Όταν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του μιλάνε για αριστερά με πιάνουν τα γέλια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα δεν υπάρχει. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά του 2015 με το σήμερα. Το 2015 ο κόσμος ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο που έρχεται να δώσει άλλη προοπτική στη χώρα. Ήταν ρεύμα. Σήμερα ο κόσμος που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει σαν πόλος έλξης.
Δεν είναι τυχαίο που όλη η προεκλογική εκστρατεία του στηρίζεται αποκλειστικά στον πρωθυπουργό. Μόνο αυτός πουλάει...
Μια απλή ματιά στα άλλα κόμματα δείχνει την κατάντια της άλλοτε πρωταγωνιστικής ανανεωτικής αριστεράς στα γράμματα, τον πολιτισμό και τον έλλογο λόγο.
Η ΝΔ, ακόμα κι αν αλλάξει αρχηγό αντιπροσωπεύει σταθερά το 30% minimum των ψηφοφόρων.
Το ΠΑΣΟΚ, και χωρίς Φώφη έχει μια βάση μεταξύ 6% και 11% με το «εκσυγχρονιστικό» Ποτάμι. Έχει στελέχη πρώτης γραμμής. Το ΚΚΕ, είτε με Κουτσούμπα γραμματέα είτε με οποιονδήποτε εκλέξει το κόμμα έχει σταθερά μια βάση από 5,5% μέχρι 7%. Η Χρυσή Αυγή είτε με Μιχαλολιάκο, είτε με Κασιδιάρη, είτε με Λαγό είτε με οποιονδήποτε άλλο έχει ένα σώμα από 7%-10% φασίστες, που πηγαινοέρχονται στους χώρους της δεξιάς από όπου προέρχονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει κόμμα Λεβέντη και Καμμένου. Ένα προσωποπαγές όργανο που στηρίζει την ύπαρξή του στη γοητεία που ασκεί ακόμα ο αρχηγός του σε ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων. Ως αριστερό κόμμα είναι ανύπαρκτο. Δεν έχει βάση.
Το πρόγραμμά του και η ιδεολογία του είναι χαρτιά για τα σκουπίδια. Μιας κυβέρνησης, που ασκείται από διαχειριστές μιάς παλαιοπασοκικής πολιτικής ρουσφετιών και πολιτικά αμόρφωτων εφαρμογών στην Οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, την Ασφάλιση, την Εργασία, την Αγροτική οικονομία, την Εξωτερική πολιτική, την Άμυνα, τη Νησιωτική πολιτική και τη Ναυτιλία. Πολιτικά αμόρφωτών, γιατί εφαρμόζονται όχι για να υπηρετήσουν τη χώρα, το σύνολο των πολιτών, αλλά συγκεκριμένες φατρίες και συντεχνίες και ρουσφέτια σε ομάδες πολιτών σε βάρος άλλων ομάδων πολιτών. Όταν δεν εφαρμόζονται για να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων κρατών.
Το επιστέγασμα είναι ότι η εφαρμογή αυτής της καταστροφικής ερασιτεχνικής πολιτικής έχει ανατεθεί στην πλειοψηφία τους σε παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εγνωσμένα για το πολιτικά διεφθαρμένο παρελθόν τους. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο κόμμα, απλώς παρακολουθούν και συγκατανεύουν σε όλα, αφού η ιδεολογία πια έχει υποταχτεί στην ανάγκη διατήρησης της εξουσίας. Έχει ανταλλαγεί η ιδεολογία με την εξουσία.
Ακόμα πιο συγκεκριμένα, έχει ανταλλαγεί η ιδεολογία και το ρεύμα του 2012-2015 με την εξουσία του κ Τσίπρα. Προσωπικώς. Ο οποίος λύνει και δένει χωρίς αντιδράσεις και χωρίς αντίπαλο δέος στο κόμμα. Το αποτέλεσμα είναι ένα: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντίστοιχο διάδοχο. Μετά τον Τσίπρα είναι η ανυπαρξία από την κεντρική πολιτική σκηνή για το κόμμα.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Υπήρχε Κύρκος, Δρακόπουλος, Μπανιάς, Παπαγιαννάκης, Φαράκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος, στελέχη με βάρος το καθένα και με προσωπικότητα, άσχετα από την κριτική που μπορεί να τους κάνει κανείς για την πολιτική τους. Ήταν προσωπικότητες. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν για να αντικαταστήσει τον Τσίπρα.
