Η κυβέρνηση βρίσκεται παγιδευμένη και μαζί της και η χώρα. Η κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενη πως διέθετε κάποια λύση στο πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας η οποία δεν θα ήταν επώδυνη (ή έστω τόσο) για την κοινωνία.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύτηκε σε μια θέση πως για το 80-90% του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας φταίει η λιτότητα και πως η άρση της ή έστω η μείωση θα δημιουργούσε ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και αυτόματη επαναφορά στην προ του 2010 ευημερία, την οποία τότε κατέκρινε σαν φτώχεια της γενιάς των 750 ευρώ.
Τώρα ένα από τα βασικά αιτήματα στους δανειστές είναι η επαναφορά των 750 ευρώ σαν κατώτατου μισθού...
Μια μερίδα της κυβέρνησης παγιδεύτηκε στην αντίληψη πως για την ελληνική χρεοκοπία φταίει το ευρώ. Άρα, η έξοδος από το ευρώ θα επανέφερε την οικονομία σε ανάπτυξη και την κοινωνία σε ευημερία.
Η μερίδα αυτή παρέβλεπε και παραβλέπει πως η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει άλλες 4 φορές πριν το 2010, έχουσα εθνικό νόμισμα. Αυτό δεν την έσωσε.
Η μερίδα αυτή των άκρων του πολιτικού φάσματος πιστεύει πώς για τη διάλυση της ελληνικής παραγωγής ευθύνεται το ευρώ, παραβλέποντας πως ό,τι είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά από παραγωγικό ιστό διαλύθηκε κυρίως τη δεκαετία του ’80, μια περίοδο που είχαμε δραχμή η οποία μάλιστα υποτιμούνταν κατά τακτά διαστήματα.
Η ελληνική κοινωνία στις αρχές του 2015 μόλις αισθάνθηκε πως ο κίνδυνος Grexit πέρασε, εξέλεξε την κυβέρνηση που υποσχόταν επίλυση του ελληνικού προβλήματος με σκληρότερες διαπραγματεύσεις.
Αυτό θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικό αν η βιώσιμη λύση του ελληνικού προβλήματος βρισκόταν στο εξωτερικό. Η λύση του ελληνικού προβλήματος όμως βρίσκεται κατά 70-80% στο εσωτερικό και κατά το υπόλοιπο στο εξωτερικό.
Η ελληνική οικονομία έχει αυτάρκεια κατά 20-30% και κατά το υπόλοιπο εξαρτάται από εισαγωγές.
Ακόμη και ο σκληρός πυρήνας της οικονομίας μας, ο τουρισμός, πολύ μικρή υπεραξία αφήνει στο εσωτερικό.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτών που καταναλώνουν οι ξένοι επισκέπτες εισάγονται από το εξωτερικό, κατά ένα σημαντικό λόγο γιατί τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα είναι μη ανταγωνιστικά.
Ασφαλιστικό, φορολογία, γραφειοκρατία, διαφθορά αποτελούν τις βασικές παραμέτρους της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Προσθέστε σε αυτά και την πολιτική αστάθεια με την απουσία ενός σταθερού πλαισίου, συν ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας από την ισχυρή ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς μεταπολιτευτικά και έχετε τα αίτια της ελληνικής οικονομικής καταστροφής.
Η κυβέρνηση είχε ένα ρεαλιστικό στόχο τον οποίο θα μπορούσε να πετύχει, αν ήταν εγκαίρως έτοιμη να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατικό ζυγό και τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ.
Τώρα και να το πετύχει μάλλον θα της είναι άχρηστο. Με την κατάσταση που έχει δρομολογήσει στην οικονομία η προεκλογική και μετεκλογική αβεβαιότητα είναι απίθανο φέτος να πετύχει αύξηση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια τα προβλεπόμενα κρατικά έσοδα. Το πλέον πιθανό είναι να κυλήσουμε πάλι σε πρωτογενές έλλειμμα.
Η Ελλάδα για να βγει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και να αποφύγει μια ιστορικών διαστάσεων τραγωδία από την έξοδο από το ευρώ, χρειάζεται ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο μεταξύ όλων των παραγωγικών τάξεων.
Χρειάζεται ένα πλαίσιο που θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις αλλά θα εξασφαλίσει και στους εργαζόμενους αξιοπρεπείς -σύμφωνα με τις δυνατότητες της οικονομίας- συνθήκες διαβίωσης.
Χρειάζεται ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ όλων των παραγωγικών τάξεων και ένα πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ των σημαντικότερων πολιτικών δυνάμεων.
Όλοι, κομμουνιστές, αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, κεντροδεξιοί και δεξιοί πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους και να συμφωνήσουν να κρατήσουν τη χώρα στο ευρώ και να συνθέσουν ένα κοινωνικό συμβόλαιο οικονομικής και κοινωνικής ανασύνταξης.
Αν δεν το επιτύχουν, η κατάρρευση και η έξοδος από το ευρώ θα επιφέρει τέτοιες καταστροφές που οι καταστάσεις θα καταστούν ανεξέλεγκτες.
Όσες φορές συνέβη αυτό, το πληρώσαμε σαν λαός ακριβά και στο τέλος οι ξένοι επέβαλαν την τάξη δια της βίας…
Μια μερίδα της κυβέρνησης παγιδεύτηκε στην αντίληψη πως για την ελληνική χρεοκοπία φταίει το ευρώ. Άρα, η έξοδος από το ευρώ θα επανέφερε την οικονομία σε ανάπτυξη και την κοινωνία σε ευημερία.
Η μερίδα αυτή παρέβλεπε και παραβλέπει πως η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει άλλες 4 φορές πριν το 2010, έχουσα εθνικό νόμισμα. Αυτό δεν την έσωσε.
Η μερίδα αυτή των άκρων του πολιτικού φάσματος πιστεύει πώς για τη διάλυση της ελληνικής παραγωγής ευθύνεται το ευρώ, παραβλέποντας πως ό,τι είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά από παραγωγικό ιστό διαλύθηκε κυρίως τη δεκαετία του ’80, μια περίοδο που είχαμε δραχμή η οποία μάλιστα υποτιμούνταν κατά τακτά διαστήματα.
Η ελληνική κοινωνία στις αρχές του 2015 μόλις αισθάνθηκε πως ο κίνδυνος Grexit πέρασε, εξέλεξε την κυβέρνηση που υποσχόταν επίλυση του ελληνικού προβλήματος με σκληρότερες διαπραγματεύσεις.
Αυτό θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικό αν η βιώσιμη λύση του ελληνικού προβλήματος βρισκόταν στο εξωτερικό. Η λύση του ελληνικού προβλήματος όμως βρίσκεται κατά 70-80% στο εσωτερικό και κατά το υπόλοιπο στο εξωτερικό.
Η ελληνική οικονομία έχει αυτάρκεια κατά 20-30% και κατά το υπόλοιπο εξαρτάται από εισαγωγές.
Ακόμη και ο σκληρός πυρήνας της οικονομίας μας, ο τουρισμός, πολύ μικρή υπεραξία αφήνει στο εσωτερικό.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτών που καταναλώνουν οι ξένοι επισκέπτες εισάγονται από το εξωτερικό, κατά ένα σημαντικό λόγο γιατί τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα είναι μη ανταγωνιστικά.
Ασφαλιστικό, φορολογία, γραφειοκρατία, διαφθορά αποτελούν τις βασικές παραμέτρους της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Προσθέστε σε αυτά και την πολιτική αστάθεια με την απουσία ενός σταθερού πλαισίου, συν ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας από την ισχυρή ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς μεταπολιτευτικά και έχετε τα αίτια της ελληνικής οικονομικής καταστροφής.
Η κυβέρνηση είχε ένα ρεαλιστικό στόχο τον οποίο θα μπορούσε να πετύχει, αν ήταν εγκαίρως έτοιμη να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατικό ζυγό και τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ.
Τώρα και να το πετύχει μάλλον θα της είναι άχρηστο. Με την κατάσταση που έχει δρομολογήσει στην οικονομία η προεκλογική και μετεκλογική αβεβαιότητα είναι απίθανο φέτος να πετύχει αύξηση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια τα προβλεπόμενα κρατικά έσοδα. Το πλέον πιθανό είναι να κυλήσουμε πάλι σε πρωτογενές έλλειμμα.
Η Ελλάδα για να βγει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και να αποφύγει μια ιστορικών διαστάσεων τραγωδία από την έξοδο από το ευρώ, χρειάζεται ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο μεταξύ όλων των παραγωγικών τάξεων.
Χρειάζεται ένα πλαίσιο που θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις αλλά θα εξασφαλίσει και στους εργαζόμενους αξιοπρεπείς -σύμφωνα με τις δυνατότητες της οικονομίας- συνθήκες διαβίωσης.
Χρειάζεται ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ όλων των παραγωγικών τάξεων και ένα πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ των σημαντικότερων πολιτικών δυνάμεων.
Όλοι, κομμουνιστές, αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι, κεντροδεξιοί και δεξιοί πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους και να συμφωνήσουν να κρατήσουν τη χώρα στο ευρώ και να συνθέσουν ένα κοινωνικό συμβόλαιο οικονομικής και κοινωνικής ανασύνταξης.
Αν δεν το επιτύχουν, η κατάρρευση και η έξοδος από το ευρώ θα επιφέρει τέτοιες καταστροφές που οι καταστάσεις θα καταστούν ανεξέλεγκτες.
Όσες φορές συνέβη αυτό, το πληρώσαμε σαν λαός ακριβά και στο τέλος οι ξένοι επέβαλαν την τάξη δια της βίας…
Κώστας Στούπας
Capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου