Συριζαίοι... φιλελέδες... αντιμνημονιακοί και γερμανοτσολιάδες...

Περάσαμε μια χούντα με χαρακτηριστικά γνωρίσματα φαρσοκωμωδίας. 

Κλείσαμε 40 χρόνια μιας μεταπολίτευσης που γελοιοποίησε οτιδήποτε σημαίνει σοσιαλισμός, καπιταλισμός, δεξιά και αριστερά. 

Αντί όμως να μας προβληματίσει η έλλειψη πολιτικής και ιδεολογικής σοβαρότητας συνεχίζουμε με αστεία διχαστικά συνθήματα. 
Το μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί δεν έπιασε. Και πριν δούμε τι φταίει φορτώσαμε στις ντουντούκες τα: Συριζαίοι, φιλελέδες, γερμανοτσολιάδες και παρόμοια. 
Είμαστε ή δεν είμαστε για δέσιμο; ...

Το μόνο που φαίνεται πως πήραμε χαμπάρι, έστω και λίγο, είναι ότι περιθωριοποιήθηκε (ως διχασμός) το δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλιστές και καπιταλιστές και ευτυχώς υποβαθμίσθηκε (εμφανώς) σε κοινωνικό (κυρίως) αλλά και σε εκλογικό επίπεδο. 
Μένει βέβαια να το καταλάβουν όσοι δεν το κατάλαβαν αλλά και ορισμένα γραφικά στελέχη (όλων των κομμάτων) ώστε οι εφηβικές αυτές ανοησίες που φαντάζουν καραγκιοζιλίκια, μπροστά στις τραγικές ανάγκες της παιδείας, της οικονομίας, της κοινωνίας, των ανέργων, των μεταναστών και τελικά της χώρας ολόκληρης, να περάσουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που έλεγαν και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Μένιο Κουτσόγιωργα. 

Μακάρι αλλά, προς ώρας, δεν διακρίνεται κάτι τέτοιο. 

Γιατί πριν συνέλθουμε από την πρώτη πολιτική φαυλότητα του διχασμού κατάπιαμε (ακόμη και στην κορύφωση μιας κρίσης που προκάλεσαν οι πολιτικοί και οι πολιτικές των διχαστικών συνθημάτων) το «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί» το οποίο, είναι βέβαιο πως δεν αντιλαμβάνονται, την ουσία του, ούτε το 10% από αυτούς που το παπαγαλίζουν και το αναπαράγουν λόγω εντολής των ινστρουχτόρων. 

Μα, θα μου πείτε, και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, του 1974-1981, που θα γκρέμιζαν τον Παρθενώνα αν το ζήταγε η κλαδική (της δεκαετίας του Ανδρέα) δεν είχαν ιδέα όχι μόνο τι πρέσβευε το ΠΑΣΟΚ αλλά και τι πάει να πει σοσιαλισμός. Τι ψάχνεις τώρα να βρεις… 

Μπας και πιστεύεις ότι άλλαξε κάτι, από τότε, ώστε, σήμερα, αυτοί που ψηφίζουν, ας πούμε, Χρυσή Αυγή (είτε ως οπαδοί είτε για πριμοδότηση) να κατανοούν τι σημαίνει μνημόνιο, τι περιέχει και γιατί υπάρχει το μνημόνιο;

Ξέρουν μήπως στους ΑΝΕΛ, εκτός από 4-5 στην κορυφή, γιατί ουρλιάζουν ως αντιμνημονιακοί χωρίς να έχουν διαβάσει ένα μνημόνιο τουλάχιστον για να μάθουν γιατί ουρλιάζουν; 

Πέταξε όμως το «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί» ο ΣΥΡΙΖΑ και όπου κόλλησε… κόλλησε. 
Πέταξαν και οι δικομματικοί το Συριζαίοι… και τρέχα γύρευε τώρα. 

Αλλά να που ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει το μπλέξιμο με την παλαιομοδίτικη τακτική των βλακωδών διχαστικών συνθημάτων και άφησε την ντουντούκα του κόμματος μόνο στους γραφικούς που δεν έχουν πρόβλημα να λένε ό,τι θέλουν αφού οι εντός κόμματος είναι στρατευμένοι χειροκροτητές. 

Όμως το σύστημα σκόπιμου διχασμού (ως στρατηγική) ατόνησε και γιατί οι επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να αισθάνονται πως το ταβάνι που έχει πιάσει το κόμμα υποχρεώνει σε σάλπισμα προσκλητηρίου για πολιτικά δεκανίκια. 

Αλλιώς δεν βλέπει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά και ο κ. Τσίπρας και (όπως φαίνεται) και ο κ. Λαφαζάνης. 

Αλλά ποιο ήταν το προσκλητήριο και πως ακούστηκε; 

Σας γυρίζω λίγες ημέρες πίσω, στις 29 Ιουλίου, που ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Βίτσας σε κομματική εκδήλωση αναφέρθηκε στην «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ και τα σχέδιά της. 

Στην παρουσίαση των συνθημάτων της ομιλίας του κ. Βίτσα την επομένη (30 Ιουλίου) στο Capital από το σημείωμά μου «Η αριστερή ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ» απέφυγα να σταθώ περισσότερο γιατί, προσωπικά, δεν με ξαφνιάζει το αναμενόμενο άνοιγμα. 

Στάθηκε όμως στο θέμα με έναν διασκεδαστικό τρόπο η πάντα εξαιρετική ΚΑΤΕΡΙΝ: 

«Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας. Αυτή η φράση τα λέει όλα. 

Αργά η γρήγορα θα δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει στην κυβέρνηση, για να μας σώσουν όλοι μαζί. Δεν ξέρω τι θα κάνει η ομάδα Λαφαζανη, αλλά ξέρετε την εξουσία ουδείς εμισησε... Aλλωστε δεν υπάρχουν ορατά σημάδια απόλυτης πλειοψηφίας για κανέναν. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι πραγματικές διάφορες του ΣΥΡΙΖΑ με την δικομματική είναι τόσο μεγάλες, ας προσέξει λίγο τον κοινό παρονομαστή που λέγεται μεγάλο κράτος μαζί με την κοινή συνιστάμενη της ανίατης ασθένειας του εκπασοκισμου του πολιτικού μας τοπίου. Όσο και αν ποσταρονται όλοι σαν κάτι διαφορετικό, το μόνο που κάνουν είναι να θυμίζουν γάιδαρο που φωτογραφίζεται ως ζεμπρα μήπως και πείσει, ότι κάποτε έπαιζε στην... Γιουβέντους». 

Επαναφέρω το συγκεκριμένο σχόλιο (που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο) μόνο για ένα λόγο. 

Καταντάει απίστευτα γελοίο από την μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να βλέπουν ότι θα τα βρουν και ψάχνουν ήδη πρόσωπα και ιδεολογίες μπαλώνοντας ακόμη και ρετάλια… Και από την άλλη να έχουμε όλους τους ανόητους που μάσησαν τα συνθήματα φιλελέδες... μνημονιακοί... γερμανοτσολιάδες... και άλλα βλακώδη, ενώ ξέρουν και αυτοί ότι θα υποχρεωθούν να τα καταπιούν.

Του Γιώργου Κράλογλου 
george.kraloglou@capital.gr