Ο ενδιάμεσος χώρος δρομολογεί ραγδαίες εξελίξεις

Αντί όλοι μαζί να σχεδιάζουμε την επόμενη ημέρα, τη στιγμή μάλιστα που είναι εμφανή τα σημάδια των αλλαγών που έρχονται στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη, εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. 

Το κάθε κόμμα παίρνει το κουβαδάκι του και παίζει στη δική του παραλία.

Αλλά ούτε εμείς πάμε πίσω. Με ελάχιστες εξαιρέσεις τα ΜΜΕ δημιούργησαν μια παράλληλη πραγματικότητα μέσα στην οποία διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος. Ένας διάλογος, που λόγω και του πλαισίου που διαμόρφωσε ο δημοσιογραφικός λόγος, διακρίνεται από παλαιοκομματισμό και αντιλήψεις που ίσχυαν το ’81...

Αυτό που πρέπει να καταδειχθεί είναι ότι η Αριστερά- όπως εκφράζεται μέσα απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν εκφράζει την πραγματική αλλαγή σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.  

Τα ποσοστά που εμφανίζει είναι αναντίστοιχα της δύναμης της. Κι αυτό μπορεί σε μεγάλο βαθμό να αποτελεί ευθύνη της «παράλληλης πραγματικότητας» που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ, αλλά την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτικές δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου, που δεν κατάφεραν να ηγηθούν των νέων δεδομένων που διαμόρφωσε η οικονομική κρίση.

Με βάση τις δημοσκοπήσεις το νέο πολιτικό σκηνικό τελεί υπό συνεχή διαμόρφωση, αλλά η σταθερά του ήταν και παραμένει ο ενδιάμεσος χώρος του οποίου το εύρος περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις από τα όρια της Δεξιάς μέχρι τις παρυφές της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

Ένας νέος μεγάλος πόλος που θα ενώνει τη κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, πέραν της απελευθέρωσης δυνάμεων που θα επιφέρει λειτουργώντας ως καταλύτης στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, θα αποτελέσει τη βάση σταθερών κυβερνήσεων ώστε να αρχίσει άμεσα η ανασυγκρότηση του κράτους ξεκινώντας από τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές.

Ας μη τρέφουμε αυταπάτες. 

Αν πραγματικά θέλουμε έναν ισχυρό πόλο να αναχαιτίσει τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία των ακραίων ιδεολογικών μορφωμάτων, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός της σταδιακής σύγκλισης των «υγιών» δυνάμεων της Νέας Δημοκρατίας με τις αντίστοιχες  του ΠΑΣΟΚ, μέσα από ένα σχήμα που θα εγγυάται την ιδεολογική και οργανωτική τους αυτοτέλεια. 

Το τέλος της μεταπολίτευσης, για το οποίο όλοι μιλάνε, σημαίνει και το τέλος των κομμάτων που ταυτίστηκαν μαζί της, όχι όμως και των ιδεών που τα συνόδευαν και τώρα αναζητούν έναν καινούριο χώρο για να εκφρασθούν.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