Σε μια εκλογική μάχη χωρίς τον σημερινό του πρόεδρο θα εξαφανιστεί. Και οι λόγοι είναι κυρίως δύο.
Πρώτον ότι διάλεξε να θυσιάσει τη βάση του, τις 300.000 σταθερούς αριστερούς οπαδούς του, και να τους διώξει με την πολιτική του για να κρατήσει μια εξουσία που δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε λαϊκή, ούτε επαναστατική. Κυρίως, δεν είναι συνεπής με την ιδεολογία του. Δεν είναι σοβαρή. Είναι ένα αλαλούμ διαχείρισης ενός διεφθαρμένου κομματικού συστήματος, που κυριαρχεί στη χώρα εδώ και 182 χρόνια.
Δεύτερον, ότι χωρίς ιδεολογική σταθερή βάση- όπως η ΝΔ αντιπροσωπεύει τους συντηρητικούς και κεντρώους ανθρώπους- δεν αντιπροσωπεύει κανέναν. Και αφού μόνο η γοητεία του αρχηγού του τον κρατάει στη ζωή, χωρίς τον Τσίπρα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή και ο Τσίπρας έχει κυριαρχήσει τόσο πολύ στο κόμμα, που δεν έχει φυτρώσει τίποτε γύρω του.
Το κόμμα, από κει που ήταν κάποτε η ανανεωτική φωνή της ευρωαριστεράς και η επαναστατική φωνή της Οικολογίας και των κινημάτων έχει καταντήσει σήμερα γεροντοκρατία, συντήρηση και μετριοκρατία. Με μυρωδιά εμφυλιοπολεμικής μούχλας. Που διώχνει όποιον έχει νέα φωνή και τρέμει να εντάξει νέους. Ένα γέρικο σώμα που πεθαίνει.
Αντί γι αυτό το απολίτικο συνονθύλευμα η χώρα έχει ανάγκη από μια υπεύθυνη, καταρτισμένη, δυναμική, πολιτισμένη και ταυτόχρονα ρηξικέλευθη αριστερή φωνή στην ελληνική πολιτική σκηνή. Περισσότερο από ποτέ. Κυρίως υπεύθυνη. Και κυρίως σοβαρή.
Η χώρα έχει ανάγκη από μία αριστερά με πατριωτική συνείδηση, επειδή η πατρίδα είναι το τελευταίο ανάχωμα σε κάθε κακόβουλη εισβολή. Είτε οικονομική, είτε εξουσιαστική, είτε εθνικιστική. Έχει ανάγκη από μια σοβαρή αριστερά, που να μπολιάζει τη συντήρηση με την κοινωνική πολιτική. Την τεχνολογία με την οικολογική κατάρτιση. Την κομματοκρατία με την αξιοκρατία. Την εκπαίδευση με την Παιδεία.
Αυτό το κενό που υπάρχει στη Δημοκρατία το καλύπτει σήμερα η χειρότερη μορφή συντήρησης και εμφυλιολαγνείας, ενός τσούρμου, που δεν έχει ούτε δημοκρατική συνείδηση, ούτε στοιχειώδη γνώση επίλυσης προβλημάτων. Και που κυβερνά.
Η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό προσκήνιο δεν είναι μια εκλογική απαίτηση. Είναι η απαίτηση μιας Αριστεράς για να εκφράζονται οι ιδέες της με υπευθυνότητα και σοβαρότητα και να ανανεώνονται με την ελευθεριότητα που τη χαρακτήριζε πάντα.
Είναι η απαίτηση μιας πατρίδας, που χρειάζεται όλους τους υπερασπιστές της. Το κυριότερο, είναι απαίτηση της Δημοκρατίας.
Για να λειτουργεί με κανόνες Δημοκρατίας. Να μπορεί να συνδιαλέγεται.
Για να λύνει προβλήματα, αντί να τα δημιουργεί. Και όχι να φοβάται τι θα της ξημερώσει με αντιδημοκράτες και ανίδεους μαθητευόμενους μάγους.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου