Κάποιοι από αυτούς - γυναίκες και άνδρες - είναι δημόσια πρόσωπα και ως τέτοια θα πρέπει να δείχνουν τεράστια ανοχή στην κριτική και στα σχόλια που δέχονται όσο πικρόχολα και ειρωνικά και αν είναι. Ακόμα και τις προσβολές θα πρέπει να τις καταπίνουν και όχι να στέλνουν εξώδικα. Το να είσαι δημόσιο πρόσωπο, με... δημόσιο λόγο και χιλιάδες διαδικτυακούς ακολούθους δεν έχει μόνο τα θετικά του. Η δημοσιότητα, η καθημερινή έκθεση, έχει και τα αρνητικά της τα οποία πρέπει να είσαι εκπαιδευμένος να τα αντέχεις. Προφανώς, όταν επιτίθεσαι θα πρέπει να έχεις κατά νου πως και ο άλλος κάποια στιγμή θα στραφεί εναντίον σου, πολύ δε περισσότερο όταν εσύ από αλαζονεία και εξυπνακισμό ξεκίνησες αυτόν τον πόλεμο. Στην περίπτωσή μας, αυτοί - ένα ετερόκλητο σύνολο, με όλα τα στοιχεία του συνονθυλεύματος - άρχισαν τις εχθροπραξίες. Αυτοί προκάλεσαν και κτύπησαν με τρόπο οργανωμένο, όσους βάφτισαν εχθρούς τους. Πώς;
Ένας, αρχικά με ένα μικρό ειρωνικό σχόλιό του, υποδεικνύει τον στόχο και στη συνέχεια όλο το πλήθος πέφτει επάνω του. Όπως κάνουν οι τραμπούκοι. Και αυτοί είναι τραμπούκοι του πληκτρολογίου. Έτσι λειτουργούν. Μόνον που υπάρχει και η αντίδραση και αυτό τους πόνεσε.
Άγνωστο για ποιο λόγο - από έπαρση; Από βλακεία; Από κόμπλεξ; Διακατέχονται από ένα θεϊκό σύνδρομο. Είναι παντογνώστες και ως εκ τούτου τα όσα υποστηρίζουν νομίζουν ότι αποτελούν θέσφατο. Έφτασαν στο σημείο να θέλουν να επιβάλουν και αισθητικές νόρμες. Αλίμονο δε, σε όσους παρουσιάσουν αντίλογο. Με συνοπτικές διαδικασίες μπλοκάρισμα, αν το προφίλ τους δεν είναι προστατευμένο από σχόλια.
Τώρα ενοχλήθηκαν γιατί ένας γελοιογράφος τους πάτησε στον κάλο τους. Τους κτύπησε στο ευαίσθητο σημείο τους. Και στάζουν χολή.
Αντιλαμβάνομαι τα σταλινικά απολιθώματα του 0,3% να θέλουν να τον φιμώσουν. Αυτή είναι η κοσμοθεωρία τους. Καμία ανοχή στην κριτική, καμία ανοχή στην ειρωνεία. Αλλά να συνοδοιπορούν και οι λεγόμενοι «φιλελεύθεροι»;
Μια γελοιογραφία μπορεί κάποιος να τη βρει κακόγουστη και άλλος καλόγουστη, ο καθένας με τα κριτήριά του. Το ότι κάποιοι τη βρίσκουν κακόγουστη ή διαφωνούν με το μήνυμα που φέρει, αυτό το γεγονός είναι αδιανόητο να μας οδηγεί στην απόπειρα φίμωσης του γελοιογράφου, πολύ περισσότερο όταν σε αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστούν άτομα που καλύπτονται πίσω από τη βουλευτική ασυλία.
Είναι κουραστικό να επαναλαμβάνω ότι όρια στην κριτική και στην ειρωνεία των γελοιογράφων δεν υπάρχουν. Αν βάλουμε όρια πάμε σε άλλο καθεστώς, γιατί κάθε ομάδα με τη δική της ταυτότητα θα θέτει αυτή τα δικά της όρια. Θα ζούμε σε μια κοινωνία απαγορεύσεων και ορίων. Εννοείται πως και το έργο των γελοιογράφων κρίνεται, αλλά μέχρις εκεί.
Τελειώνοντας, θυμάμαι προδικτατορικά τον μεγάλο Φωκίωνα Δημητριάδη να σκιτσάρει τον Κωνσταντίνο Τσάτσο με την κότα του - απαγόρευσε το 1959 την παράσταση του Κουν «Όρνιθες», εξ ου και η κότα και αυτός να αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αυτή τη σχεδόν καθημερινή ειρωνεία σε καιρούς πολύ πιο συντηρητικούς και δύσκολους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου