Ο ντεμοντέ σου λόγος

Στην ομιλία του στον Λευκό Πύργο, ο Αλέξης Τσίπρας επικαλέστηκε 39 φορές τον ελληνικό λαό. Και του απέδωσε σχεδόν τα πάντα: βούληση ανατροπής, αγώνες, αποφασιστικότητα.

Κατανοητό. Όχι, όμως, λογικό. 

Ο λαός του Τσίπρα δεν είναι και ο λαός του Σαμαρά. Ούτε, βέβαια, είναι ο ίδιος λαός που δίνει γενναιόδωρη στήριξη στη Χρυσή Αυγή. 
Αν μάλιστα βάλουν τους λαούς τους τον ένα δίπλα στον άλλον, δεν θα βρουν και μεγάλες διαφορές ως προς το μέγεθος. Όμως ο πολιτικός λόγος ακυρώνει την ύπαρξή του χωρίς λαό...


Όλοι χρειάζονται τον λαό για να αρθρώσουν λόγο. Απλώς τον μεταχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο. 

Η εξουσία αναγνωρίζει τις θυσίες του. Η αριστερή αντιπολίτευση του δείχνει μία προοπτική στη σφαίρα του ανέφικτου. Η Δεξιά τον καλεί να απαντήσει στην αδικία που υφίσταται. 

Λαϊκίζουν χυδαία. Κατανοητό ως πολιτική αναγκαιότητα. Απελπιστικό ως διαπίστωση.

Στην αρχή της περιπέτειας λέγαμε ότι η κρίση ίσως φέρει και ένα καλό, θα μας ξεπλύνει από ήθη και κώδικες που μας έριξαν στα γόνατα. Λάθος. 

Ο πολιτικός λόγος του συρμού όχι μόνο δεν εκσυγχρονίστηκε, αλλά γύρισε δεκαετίες πίσω, στα σκοτάδια του εμφυλίου και ακόμα πιο πέρα. Και ναι, η ευθύνη για τη διαχείριση του λόγου είναι μεγαλύτερη όταν πρόκειται για την αντιπολίτευση. Οι κυβερνήσεις συνήθως είναι αμήχανες. Από ένα σημείο και μετά δεν έχουν να προτείνουν, προσπαθούν μόνο να υπερασπιστούν. Η αντιπολίτευση είναι που πρέπει να γυρίσει τον τροχό. Να δείξει το καινούριο, να προτείνει το διαφορετικό. Όχι εδώ.

Στην Ελλάδα η πολιτική γίνεται πάντα στη βάση της αντίθεσης και όχι της σύνθεσης. 

Πρώτα πρέπει να βρεις αντίπαλο και μετά σκοπό. Και μετά μπορείς να εκστομίσεις τερατολογίες, ψέματα, βλακείες. Διότι κανένας δεν σε ακούει. Μόνο βλέπουν το τέρας που τους δείχνεις και ετοιμάζεσαι να του μοιάσεις.

Κώστας Γιαννακίδης