Δεν θα το κρύψω. Θα γούσταρα πολύ να έχω φίλο τον ΓιάΝη Βαρουφάκη! 
Είμαι βέβαιος ότι θα περνούσαμε τέλεια τα καλοκαίρια στις ταβέρνες της Αίγινας, πίνοντας ρακές και λέγοντας ό,τι μας περνάει από το κεφάλι.
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ήξεραν να διαχειριστούν το λεγόμενο «δημιουργικό χάος». 
Να περνάς δηλαδή από τον Καντ στο χρέος, από το χρέος στον Ντοστογιέφσκι, από την πολιτική οικονομία στον...
Χούσερλ και από εκεί όπου βγει (ακόμη και στον προθάλαμο του τρελάδικου). Και όλους αυτούς τους αυθαίρετους συλλογισμούς (και συμπεράσματα) να τους ενώνει εσωτερικά ο «εξωτερικός μονόλογος» που απεχθάνεται το «συμβατικό», το συγκεκριμένο και, φυσικά, την πραγματικότητα.
Ο Βαρουφάκης είναι στην πραγματικότητα μια μετενσάρκωση του αφηγητή στον «Οδυσσέα» του Joyce. Τα ζει όλα μέσα σε ένα 24ωρο. Σημασία, όμως, δεν έχει αν τα ζει πραγματικά ή αν τα φαντάζεται. Σημασία έχει ότι τα βλέπει όλα και άρα τα ζει μέσα από την «κοσμάρα» του. Αν ο Βαρουφάκης συνέχιζε να παραμένει «έγκλειστος» στην (παγκόσμια) ακαδημαϊκή κοινότητα, θα ήταν όλα τέλεια και η καλύτερη παρέα. Το πρόβλημα είναι ότι «δραπέτευσε» από τα ακαδημαϊκά αμφιθέατρα και εισέβαλε στον χώρο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Εκεί που τα λόγια δεν είναι μόνο λόγια, αλλά αριθμοί και διαπραγματεύσεις με συγκεκριμένες συνέπειες και αποτελέσματα. Μια, ας πούμε, διάλεξη στο πανεπιστήμιο δεν έχει καμία συνέπεια για τον συνταξιούχο στη Μυτιλήνη. Μπορεί να έχει, όμως, όταν διαπραγματεύεσαι το μέλλον μιας χώρας, μιας κοινωνίας και ενός έθνους. Μια διάλεξη για το Χρέος, μέσα από τους χαοτικούς συνειρμούς του Μπέκετ, μπορεί να γοητεύσει κάποια φοιτήτρια στο μακρινό Σίδνεϊ, θα εξόργιζε όμως τον Σόιμπλε, που είναι υποχρεωμένος να μιλάει για νούμερα, προγράμματα, σχεδιασμούς και χρήματα.
Ο  Βαρουφάκης είναι ο πρώτος υπουργός Οικονομικών στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου που κατέκτησε «με το σπαθί του» το δικαίωμα να περιφρονεί τους αριθμούς. Είναι ίσως μια άποψη. Το ζητούμενο είναι αν η καταφυγή στον ανορθολογισμό θα σώσει τη χώρα ή θα την οδηγήσει στην καταστροφή. Το βέβαιο είναι ότι η προσέγγιση αυτή είναι υψηλού ρίσκου για όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Του Χρήστου Ράπτη