Μιας εκλογής που αναμφισβήτητα αντανακλά και την εντυπωσιακή πρόοδο της χώρας την τελευταία εξαετία σε όλα τα επίπεδα, ιδιαίτερα όμως στην οικονομία.
Αλλά και μέρα προβληματισμού γιατί την ίδια στιγμή ζούμε το απόλυτο contrast με τις σκηνές απείρου κάλλους στην Εξεταστική της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ με τους Φραπέδες, τους Χασάπηδες και λοιπούς απίθανους τύπους που φαίνεται πως είχαν βρει τις «άκρες» και πλούτιζαν παράνομα σε βάρος του κράτους, της ΕΕ και τίμιων αγροτών και κτηνοτρόφων.
Λες και υπάρχει μια αέναη πάλη μεταξύ μιας εξωστρεφούς και ευρωπαϊκής Ελλάδας, γεμάτης αυτοπεποίθηση, και μιας σάπιας και μίζερης βαλκανικής χώρας που αποτελεί τροχοπέδη για οποιαδήποτε φυγή προς τα μπρος...
Μέρα επίσης προβληματισμού παρά τη χαρά, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή είναι η τρίτη μόλις θέση υψηλού επιπέδου, που καταλαμβάνει Έλληνας. Προηγήθηκαν ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, που υπηρέτησε ως Ευρωπαίος μεσολαβητής και ο Λουκάς Παπαδήμος ως αντιπρόεδρος της ΕΚΤ.
Στον αντίποδα, οι Πορτογάλοι κατάφεραν πολύ περισσότερα. Εξέλεξαν κατά καιρούς τον -έστω και ανεκδιήγητο -Μπαρόζο ως πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε δυο μάλιστα θητείες, τον Κωνστάντσιο ως αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, τον Σεντένο ως πρόεδρο του Eurogroup, τον Γκουτιέρες ως ΓΓ του ΟΗΕ αλλά και τον Σάντος Ντα Κόστα πρόσφατα, ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Καθόλου άσχημα για μια μικρή χώρα σε σύγκριση μάλιστα με την υπο- αντιπροσωπευμένη Ελλάδα.
Η Πορτογαλία είναι μια χώρα απολύτως συγκρίσιμη με την Ελλάδα. Τόσο πληθυσμιακά όσο και με όρους οικονομίας και ΑΕΠ. Και οι Πορτογάλοι δεν πέρασαν λιγότερες κακουχίες από μας. Είχαν απεναντίας μια σκληρή δικτατορία για 42 παρακαλώ χρόνια, από το 1932 μέχρι το 1974, πρώτα με τον Σαλαζάρ και μετά με τον Καετάνο. Μπήκαν στην ΕΕ - τότε ΕΟΚ - πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την Ελλάδα, το 1986. Και μπήκαν τέλος στα μνημόνια ένα χρόνο μετά την Ελλάδα, το 2011. Βγήκαν όμως απ’ αυτά πολύ νωρίτερα από μας, σε τρία μόλις χρόνια.
Τι έκαναν καλά οι Πορτογάλοι και δεν κάναμε εμείς όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση ;
Κατ’ αρχήν ανέλαβαν τις ευθύνες τους και έκαναν την αυτοκριτική τους. Δεν κατηγόρησαν καμιά Μέρκελ και κανέναν Σόιμπλε για τα δεινά τους. Μετά, σήκωσαν τα μανίκια και δούλεψαν σοβαρά μέσα σε κλίμα συναίνεσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μνημόνια, εκτός από την τότε πορτογαλική κυβέρνηση, τα υπέγραψε και η αντιπολίτευση που αργότερα έγινε και αυτή κυβέρνηση και τα εφάρμοσε απαρέγκλιτα.
Εμείς αντιθέτως, κατηγορήσαμε όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς μας.
Αλλά και μέρα προβληματισμού γιατί την ίδια στιγμή ζούμε το απόλυτο contrast με τις σκηνές απείρου κάλλους στην Εξεταστική της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ με τους Φραπέδες, τους Χασάπηδες και λοιπούς απίθανους τύπους που φαίνεται πως είχαν βρει τις «άκρες» και πλούτιζαν παράνομα σε βάρος του κράτους, της ΕΕ και τίμιων αγροτών και κτηνοτρόφων.
Λες και υπάρχει μια αέναη πάλη μεταξύ μιας εξωστρεφούς και ευρωπαϊκής Ελλάδας, γεμάτης αυτοπεποίθηση, και μιας σάπιας και μίζερης βαλκανικής χώρας που αποτελεί τροχοπέδη για οποιαδήποτε φυγή προς τα μπρος...
Μέρα επίσης προβληματισμού παρά τη χαρά, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή είναι η τρίτη μόλις θέση υψηλού επιπέδου, που καταλαμβάνει Έλληνας. Προηγήθηκαν ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, που υπηρέτησε ως Ευρωπαίος μεσολαβητής και ο Λουκάς Παπαδήμος ως αντιπρόεδρος της ΕΚΤ.
Στον αντίποδα, οι Πορτογάλοι κατάφεραν πολύ περισσότερα. Εξέλεξαν κατά καιρούς τον -έστω και ανεκδιήγητο -Μπαρόζο ως πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε δυο μάλιστα θητείες, τον Κωνστάντσιο ως αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, τον Σεντένο ως πρόεδρο του Eurogroup, τον Γκουτιέρες ως ΓΓ του ΟΗΕ αλλά και τον Σάντος Ντα Κόστα πρόσφατα, ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Καθόλου άσχημα για μια μικρή χώρα σε σύγκριση μάλιστα με την υπο- αντιπροσωπευμένη Ελλάδα.
Η Πορτογαλία είναι μια χώρα απολύτως συγκρίσιμη με την Ελλάδα. Τόσο πληθυσμιακά όσο και με όρους οικονομίας και ΑΕΠ. Και οι Πορτογάλοι δεν πέρασαν λιγότερες κακουχίες από μας. Είχαν απεναντίας μια σκληρή δικτατορία για 42 παρακαλώ χρόνια, από το 1932 μέχρι το 1974, πρώτα με τον Σαλαζάρ και μετά με τον Καετάνο. Μπήκαν στην ΕΕ - τότε ΕΟΚ - πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την Ελλάδα, το 1986. Και μπήκαν τέλος στα μνημόνια ένα χρόνο μετά την Ελλάδα, το 2011. Βγήκαν όμως απ’ αυτά πολύ νωρίτερα από μας, σε τρία μόλις χρόνια.
Τι έκαναν καλά οι Πορτογάλοι και δεν κάναμε εμείς όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση ;
Κατ’ αρχήν ανέλαβαν τις ευθύνες τους και έκαναν την αυτοκριτική τους. Δεν κατηγόρησαν καμιά Μέρκελ και κανέναν Σόιμπλε για τα δεινά τους. Μετά, σήκωσαν τα μανίκια και δούλεψαν σοβαρά μέσα σε κλίμα συναίνεσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μνημόνια, εκτός από την τότε πορτογαλική κυβέρνηση, τα υπέγραψε και η αντιπολίτευση που αργότερα έγινε και αυτή κυβέρνηση και τα εφάρμοσε απαρέγκλιτα.
Εμείς αντιθέτως, κατηγορήσαμε όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς μας.
Συναίνεση δεν υπήρξε ούτε κατά διάνοια. Υπήρξαν διχασμό, τοξικότητα, εχθροπάθεια και πλειοδοσίες υποσχέσεων που αποδείχθηκαν ανέφικτες και καταστροφικές. Ο λογαριασμός ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη και μας πήρε μια δεκαετία να συνέλθουμε. Το κύρος της χώρας πλήγηκε σοβαρά και αυτό δεν μπορεί να μην σχετίζεται και με την υπο- αντιπροσώπευση της χώρας στα ευρωπαϊκά και διεθνή forum που γράψαμε παραπάνω.
Τα τελευταία ωστόσο χρόνια, φαίνεται πως αυτό αλλάζει και η χώρα δεν αντιμετωπίζεται ως αξιοθρήνητος παρίας που εκλιπαρούσε κάποτε για δανεικά, αλλά ως ισότιμος και σεβαστός εταίρος που καταγράφει εξαιρετικές επιδόσεις. Το μαρτυρούν οι αριθμοί, τα διθυραμβικά σχόλια Ευρωπαίων πολιτικών αλλά και σύσσωμου του διεθνούς Τύπου.
Μακάρι λοιπόν η επιτυχία του Πιερρακάκη, να είναι μόνο η αρχή. Το έχουν ανάγκη και η χώρα και η κοινωνία. Αλλά αυτό προϋποθέτει σοβαρότητα και σκληρή δουλειά και για τα επόμενα χρόνια, πράγμα που με τη σειρά τους προϋποθέτουν πολιτική σταθερότητα και οριστική ήττα του λαϊκισμού.
Είμαστε σε καλό δρόμο, «αρκεί να κρατήσει» όπως θα το έθετε και ο Τσώρτσιλ.
Κυριάκος Μπερμπερίδης
Τα τελευταία ωστόσο χρόνια, φαίνεται πως αυτό αλλάζει και η χώρα δεν αντιμετωπίζεται ως αξιοθρήνητος παρίας που εκλιπαρούσε κάποτε για δανεικά, αλλά ως ισότιμος και σεβαστός εταίρος που καταγράφει εξαιρετικές επιδόσεις. Το μαρτυρούν οι αριθμοί, τα διθυραμβικά σχόλια Ευρωπαίων πολιτικών αλλά και σύσσωμου του διεθνούς Τύπου.
Μακάρι λοιπόν η επιτυχία του Πιερρακάκη, να είναι μόνο η αρχή. Το έχουν ανάγκη και η χώρα και η κοινωνία. Αλλά αυτό προϋποθέτει σοβαρότητα και σκληρή δουλειά και για τα επόμενα χρόνια, πράγμα που με τη σειρά τους προϋποθέτουν πολιτική σταθερότητα και οριστική ήττα του λαϊκισμού.
Είμαστε σε καλό δρόμο, «αρκεί να κρατήσει» όπως θα το έθετε και ο Τσώρτσιλ.
Κυριάκος Μπερμπερίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου