Οι εξελίξεις στην Τουρκία αφορούν την Ελλάδα...

Ο Μαρξ ξεκινά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο με την ιστορική φράση: Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομμουνισμού, αποτυπώνοντας την βασική αντίθεση της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.Σήμερα φαίνεται πάλι ένα φάντασμα να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Όχι όμως του κομμουνισμού  που διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, με τους Θάτσερ-Ρήγκαν και  Τενγκ Σιαο Πινκ  να του δίνουν τη χαριστική βολή πριν τριάντα χρόνια.
Το φάντασμα σήμερα είναι το Ισλάμ... 
 Κοινό σημείο των δυο «φαντασμάτων» η τελεολογική αντίληψη της ιστορίας.

Το Ισλάμ τις τελευταίες δεκαετίες της ξέφρενης διάχυσης των πληροφοριών  που επέφερε η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με το άνοιγμα των αγορών και τις τεχνολογικές εξελίξεις, έχει αναδειχτεί σε βασική συνιστώσα της αντίδρασης  και αντίστασης των παραδοσιακών κοινωνιών στην πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Η παρουσία δυτικών στρατιωτών σε μουσουλμανικές περιοχές αποτελεί την αφορμή αλλά η αιτία είναι η πίεση που δέχονται οι παραδοσιακές κοινωνίες και η εξουσία των ταγών τους.

Μοιάζει με πόλεμο

Αν κοιτάξει κάποιος την ειδησεογραφία των τελευταίων μηνών τα  μηνύματα είναι παντού έκδηλα. Κάποιο είδος τρίτου παγκόσμιου μοιάζει να έχει ξεκινήσει.

Ένας λευκός ρατσιστής στη Νορβηγία αιματοκυλά την κατασκήνωση των νέων του εργατικού κόμματος επειδή με την αποδοχή και διάδοση των αρχών της πολυπολιτισμικότητας δείχνουν ανοχή στο Ισλάμ, που μέσω της μετανάστευσης μεταφέρει στην Ευρώπη τις αναχρονιστικές αξίες και κηρύσσει το μίσος...

Στην Σουηδία τις τελευταίες μέρες έλαβαν χώρα εκτεταμένα επισόδεια με πρωταγωνιστές μετανάστες.

Στην Βοστώνη δυο παλαβοί θρησκόληπτοι χτύπησαν με βόμβες στο αγώνισμα του Μαραθώνιου.

Στο Λονδίνο δυο παρανοϊκοί σφάζουν ένα στρατιώτη στη μέση του δρόμου με μπαλτάδες, στο όνομα του Αλλάχ. Ο ένας εξ αυτών λίγες μέρες πριν βγάζει λόγο μπροστά σε μουσουλμάνους αποκαλώντας τους πολίτες της χώρας που τον φιλοξενεί σαν γουρούνια και τις γυναίκες που δεν καλύπτουν το κεφάλι πόρνες.

Οι ισλαμικές κοινότητες ορέγονται τα αγαθά του καπιταλισμού, αλλά αρνούνται να αποδεχτούν τις οικονομικές αρχές και κυρίως τα πολιτικά και πολιτισμικά που αυτές απαιτούν και επιβάλλουν. Μοιάζουν με τους κακομαθημένους επαναστάτες της αριστεράς με το πανάκριβο σμαρτφον στο ένα χέρι και το πλακάτ εναντίον του καπιταλισμού και του κέρδους στο άλλο.

Η διαφορά

Στις χώρες που οι ισλαμικές κοινότητες αποτελούν μειοψηφικές κοιτίδεςαναπτύσσονται παντού ρατσιστικά κινήματα που αντιδρούν στην παρουσία τους.

Σε χώρες των συνόρων μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, όπου συνυπάρχουν μεγάλες κοινότητες παραδοσιακών και κοσμικών μουσουλμάνων δημιουργούνται  συχνά εμφυλιοπολεμικές συνθήκες.

Όπως συμβαίνει στην ιστορία οι αντιθέσεις αυτές συχνά λαμβάνουν ψευδομορφικό χαρακτήρα. Ήτοι, επικεντρώνονται σε τυχαία και δευτερεύοντα ζητήματα.

Η Τουρκία είναι μια χώρα των συνόρων μεταξύ Δύσης και Ισλάμ. Τα τελευταία χρόνια η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος έφερε στην εξουσία τον ισλαμιστή Ερντογάν που αντιπροσωπεύει ένα μοντέλο οικονομίας με δυτικές επιρροές και κοινωνίας που στρέφεται στις παραδοσιακές αξίες.

Μια μεγάλη μερίδα της τουρκικής κοινωνίας είναι γαλουχημένη με κοσμικές δυτικές αξίες, ειδικά στα παράλια. Η προσπάθεια του καθεστώτος να ισλαμοποιήσει την κοινωνία (μαντίλες, απαγόρευση φιλιών δημοσίως, απαγόρευση αλκοόλ κλπ)αποτέλεσε την θρυαλλίδα της έκρηξης μιας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας.  Η Τουρκία είναι μια διχασμένη κοινωνία και οι συνθήκες της παγκοσμιοποίησης  ανέδειξαν και ενέτειναν αυτόν το διχασμό.

Ανάλογα στοιχεία μπορούμε να διακρίνουμε στην Αραβική Άνοιξη όπου στις περισσότερες κοινωνίες έφερε ισλαμιστές στην εξουσία, αλλά και τους δυτικόστροφους κοσμικούς στο πεζοδρόμιο μετά τα πρώτα  μέτρα ισλαμοίησης. Σε όλες τις εικόνες οι άνθρωποι φοράνε παρόμοια ρούχα από κινέζικα εργοστάσια, κρατούν κινητά και μοιράζονται λογισμικό και περιεχόμενο από τη Δύση.

Στις δυτικές χώρες η ένταση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης γεννά ρατσιστικά κόμματα και στην Τουρκία και στις αραβικές χώρες εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.

Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δούμε και την βασική παράμετρο της ανόδου της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον που η διάλυση του πελατειακού κράτους και η πολιτική μυωπία της αριστεράς (Υπατία, γραμμή «όλοι οι καλοί χωράνε»...) δημιούργησε ανεξέλεγκτες καταστάσεις λαθρομετανάστευσης.

Είναι αστείο να πιστεύει κάποιος πως ο ρατσισμός θα αντιμετωπιστεί με νόμους και την ίδια ώρα να αντιδρά στην δημιουργία κέντρων ελέγχου και εγκλεισμού κάθε πλάνητα που καταφέρνει να τρυπώσει από τα ελληνικά σύνορα.

Αν η Σουηδία έζησε μια πολυήμερη εξέγερση μεταναστών, από τύχη στην Ελλάδα δεν έχει χρειαστεί να επέμβει ο στρατός ακόμη από κάποιο τυχαίο περιστατικό.

Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίζει οξυμένο το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, αλλά ολόκληρη η Δύση αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα το οποίο συν τω χρόνω οξύνεται.

Κατ’ αναλογία ζούμε μια εποχή μεγάλης μετακίνησης πληθυσμών ανάλογη με αυτή που έφερε τους Ούννους ή του Γότθους στην Δύση, τους Σελτζούκους από τα βάθη της Ασίας στη Μικρά Ασία. Κατ΄ αναλογία και η κάθοδος των Δωριέων αποτελεί μια περίπτωση μετακίνησης πληθυσμών. Συνήθως οι πολιτισμοί που μπαίνουν σε τροχιά παρακμής γίνονται τόποι μετανάστευσης με ειρηνικούς όχι βίαιους τρόπους. Οι πολιτισμοί που μπαίνουν σε τροχιά παρακμής παραμένουν πλούσιοι αλλά δημογραφικά αρχίζουν να φθίνουν. Οι άλλοι είναι φτωχοί και παρουσιάζουν δημογραφική ακμή και αναζητούν νέο ζωτικό χώρο.  Οι πληθυσμοί αναμειγνύονται και μετά από μερικούς αιώνες προκύπτει κάτι νέο το οποίο ακμάζει και παρακμάζει με τη σειρά του.

Το στοίχημα για την Ευρώπη που γερνάει είναι να καταφέρει να ελέγξει την μετανάστευση και να ενσωματώσει πολιτικά και πολιτιστικά τους μετανάστες, προκειμένου να μην αλλοιωθούν δραστικά οι αξίες και ο πολιτισμός της.

Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να συντονιστεί με το ευρωπαϊκό (δυτικό) μοντέλο ενσωμάτωσης και ελέγχου της μετανάστευσης.

Οι εξελίξεις στην Τουρκία βοηθάνε να καταλάβουμε ποια είναι μια βασική παράμετρος οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αντίθεσης τα επόμενα χρόνια.

Οι περιπτώσεις της Κίνας και της Τουρκίας είναι ενδεικτικές της προσπάθειας της αντιγραφής του καπιταλισμού στην οικονομία χωρίς τις πολιτικές και πολιτισμικές αξίες της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών.  Γι’ αυτό και βιώνουν ή θα βιώσουν μια θεμελιώδη αντίθεση πιο έντονα από άλλους λαούς.

Του Κ. Στούπα από το capital.gr

antilogos