
Δεν μπορεί να μην βλέπουν ότι τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης ζουν σε έναν δικό τους κόσμο. Ότι δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Ας πάρουμε το εξής απλό. Ποιες είναι οι πληροφορίες που έρχονται απ’ έξω για τις διαπραγματεύσεις; Ότι δεν υφίσταται καμία σημαντική πρόοδος καθώς χωρίζει μεγάλη απόσταση τις δύο πλευρές. Αυτό λένε ξένοι αξιωματούχοι. Ποια πληροφόρηση όμως δίνεται από εγχώριους «κύκλους»; Ότι υπάρχει σημαντική πρόοδος σε καίρια ζητήματα και ότι η διαπραγμάτευση είναι σκληρή αλλά στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δηλαδή. Αλλά ξέχασα, υπάρχουν και εκείνοι που προσδοκούν ότι θα υπάρξει πολιτική συμφωνία... Κάτι σαν τον από μηχανής Θεό της αρχαίας τραγωδίας. Και ο χρόνος περνά. Και η χώρα καταστρέφεται.
Έχουμε να κάνουμε με αρκετούς ιδεοληπτικούς χαβαλετζήδες. Που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν εντός και εκτός συνόρων, προσποιούμενοι ότι διαπραγματεύονται, ενώ στην ουσία δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αποσυνδεθούν από τους εσωτερικούς εγκλωβισμούς τους. Που τινάζουν στον αέρα κάθε δυνατότητα προσέγγισης με τους εταίρους. Με ανθρώπους που θεωρούν ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας μπορεί να γίνει με όρους φοιτητικού αμφιθεάτρου, καφενειακών ζυμώσεων και αμπελοφιλοσοφιών για την αλλαγή του κόσμου.
Ανθρώπους που νομίζουν ότι στη Ρωσία κυβερνούν ακόμα οι αριστεροί και υποκλίνονται μπροστά στους Ρώσους ολιγάρχες. Ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να παίζουν στα ζάρια την εξωτερική πολιτική της χώρας, που αγνοούν τους κανόνες των αγορών στις οποίες άλλωστε δεν πιστεύουν, που δεν έχουν ιδέα από εταιρική διακυβέρνηση και που νομίζουν ότι το κράτος μπορεί να αρπάζει οπότε του καπνίσει κεφάλαια ωσάν να είχε κοινό πορτοφόλι με οργανισμούς και εταιρίες, που νομίζουν ότι μπορούν να δουλέψουν τους «χαζοδυτικούς» εταίρους και να τους κάνουν να χορέψουν στο ρυθμό που εκείνοι θα υπαγορεύουν.
Και που πιστεύουν, αν είναι δυνατόν, ότι όλη η Ευρώπη θα κανακεύει επ’ αόριστον και κατ’ εξαίρεση μία χώρα που όποτε τη βολεύει επικαλείται την κοινοτική αλληλεγγύη και άλλοτε διεκδικεί αυτόνομο δρόμο και νέες συμμαχίες κόντρα στον γεωπολιτικό προσανατολισμό που μέχρι τώρα είχε η χώρα.
Προσυπογράφω αυτό που πολύ πρόσφατα είπε ο Αλέκος Παπαδόπουλος για το «συγκλητικό δόγμα». Ας συναισθανθούν το βάρος της στιγμής και της ιστορικής ευθύνης και ας αποφασίσουν.
Δεν μπορεί να μην βλέπουν ότι τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης ζουν σε έναν δικό τους κόσμο. Ότι δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Ας πάρουμε το εξής απλό. Ποιες είναι οι πληροφορίες που έρχονται απ’ έξω για τις διαπραγματεύσεις; Ότι δεν υφίσταται καμία σημαντική πρόοδος καθώς χωρίζει μεγάλη απόσταση τις δύο πλευρές. Αυτό λένε ξένοι αξιωματούχοι. Ποια πληροφόρηση όμως δίνεται από εγχώριους «κύκλους»; Ότι υπάρχει σημαντική πρόοδος σε καίρια ζητήματα και ότι η διαπραγμάτευση είναι σκληρή αλλά στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δηλαδή. Αλλά ξέχασα, υπάρχουν και εκείνοι που προσδοκούν ότι θα υπάρξει πολιτική συμφωνία... Κάτι σαν τον από μηχανής Θεό της αρχαίας τραγωδίας. Και ο χρόνος περνά. Και η χώρα καταστρέφεται.
Έχουμε να κάνουμε με αρκετούς ιδεοληπτικούς χαβαλετζήδες. Που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν εντός και εκτός συνόρων, προσποιούμενοι ότι διαπραγματεύονται, ενώ στην ουσία δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αποσυνδεθούν από τους εσωτερικούς εγκλωβισμούς τους. Που τινάζουν στον αέρα κάθε δυνατότητα προσέγγισης με τους εταίρους. Με ανθρώπους που θεωρούν ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας μπορεί να γίνει με όρους φοιτητικού αμφιθεάτρου, καφενειακών ζυμώσεων και αμπελοφιλοσοφιών για την αλλαγή του κόσμου.
Ανθρώπους που νομίζουν ότι στη Ρωσία κυβερνούν ακόμα οι αριστεροί και υποκλίνονται μπροστά στους Ρώσους ολιγάρχες. Ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να παίζουν στα ζάρια την εξωτερική πολιτική της χώρας, που αγνοούν τους κανόνες των αγορών στις οποίες άλλωστε δεν πιστεύουν, που δεν έχουν ιδέα από εταιρική διακυβέρνηση και που νομίζουν ότι το κράτος μπορεί να αρπάζει οπότε του καπνίσει κεφάλαια ωσάν να είχε κοινό πορτοφόλι με οργανισμούς και εταιρίες, που νομίζουν ότι μπορούν να δουλέψουν τους «χαζοδυτικούς» εταίρους και να τους κάνουν να χορέψουν στο ρυθμό που εκείνοι θα υπαγορεύουν.
Και που πιστεύουν, αν είναι δυνατόν, ότι όλη η Ευρώπη θα κανακεύει επ’ αόριστον και κατ’ εξαίρεση μία χώρα που όποτε τη βολεύει επικαλείται την κοινοτική αλληλεγγύη και άλλοτε διεκδικεί αυτόνομο δρόμο και νέες συμμαχίες κόντρα στον γεωπολιτικό προσανατολισμό που μέχρι τώρα είχε η χώρα.
Κυβερνώντες που αντιμετωπίζουν τους επενδυτές ως «όρνια» που επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία και που όμως έχουν κατά νου να κάνουν και καμιά δουλίτσα αν προκύψει. Όπως ας πούμε να εκσυγχρονίσουν ιπτάμενες σακαράκες.
Επαναλαμβάνω. Έστω και την ύστατη ώρα, πρέπει να επικρατήσουν οι υγιείς δυνάμεις και να πάρουν το παιχνίδι των πρωτοβουλιών πάνω τους. Όποιο ενδεχομένως πολιτικό κόστος και αν συνεπάγεται αυτό. Όσο μεγάλο και αν είναι δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκρίσιμο με το κόστος από την βύθιση της χώρας στο σκοτάδι.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Επαναλαμβάνω. Έστω και την ύστατη ώρα, πρέπει να επικρατήσουν οι υγιείς δυνάμεις και να πάρουν το παιχνίδι των πρωτοβουλιών πάνω τους. Όποιο ενδεχομένως πολιτικό κόστος και αν συνεπάγεται αυτό. Όσο μεγάλο και αν είναι δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκρίσιμο με το κόστος από την βύθιση της χώρας στο σκοτάδι.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου