Συνεπώς, τα όσα υποστηρίζει σήμερα θα πρέπει να τα λαμβάνουμε υπ΄όψη και να τα αξιολογούμε, ο καθένας από την οπτική του. Πάντως, δεν είναι λόγια του αέρα.
Χθες στην ενημέρωση των δημοσιογράφων, αναφερόμενος στην επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, σχολίασε πως ο Έλληνας πρωθυπουργός θα πρέπει να ξεπεράσει τις εσωτερικές πιέσεις που δέχεται, κάτι που κάνει ο Ερντογάν, όπως είπε.
Πρώτα-πρώτα, στις δημοκρατίες οι πιέσεις, στον βαθμό που αντανακλούν πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων, δεν μπορεί να αγνοούνται. Είναι ένα θεμιτό εργαλείο για την προτροπή ή την αποτροπή... λύσεων. Το πώς χειρίζεται ο κάθε ηγέτης αυτές τις πιέσεις, πώς τις αξιολογεί και πόσο τις λαμβάνει υπόψη στις κινήσεις του, αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός που κρίνεται κάθε φορά. Φυσικά, το χειρότερο σύμπτωμα των πιέσεων είναι η παράλυση κάθε πρωτοβουλίας για την επίτευξη λύσεων, αλλά για αυτό δεν ευθύνονται αυτοί που πιέζουν, αλλά αυτοί που κυβερνούν. Αν πιστεύουν πως η λύση που προωθούν είναι εθνικά ωφέλιμη, την ολοκληρώνουν «κι ας τους χαρακτηρίσουν μειοδότες».
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι απλή στην περιπλοκότητά της.
Γιατί είναι απλή;
Διότι ο ελληνοτουρκικός διάλογος, επί της ουσίας, αφορά τι θα δώσουμε.
Και γιατί είναι περίπλοκη;
Διότι υπάρχουν έξωθεν πιέσεις να δώσουμε. Επιπροσθέτως, ο Τούρκος πρόεδρος ξεπερνά τις ανάλογες πιέσεις στο εσωτερικό του, διότι πρώτον, κυβερνά απολυταρχικά και δεύτερον, διότι από τον επί της ουσίας διάλογο προσδοκά μόνον οφέλη. Ουδείς του ζητά να δώσει. Μόνον έχει λαμβάνειν.
Τότε γιατί συζητάμε;
Διότι απαγορεύεται να μη συζητάμε.
Αυτό δεν αντιλαμβάνονται οι υπερπατριώτες και οι τουρκοφάγοι του πληκτρολογίου. Πιστεύουν πως πίσω από τις κλειστές πόρτες ετοιμάζεται το ξεπούλημα των εθνικών συμφερόντων από αργυρώνητους διπλωμάτες και πολιτικούς. Δεκαετίες ακούω αυτή την ανοησία. Και όλοι αυτοί δε βαρέθηκαν να αναμασούν την ίδια καραμέλα.
Ο Χ. Φιντάν ας βάλει στην ατζέντα και τη Δυτική Θράκη. Και τα νησιά του Αιγαίου και όλο το Αιγαίο.
Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε.
Και μέχρι στιγμής, όχι μόνον δε βλέπω καμιά εθνική παραχώρηση, αλλά διαβάζω για εξοπλιστικά προγράμματα -προχθές παραλάβαμε το 24ο Ραφάλ- και για σημαντικές διπλωματικές κινήσεις.
Γεγονότα που είτε τα υποβαθμίζουν είτε τα αγνοούν οι εκ δεξιών επικριτές της κυβέρνησης που σιωπούσαν όταν κυβερνούσαν οι Καραμανλής και Σαμαράς και ακολουθούσαν ίδια εθνική πολιτική με αυτή του Μητσοτάκη.
Τελικά, τι να πιστέψουμε; Την πραγματικότητα ή τις φαντασιώσεις των υπερπατριωτών;
ΥΓ. Τα μεγάλα διλήμματα για την κυβέρνηση θα προκύψουν, εκτός Αιγαίου, αν κληθούμε να συμμετάσχουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στα τεκταινόμενα στη Συρία. Αν δηλαδή το Ισραήλ και η Τουρκία φτάσουν στο όριο της σύγκρουσης. Ένα δίλημμα και για την Κυπριακή Δημοκρατία. Και ο νοών, νοείτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου