Του Γιάννη Λοβέρδου
Μετά από 70 ολόκληρα χρόνια, που το ελληνικό κράτος απέφευγε συστηματικά να εγείρει θέμα πολεμικών επανορθώσεων της γερμανικής κατοχής του 1941-1944 και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, η κυβέρνηση Σαμαρά (διά του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου) επιτέλους άρχισε να θέτει το μείζον αυτό ζήτημα.
Η ελληνική αντίδραση είναι σαφώς πιο ολοκληρωμένη και μελετημένη από το παρελθόν. Αλλά θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές...
Η υπόθεση δεν είναι εύκολη ούτε θα έχει σύντομη κατάληξη. Εισερχόμαστε εκ των πραγμάτων σε μια μακρόσυρτη κι ενδεχομένως επώδυνη διαδικασία. Κυρίως διότι ή Ελλάδα βρίσκεται σε μια μεγάλη δοκιμασία.
Η τραγωδία, που μας συγκλονίζει από το 2010, μας έχει κάνει πιο ευαίσθητους σε ό,τι αφορά τα οικονομικά πράγματα, οργισμένους εναντίον των Γερμανών που τους θεωρούμε υπεύθυνους για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, και απαιτητικούς σε ό,τι αφορά μια γρήγορη λύση και διέξοδο.
Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων μπορεί να μας οδηγήσει σε βεβιασμένες και κοντόφθαλμες συμπεριφορές, που μπορεί να υπονομεύσουν το εθνικό συμφέρον για μια ακόμα φορά.
Η Ελλάδα, κακά τα ψέματα, βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση. Κι η επιβίωσή της βασίζεται, κατά μείζονα λόγο, στην υποστήριξη και βοήθεια της Ευρωζώνης, όπου η Γερμανία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο -είτε μας αρέσει είτε όχι. Από τη στιγμή, λοιπόν, κατά την οποία η εξάρτηση από την Γερμανία είναι δεδομένη, η έγερση του ζητήματος των επανορθώσεων πρέπει να γίνει με νηφάλιο και προσεκτικό τρόπο για να μην έχει αντίθετα από τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων είναι πρωτίστως ζήτημα ηθικής τάξεως, νομικής και πολιτικής ισορροπίας. Δεν πρέπει, σε καμιά περίπτωση, να συγχέεται με την σημερινή ελληνική τραγωδία και με την αντιπάθεια που μπορεί να τρέφουμε εναντίον της Γερμανίας και της σημερινής της κυβέρνησης υπό την Άνγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Πολύ σωστά ο υπουργός Εξωτερικών απάντησε στη δήλωση, μάλλον βεβιασμένη και πρόχειρη, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, επισημαίνοντας ότι το ζήτημα των αποζημιώσεων δεν είναι αντίβαρο στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που η Ελλάδα πρέπει να κάνει στο Δημόσιο και στις αναγκαίες δημοσιονομικές προσαρμογές. Είναι ζήτημα διεθνούς δικαίου κι υπό την έννοια αυτή μπορεί να αναζητηθεί λύση μέσω της διεθνούς διαιτησίας, ενδεχομένως και με προσφυγή μονομερώς της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που θα υποχρεώσει και το Βερολίνο να αποδεχτεί τη διαιτησία του.
Αντιθέτως, πιστεύουμε ότι η πρόταση του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων να εγγραφεί στον προϋπολογισμό ως νόμιμη απαίτηση, που θα εξανέμιζε το δημοσιονομικό μας έλλειμμα, θα ήταν μια λίαν επικίνδυνη εξέλιξη, που θα μας έφερνε σε ευθεία σύγκρουση όχι μόνον με το Βερολίνο αλλά και με τους φίλους του. Σε αυτή την κατάσταση, που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, μια τέτοιου είδους εξέλιξη είναι λίαν επισφαλής. Και μπορεί να έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα.
Κι είναι λίαν ανήθικο, κατά την άποψη μας, κάποιες πολιτικές δυνάμεις να κλείνουν ψευδώς το μάτι στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό και να του υπόσχονται εμμέσως ότι με τα τεράστια δήθεν κονδύλια, που περιμένουμε από τις γερμανικές αποζημιώσεις, όχι μόνον θα μηδενίσουμε το δημόσιο χρέος αλλά θα ζούμε και πάλι αλόγιστα και πλουσιοπάροχα όπως συνέβαινε πριν από το 2009. Είναι μια πολύ επικίνδυνη συλλογιστική, που διακρίνει δυστυχώς κι ισχυρές πολιτικές δυνάμεις.
Έγραψε ο Γιάννης Λοβέρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου