Μόνο το κονιάκ και τα παξιμάδια λείψανε από το δεκάωρο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο.
Εντάξει. Τον κλάψαμε τον μακαρίτη. Το καταλάβαμε. Είναι μακαρίτης.
Γιατί καλό το κλάμα, αλλά και κάποιο πραγματικό αποτέλεσμα, κάτι να κάνουμε μπας και δεν γίνει μακαρίτης;
Που, υπό αυτές τις συνθήκες, μεταφράζεται αυτομάτως σε μείον.
Πραγματικά, λοιπόν: Γιατί έγινε αυτό το υπουργικό; Τι εξυπηρετούσε;
Λέει πολύ συχνά ο κ. Παπανδρέου – και έχει δίκιο – ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο. Και το επιτελείο του συνεδριάζει δέκα ώρες διεκτραγωδώντας την κατάσταση, χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το μόνο που κάνει είναι να εκδίδει ανακοινωθέντα για το πόσο τραγικός είναι ο πόλεμος και πόσο πλησιάζει ο εχθρός. Το επιτελείο κάθεται, κοιτάει, γκρινιάζει και μοιρολογάει. Και δεν αντιλαμβάνεται ότι ακριβώς αυτός είναι ο κύριος λόγος που στη βάση διαλύεται κάθε ηθικό οδηγώντας στην επικράτηση της αγανάκτησης.
Χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, ποιο ήταν, έστω, το πολιτικό αποτέλεσμα; Ενα: ότι η κυβέρνηση διαφωνεί σύσσωμη με τον κ. Παπακωνσταντίνου και τη φορολογική πολιτική του, ο οποίος θα σκεφτεί τις αιτιάσεις των συναδέλφων του και θα τους απαντήσει αρμοδίως. Δηλαδή, απελπισία…
Και το ρητορικό αποτέλεσμα;
Λέει πολύ συχνά ο κ. Παπανδρέου – και έχει δίκιο – ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο. Και το επιτελείο του συνεδριάζει δέκα ώρες διεκτραγωδώντας την κατάσταση, χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το μόνο που κάνει είναι να εκδίδει ανακοινωθέντα για το πόσο τραγικός είναι ο πόλεμος και πόσο πλησιάζει ο εχθρός. Το επιτελείο κάθεται, κοιτάει, γκρινιάζει και μοιρολογάει. Και δεν αντιλαμβάνεται ότι ακριβώς αυτός είναι ο κύριος λόγος που στη βάση διαλύεται κάθε ηθικό οδηγώντας στην επικράτηση της αγανάκτησης.
Χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, ποιο ήταν, έστω, το πολιτικό αποτέλεσμα; Ενα: ότι η κυβέρνηση διαφωνεί σύσσωμη με τον κ. Παπακωνσταντίνου και τη φορολογική πολιτική του, ο οποίος θα σκεφτεί τις αιτιάσεις των συναδέλφων του και θα τους απαντήσει αρμοδίως. Δηλαδή, απελπισία…
Και το ρητορικό αποτέλεσμα;
Πλούσιο: δραματικοί τόνοι Παπανδρέου για ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, για αναθέρμανση της συζήτησης περί δημοψηφίσματος, για εκ νέου πρόσκληση για συναίνεση με όποιον τρόπο θα την ήθελε η αντιπολίτευση, για φλερτ με τους «αγανακτισμένους» κ.ο.κ.
Συμπέρασμα;
Ακόμα δέκα ώρες κουβέντας, και μάλιστα όχι απλώς χαμένες, αλλά και επιβλαβείς, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι ότι ο κ. Παπανδρέου θέλει να πείσει όλους τους άλλους να κάνουν εκείνο που ο ίδιος δεν μπορεί. Ομως, αυτό, δεν αποκαλείται κυβέρνηση. Αποκαλείται καφενείο. Και βλάπτει τη χώρα σε δύο επίπεδα:
Πρώτον, προς τα έξω, όπου θα σημειωθεί ασφαλώς ότι ο πρωθυπουργός δεν ελέγχει την κατάσταση κι όπου θα φουντώσει η κάθε είδους περαιτέρω πίεση για την αδυναμία και σπέκουλα μετά τα πρωθυπουργικά φόβητρα περί δραχμής – την αντίστοιχη κουβέντα για αναδιάρθρωση πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση τη χαρακτήριζε «καταστροφική» και τώρα πάει η ίδια δέκα βήματα πιο πέρα.
Δεύτερον, βλάπτει προς τα μέσα, όπου εμπεδώνεται η πλήρης απαξίωση: γιατί μόνον αυτή επικρατεί, όταν ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται, για πολλοστή φορά, να ιδρώσει για να πείσει τους ίδιους τους υπουργούς του και τελικά ούτε καν αυτό καταφέρνει! Δεν αντιλαμβάνεται ότι, όταν συμβαίνει αυτό, είναι πλέον αδύνατον να πείσει οποιονδήποτε πολίτη; Οσο το να επιβάλλει στην πράξη αυτά, που, σωστά ή λανθασμένα, ευαγγελίζεται, αυτό πλέον είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ποιος θα τα επιβάλλει και πώς, όταν έπειτα από τα δεκάωρα κλάματα και παρακάλια ούτε οι ίδιοι οι υπουργοί δεν συγκινούνται;
Είναι αδιανόητο, υπό αυτές τις συνθήκες, να έχει μετατραπεί το υπουργικό συμβούλιο σε καφενείο που πάει ο καθένας και λέει τον πόνο του, με μόνο εξαγόμενο το φόβητρο και τη μετάθεση ευθύνης προς τους πολίτες. Γιατί αυτό ακριβώς γίνεται.
Πρώτον, προς τα έξω, όπου θα σημειωθεί ασφαλώς ότι ο πρωθυπουργός δεν ελέγχει την κατάσταση κι όπου θα φουντώσει η κάθε είδους περαιτέρω πίεση για την αδυναμία και σπέκουλα μετά τα πρωθυπουργικά φόβητρα περί δραχμής – την αντίστοιχη κουβέντα για αναδιάρθρωση πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση τη χαρακτήριζε «καταστροφική» και τώρα πάει η ίδια δέκα βήματα πιο πέρα.
Δεύτερον, βλάπτει προς τα μέσα, όπου εμπεδώνεται η πλήρης απαξίωση: γιατί μόνον αυτή επικρατεί, όταν ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται, για πολλοστή φορά, να ιδρώσει για να πείσει τους ίδιους τους υπουργούς του και τελικά ούτε καν αυτό καταφέρνει! Δεν αντιλαμβάνεται ότι, όταν συμβαίνει αυτό, είναι πλέον αδύνατον να πείσει οποιονδήποτε πολίτη; Οσο το να επιβάλλει στην πράξη αυτά, που, σωστά ή λανθασμένα, ευαγγελίζεται, αυτό πλέον είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ποιος θα τα επιβάλλει και πώς, όταν έπειτα από τα δεκάωρα κλάματα και παρακάλια ούτε οι ίδιοι οι υπουργοί δεν συγκινούνται;
Είναι αδιανόητο, υπό αυτές τις συνθήκες, να έχει μετατραπεί το υπουργικό συμβούλιο σε καφενείο που πάει ο καθένας και λέει τον πόνο του, με μόνο εξαγόμενο το φόβητρο και τη μετάθεση ευθύνης προς τους πολίτες. Γιατί αυτό ακριβώς γίνεται.
Δράμα, τραγωδία, καταστροφή, αλλά, από κει και πέρα, τίποτα. Κι έτσι, δυστυχώς, αυτό δεν μοιάζει πλέον ούτε με καφενείο του χωριού, ούτε καν με «λάουντζ» του Κολωνακίου.
Ολο και περισσότερο, μοιάζει με καφενείο νεκροταφείου. Κι ούτε καν του Πρώτου…
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
http://ellinikoforum.blogspot.com/2011/06/blog-post_3397.html
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
http://ellinikoforum.blogspot.com/2011/06/blog-post_3397.html
politika-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου