Ένα βήμα πριν την κατάρρευση της χώρας, ο πρωθυπουργός καλείται να λάβει τη γενναία πολιτικά και εθνικά απόφαση, να οδηγηθεί σε έναν συμβιβασμό επώδυνο αλλά απαραίτητο αν πράγματι επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Θα το πράξει;
Άγνωστο. Γιατί για μία ακόμη φορά φαίνεται πως απλώς επιχειρείται να κερδηθεί χρόνος.
Κι άλλος χρόνος; Γιατί;
Η μέχρι στιγμής επιλογή είναι να διαλύονται ταμεία, οργανισμοί και κάθε είδους φορείς σε έναν εσωτερικό δανεισμό του τύπου...
δανεικά και αγύριστα. Γεγονός που δίνει μεν στην κυβέρνηση κάποιες χρονικές ανάσες, αλλά για ποιο λόγο; Ανάσες που δυστυχώς κοστίζουν πολύ ακριβά, όσο η οριστική διάλυση της ελληνικής οικονομίας.
Τώρα που χάνεται επί της ουσίας άλλη μία προθεσμία για εξεύρεση λύσης, το γνωστό ορόσημο του τέλους Απριλίου, η κυβέρνηση επιλέγει να τραβήξει το σχοινί μέχρι τα άκρα. Να το τεντώσει όσο παίρνει, ελπίζοντας ότι αυτό δεν θα σπάσει. Είμαι περίεργος να δω τι θα πει αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας στην κ. Μέρκελ. Πάλι πως κάνει ό,τι μπορεί για τη συμφωνία; Διαρρέει ότι επιθυμεί να συμβιβαστεί, αλλά κάθε πράξη της κυβέρνησης δείχνει το αντίθετο. Ποντάρει στο «γδάρσιμο» κάθε διαθέσιμης ρευστότητας και σε φορολογικά έσοδα για να την βγάλει για κανένα μήνα ακόμα, πληρώνοντας μισθούς και συντάξεις, άντε και το ΔΝΤ, ελπίζοντας ότι οι... άλλοι κάποια στιγμή θα καμφθούν και θα υποχωρήσουν. Όμως οι... άλλοι δεν έχουν λόγο να βιάζονται. Δεν τους κοστίζει τίποτε. Δεν δίνουν τίποτε. Τέλος Απριλίου; Τέλος Μαΐου; Τέλος Ιουνίου; Περιμένουν να μιλήσουν στο τέλος του δρόμου. Και ας ελπίσουμε όλοι ότι εκεί δεν μας περιμένει η έξοδος.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζει ο πρωθυπουργός, ότι στο τέλος αυτής της περιπέτειας, επειδή οι ξένοι θα εμμείνουν στις δικές τους θέσεις, είτε θα πρέπει να επιλέξει τη ρήξη, είτε θα πρέπει αν συμβιβαστεί. Και ο συμβιβασμός στον οποίο θα αναγκασθεί τότε να συρθεί, δεν θα είναι διόλου έντιμος. Καθώς δεν θα υπάρχει τίποτε το έντιμο στην κοροϊδία της κοινωνίας σε σχέση με μία δήθεν διαπραγμάτευση και σε σχέση με τον χαμένο καταστροφικό χρόνο για την ελληνική οικονομία. Θα είναι απλά ένας συμβιβασμός ανάγκης και επιβίωσης.
Ο οποίος ενδεχομένως να οδηγήσει και σε πολιτικές ανατροπές, ακόμη ίσως και σε αμφισβήτηση της κυβερνητικής συνοχής και σε αναδιάρθρωση των υφιστάμενων δυνάμεων και συμμαχιών, εντός ή εκτός των κομματικών γραμμών. Καθώς θα είναι ένας συμβιβασμός που θα απαιτήσει να διαρραγούν κόκκινες γραμμές. Αυτός θα είναι ο δύσκολος δρόμος στον οποίο θα προχωρήσει ο πρωθυπουργός ούτως ή άλλως, όποτε και αν τεθεί το ζήτημα. Περιθώρια διαφοροποιήσεων δεν θα υπάρξουν. Η μόνη σοβαρή επιλογή, είναι να κλείσει η συμφωνία τώρα. Ούτε σε ένα μήνα, ούτε σε δύο. Τώρα. Κάθε τι άλλο θα είναι καταστροφικό.
Άλλωστε, τα ψέματα έχουν ήδη τελειώσει. Ούτε οι εταίροι, ούτε και οι «θεσμοί» έχουν άλλη υπομονή για τερτίπια και διγλωσσία, ούτε η κοινωνία και η οικονομία μπορούν να αντέξουν άλλο τις συνέπειες της ούτως ή άλλως υφιστάμενης κρίσης αλλά και της γενικευμένης στάσης πληρωμών. Και ταυτόχρονα έχουν αρχίσει και τα νταούλια. Όλων των ειδών. Τα χτυπούν οι μέχρι τώρα σύμμαχοι τους οποίους προσπαθούμε να απομακρύνουμε, τα χτυπούν οι εταίροι, τα χτυπούν οι αγορές. Και αν συνεχίσει η εξαθλίωση της οικονομίας, πολύ σύντομα θα τα χτυπούν και οι πολίτες στις πλατείες.
Τι νομίζει η κυβέρνηση; Ότι θα έχει δια παντός την ανοχή της κοινωνίας; Με τα τραγικά λάθη που κάνει σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα διακυβέρνησης; Με την ασφυξία που επικρατεί στην αγορά; Με τις ακροβασίες στην εξωτερική πολιτική και τον δήθεν πακτωλό κεφαλαίων που θα εισέρεαν από Ρωσία και Κίνα;
δανεικά και αγύριστα. Γεγονός που δίνει μεν στην κυβέρνηση κάποιες χρονικές ανάσες, αλλά για ποιο λόγο; Ανάσες που δυστυχώς κοστίζουν πολύ ακριβά, όσο η οριστική διάλυση της ελληνικής οικονομίας.
Τώρα που χάνεται επί της ουσίας άλλη μία προθεσμία για εξεύρεση λύσης, το γνωστό ορόσημο του τέλους Απριλίου, η κυβέρνηση επιλέγει να τραβήξει το σχοινί μέχρι τα άκρα. Να το τεντώσει όσο παίρνει, ελπίζοντας ότι αυτό δεν θα σπάσει. Είμαι περίεργος να δω τι θα πει αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας στην κ. Μέρκελ. Πάλι πως κάνει ό,τι μπορεί για τη συμφωνία; Διαρρέει ότι επιθυμεί να συμβιβαστεί, αλλά κάθε πράξη της κυβέρνησης δείχνει το αντίθετο. Ποντάρει στο «γδάρσιμο» κάθε διαθέσιμης ρευστότητας και σε φορολογικά έσοδα για να την βγάλει για κανένα μήνα ακόμα, πληρώνοντας μισθούς και συντάξεις, άντε και το ΔΝΤ, ελπίζοντας ότι οι... άλλοι κάποια στιγμή θα καμφθούν και θα υποχωρήσουν. Όμως οι... άλλοι δεν έχουν λόγο να βιάζονται. Δεν τους κοστίζει τίποτε. Δεν δίνουν τίποτε. Τέλος Απριλίου; Τέλος Μαΐου; Τέλος Ιουνίου; Περιμένουν να μιλήσουν στο τέλος του δρόμου. Και ας ελπίσουμε όλοι ότι εκεί δεν μας περιμένει η έξοδος.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζει ο πρωθυπουργός, ότι στο τέλος αυτής της περιπέτειας, επειδή οι ξένοι θα εμμείνουν στις δικές τους θέσεις, είτε θα πρέπει να επιλέξει τη ρήξη, είτε θα πρέπει αν συμβιβαστεί. Και ο συμβιβασμός στον οποίο θα αναγκασθεί τότε να συρθεί, δεν θα είναι διόλου έντιμος. Καθώς δεν θα υπάρχει τίποτε το έντιμο στην κοροϊδία της κοινωνίας σε σχέση με μία δήθεν διαπραγμάτευση και σε σχέση με τον χαμένο καταστροφικό χρόνο για την ελληνική οικονομία. Θα είναι απλά ένας συμβιβασμός ανάγκης και επιβίωσης.
Ο οποίος ενδεχομένως να οδηγήσει και σε πολιτικές ανατροπές, ακόμη ίσως και σε αμφισβήτηση της κυβερνητικής συνοχής και σε αναδιάρθρωση των υφιστάμενων δυνάμεων και συμμαχιών, εντός ή εκτός των κομματικών γραμμών. Καθώς θα είναι ένας συμβιβασμός που θα απαιτήσει να διαρραγούν κόκκινες γραμμές. Αυτός θα είναι ο δύσκολος δρόμος στον οποίο θα προχωρήσει ο πρωθυπουργός ούτως ή άλλως, όποτε και αν τεθεί το ζήτημα. Περιθώρια διαφοροποιήσεων δεν θα υπάρξουν. Η μόνη σοβαρή επιλογή, είναι να κλείσει η συμφωνία τώρα. Ούτε σε ένα μήνα, ούτε σε δύο. Τώρα. Κάθε τι άλλο θα είναι καταστροφικό.
Άλλωστε, τα ψέματα έχουν ήδη τελειώσει. Ούτε οι εταίροι, ούτε και οι «θεσμοί» έχουν άλλη υπομονή για τερτίπια και διγλωσσία, ούτε η κοινωνία και η οικονομία μπορούν να αντέξουν άλλο τις συνέπειες της ούτως ή άλλως υφιστάμενης κρίσης αλλά και της γενικευμένης στάσης πληρωμών. Και ταυτόχρονα έχουν αρχίσει και τα νταούλια. Όλων των ειδών. Τα χτυπούν οι μέχρι τώρα σύμμαχοι τους οποίους προσπαθούμε να απομακρύνουμε, τα χτυπούν οι εταίροι, τα χτυπούν οι αγορές. Και αν συνεχίσει η εξαθλίωση της οικονομίας, πολύ σύντομα θα τα χτυπούν και οι πολίτες στις πλατείες.
Τι νομίζει η κυβέρνηση; Ότι θα έχει δια παντός την ανοχή της κοινωνίας; Με τα τραγικά λάθη που κάνει σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα διακυβέρνησης; Με την ασφυξία που επικρατεί στην αγορά; Με τις ακροβασίες στην εξωτερική πολιτική και τον δήθεν πακτωλό κεφαλαίων που θα εισέρεαν από Ρωσία και Κίνα;
Προεκλογικά ο κ. Τσίπρας είχε προβλέψει ότι η κυβέρνηση θα χτυπά τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν.
Πράγματι χορεύουν οι αγορές, αλλά γιατί έχουν πάρτι. Από το οποίο εμείς απέχουμε, δεν είμαστε καλεσμένοι.
Αντίθετα τα έχουν πάρει τα νταούλια οι αγορές και μας τα χτυπούν εμάς. Κοντεύει το 30% το διετές ομόλογο, καταρρέει το Χρηματιστήριο, διαλύεται το τραπεζικό σύστημα που μένει επί της ουσίας ανοιχτό ελέω Ντράγκι.
Ας προσέξει η κυβέρνηση να μην είναι ο επόμενος σκοπός που θα μας παίξουν οι αγορές... μοιρολόι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου