Η ελπίδα έγινε πεποίθηση στην εποχή του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση έτρωγε τις σάρκες της μετά και από την πρόσφατη διάσπαση, και το ΠΑΣΟΚ προς στιγμήν βρέθηκε στη δεύτερη θέση.
Αλλά ο Κασσελάκης με την ορμητική, τυχοδιωκτική, απολίτικη και αερόλογη ζωντάνια του... ανασυνέθεσε το κόμμα του. Το μπόλιασε με κόσμο θολής «αντισυστημικότητας» ένα κόσμο που το ενδιαφέρον του είναι η σόου μπιζ και το σύμπαν του «φρου φρου κι αρώματα».
Ο Ανδρουλάκης ηττημένος επέμενε αλλά από τη θέση του τρίτου πλέον.
Δεν διαβεβαίωνε πια με ακλόνητη αυτοπεποίθηση ότι θα λάβει πρωτοβουλίες ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς, αλλά εκ του πλαγίου σύστηνε τον εαυτό του ως τον πλέον κατάλληλο: «Εγώ μπορώ να κάνω πράξη την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς. Ο Κασσελάκης μπορεί;».
Ερωτήματα χαμένα από χέρι στα χείλη των δημοσκοπικά χαμένων από χέρι.
Όταν και τα δυο κόμματα αθροιστικά δεν συγκεντρώνουν το ποσοστό της κυβέρνησης, στην οποία τόσα καταμαρτυρούν, τι νόημα έχει η φιλολογία περί ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς;
Υποτίθεται ότι αυτή δεν θα λειτουργήσει απλώς αθροιστικά, με την πρόσθεση των ποσοστών δύο - τριών κομμάτων, αλλά πολλαπλασιαστικά γιατί θα δημιουργήσει δυναμική στο κοινωνικό σύνολο.
Το ιστορικό προηγούμενο που επικαλούνται και τροφοδοτεί τις ελπίδες τους είναι το Επινέ. Το γαλλικό χωριό όπου το 1971 ο Μιτεράν ένωσε κόμματα, «κινήματα» και ομάδες που εκτείνονταν από το κέντρο ως την κινηματική Αριστερά, ενάντια στην ηγεσία του Ντε Γκωλ. Αποτέλεσμα ήταν δέκα χρόνια μετά να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας.
Βέβαια, υπάρχουν κάποιες… μικρές λεπτομέρειες που παραγνωρίζουν οι οραματιστές του ελληνικού Επινέ. Ο ντε Γκώλ ήταν καθαρόαιμος δεξιός. Και από την πλευρά του ο Μιτεράν ήταν χαρισματική προσωπικότητα με μαγνητική ακτινοβολία. Και κυρίως: Ως μην έχω κυβερνήσει ως τότε, ήταν άμωμος εξουσιαστικών αμαρτημάτων.
Αντιθέτως, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τραγικά αποτελέσματα, ενώ το ΠΑΣΟΚ έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος της χρεοκοπίας. Άδικο μεν, αλλά και το ίδιο φερόμενο αμήχανα, δεν υπερασπίστηκε το έργο του. Δέχτηκε ενοχικά το τσουνάμι της οργής!
Τώρα οι δύο αρχηγοί έχουν μεταξύ τους ανταγωνιστικές σχέσεις, διεκδικούν ο καθένας την αρχηγία της κεντροαριστερής «παράταξης» (στον Ανδρουλάκη ακούγεται φυσική η εκφορά του όρου «παράταξη», στον Κασσελάκη ως κάτι ξένο και επίκτητο. Τον δασκάλεψαν να το λέει).
Κυρίως όμως και οι δύο μαζί δεν φτάνουν το ήμισυ της πρωθυπουργικής καταλληλότητας Μητσοτάκη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Παράλληλα οι δυνάμεις που χάνει η ΝΔ στρέφονται προς τα δεξιά της. Δεν έλκονται από την από τον υποτιθέμενο εύφορο λόγο της κεντροαριστεράς.
Στους καιρούς που κατέρρευσαν οι μεγάλες «αφηγήσεις» (λέξη αγαπημένη στους διανοούμενους της Αριστεράς), ο λαός θέλει πειστικότητα προγραμμάτων. Να πεισθεί ότι οι αντιπολιτευόμενοι έχουν προγραμματική εναλλακτική, όπως και τον τρόπο να άρουν από τους ώμους του τα μεγάλα προβλήματα που τον ταλανίζουν.
Τέτοια δυνατότητα δεν την έχουν αποδείξει. Αρκούνται και οι δυο σε κατηγορίες προς την κυβέρνηση και με οργίλο ύφος. Ο Κασσελάκης επί πλέον σε ουρανομήκεις ρόδινες υποσχέσεις, που γίνονται δεκτές με δυσπιστία.
Αλλά η δύστηνος 15ετία που περάσαμε, οι ελπίδες που έγιναν φρούδες και οι υποσχέσεις που κονιορτοποιήθηκαν στον μύλο της πραγματικότητας, έχουν κάνει τον λαό πιο πραγματιστή. Δεν αρκείται σε υποσχέσεις. Θέλει αποδείξεις.
Επιπροσθέτως δεν θέλει περιπέτειες. Θέλει ήρεμη καθημερινότητα.
Με βάση τα λυμφατικά ποσοστά που λαμβάνουν τα δύο κόμματα, αλλά και οι αρχηγοί τους στην πρωθυπουργική καταλληλότητα, είναι απορίας άξιον πως κάποιοι οι οποίοι έχουν δώσει εικόνα σοβαρότητας, στην απελπισία τους παιανίζουν επερχόμενους τρόμους για την κυβέρνηση.
Ένας εξ αυτών (δεν έχει σημασία το όνομα, η ψευδαίσθηση έχει) αναβιώνει τα μαρξιστικά συνθήματα της νεότητάς του, παραλλάσσοντας τον προπάτορα Μαρξ.
Εκεί που ο μεγάλος διανοητής έγραφε «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού», ο εγχώριος… ζηλωτής γράφει:
«Όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου φαίνεται πως ένα φάντασμα αρχίζει να πλανάται πάνω από τη χώρα» Η συζήτηση για τη συνεργασία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων του τόπου φαίνεται ότι αρχίζει πραγματικά και τρομάζει… πρωτίστως την κυβέρνηση» («Νέα» 18/5).
Αν είναι αυτός ο τρόμος του Μητσοτάκη, με τέτοια ποσοστά των αντιπάλων, θα είναι ευτυχισμένος, άλλος τρόμος να μην του τύχει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου