είναι η κατάσταση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς σε όλες τις δημοσκοπικές έρευνες των τελευταίων ημερών, οι οποίες επιχειρούν (με όχι και ικανοποιητική απόδοση προς το παρόν) να καταγράψουν υπόγεια ρεύματα μεταξύ των άλλοτε «συντρόφων» της πάλαι ποτέ «κυβερνώσας αριστεράς» του «άχαστου ηγέτη», τώρα που έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους.
Οι ακραιφνείς «Τζανακοπουλο-Χαρίτσηδες» εμφανίζονται, καθημερινά και περισσότερο ενισχυμένοι» να τσιμπολογάνε (στην επαναστατική διάλεκτο να «απαλλοτριώνουν») από την εκλογική βάση της Κουμουνδούρου, ειδικότερα από το τμήμα εκείνο που έχει οδηγηθεί στα πρόθυρα της πολιτικής τρέλας με όσα βλέπουν τα ματάκια του κι ακούν τ΄ αυτιά του από τον «ναυαρχούκο Γελεμπουρδέζο» και τον «πρόεδρα»... Στέφανο σε σχέση με όσα «θυσίασε» και για όσα «μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις πορείες» έφαγε στη μάπα για να υπερασπιστεί ένα όνειρο, απατηλό μεν και ιδεοληπτικό, αλλά καταναλώσιμο.
Του Χρήστου Υφαντή
Πρόκειται για την παλιά φρουρά του κόμματος, είτε αυτή αναφέρεται ακόμη και στην προδικτακτορική γενιά (όσοι έχουν βιολογικά απομείνει) αλλά, κυρίως, για την γενιά της μεταπολίτευσης, η οποία «άλλη αριστερά ήξερε, με άλλη αριστερά μεγάλωσε και σε άλλη αριστερά ορκίστηκε» από τα νιάτα της μέχρι και πριν λίγο καιρό και πλέον άναυδη αντιλαμβάνεται πως την εξουσιάζει κομματικά και πολιτικά «μια Σαλώμη κι ένας Αντώναρος», ενώ επελαύνει κι ένας Τσιτουρίδης!
Στις τάξεις των παλιών συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα κι όσων συγκυριακά εμπνεύστηκαν από τον νέο (;) «Μεγάλο Τιμονιέρη» που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο όλο επικρατεί μια γενικευμένη απογοήτευση στα όρια της παραίτησης από τα γήινα
Ο Κασσελακισμός είναι μια μορφή αριστερού Τραμπισμού που διεκδικεί τον καθαγιασμό του τα αριστερά νάματα και την επιβεβαίωση του στο ενδόξως αποθανόν αριστερό ηθικό πλεονέκτημα, έστω κι αυτό που έχει απομείνει ως ρετάλι από τις παλιές ένδοξες εποχές και την ίδια ώρα εισάγει στην κομματική κουλτούρα όλες τις woke θεωρίες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πολλές από τις οποίες διαμορφώνονται στα ενδότερα του Δημοκρατικού Κόμματο, από τις «Σαλώμες» του Μπάϊντεν.
Η εισαγωγή του στην ελληνική πολιτική σκηνή στοχεύει στο εντελώς απολίτικο κοινό των πρωινάδικων, των ψεκασμένων, των κάθε είδους παλαβών, των υποστηριχτών θεωριών συνομωσίας, επιδιώκει να κινητοποιήσει εκλογικά το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που ζει για να βιώσει την εκδίκηση της πολιτικής «γυφτιάς» απέναντι στους original ευρωπαϊστές και φιλελεύθερους.
Συστηματικά και καθημερινά ασύστολα ψέματα, καμία αίσθηση, το αντίθετο, επιδίωξη της γελοιότητας, τρικάκια επικοινωνιολόγων του μπλε αστακού και πολιτικάντικες αρλούμπες που κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο με μια επίφαση σοβαρότητας που ακυρώνει ακόμη και τις fake αναφορές, όπως αυτή για τον «Ευαγγελισμό» ως νοσοκομείο αναφοράς για τον Τελικό του UEFA Conference League διαμορφώνουν μια δήθεν αντισυστημική υποκουλτούρα στην οποία συναγελάζονται διάφορες παρακμιακές περσόνες της άλλοτε καραμανλικής δεξιάς ομου κι αντάμα με πολιτικούς σαλταδόρους του παλιού Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Στο σκηνικό αυτό « τα κουρέλια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ» όχι μόνο δεν «τραγουδάνε», αλλά έχουν περιπέσει σε κατάθλιψη από το γεγονός πως έχουν καταστεί αποσυνάγωγοι της αριστερής παράδοσης, ζουν σε μια ψυχολογικά «οριακή κατάσταση» κι αναγκάζονται από τις παλιές δοξασίες του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» να καταπίνουν την κάμηλο και να διυλίζουν τον κώνωπα σιωπηλοί και καταφρονεμένοι.
Μοναδική, έως τις εκλογές, οδός αντίδρασης η αποχή από τις δημόσιες εμφανίσεις ή η επιλεγμένες καταθέσεις των πολιτικών διαφωνιών τους που συνοδεύονται από σχόλια «με το ένα πόδι έξω ο τάδε, με τα δυο πόδια έξω η δείνα κ.λ.π.».
Για την ημέρα των εκλογών «έχει ο Θεός», κάτι θα βρεθεί να ψηφίσουν, άλλωστε ο Γαβριήλ ήταν πάντα, από τις εποχές των ταβερνείων της μεταπολίτευσης, ένα «Θείο βρέφος» και τώρα αποδίδει εξαιρετικά ως υποδοχές δυσαρέσκειας των παλιών (και παντοτινών) συντρόφων του, είναι ένα αποκούμπι εκλογικό και πολιτικό που βοηθάει την διαφυγή από το έρεβος της Κουμουνδούρου.
Μετά τις εκλογές «όλα θα αλλάξουν», ειδικά αν η Νέα Αριστερά καταφέρει να εκλέξει τον Γαβριήλ στο ευρωκοινοβούλιο και να αποκτήσει και «ευρωπαϊκή φωνή». Όταν, όντας από καιρό έτοιμοι, ακούσουν την πρόσκληση θα απομένει ένα μόνο βήμα για να ολοκληρωθεί και η δεύτερη διάσπαση της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς εις τα εξ ων συνετέθη.
Υ.Γ. Επιλογή Τσίπρα με ένα δήθεν νέο κόμμα που θα εκφράσει την κεντροαριστερά ως αντίπαλο δέος στον «μητσοτακισμό» δεν υπάρχει, επειδή … δεν υπάρχει Τσίπρας, μόνο ως ανέκδοτο καταγράφεται αυτή η «επιλογή».
Οι ακραιφνείς «Τζανακοπουλο-Χαρίτσηδες» εμφανίζονται, καθημερινά και περισσότερο ενισχυμένοι» να τσιμπολογάνε (στην επαναστατική διάλεκτο να «απαλλοτριώνουν») από την εκλογική βάση της Κουμουνδούρου, ειδικότερα από το τμήμα εκείνο που έχει οδηγηθεί στα πρόθυρα της πολιτικής τρέλας με όσα βλέπουν τα ματάκια του κι ακούν τ΄ αυτιά του από τον «ναυαρχούκο Γελεμπουρδέζο» και τον «πρόεδρα»... Στέφανο σε σχέση με όσα «θυσίασε» και για όσα «μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις πορείες» έφαγε στη μάπα για να υπερασπιστεί ένα όνειρο, απατηλό μεν και ιδεοληπτικό, αλλά καταναλώσιμο.
Του Χρήστου Υφαντή
Πρόκειται για την παλιά φρουρά του κόμματος, είτε αυτή αναφέρεται ακόμη και στην προδικτακτορική γενιά (όσοι έχουν βιολογικά απομείνει) αλλά, κυρίως, για την γενιά της μεταπολίτευσης, η οποία «άλλη αριστερά ήξερε, με άλλη αριστερά μεγάλωσε και σε άλλη αριστερά ορκίστηκε» από τα νιάτα της μέχρι και πριν λίγο καιρό και πλέον άναυδη αντιλαμβάνεται πως την εξουσιάζει κομματικά και πολιτικά «μια Σαλώμη κι ένας Αντώναρος», ενώ επελαύνει κι ένας Τσιτουρίδης!
Στις τάξεις των παλιών συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα κι όσων συγκυριακά εμπνεύστηκαν από τον νέο (;) «Μεγάλο Τιμονιέρη» που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο όλο επικρατεί μια γενικευμένη απογοήτευση στα όρια της παραίτησης από τα γήινα
Ο Κασσελακισμός είναι μια μορφή αριστερού Τραμπισμού που διεκδικεί τον καθαγιασμό του τα αριστερά νάματα και την επιβεβαίωση του στο ενδόξως αποθανόν αριστερό ηθικό πλεονέκτημα, έστω κι αυτό που έχει απομείνει ως ρετάλι από τις παλιές ένδοξες εποχές και την ίδια ώρα εισάγει στην κομματική κουλτούρα όλες τις woke θεωρίες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πολλές από τις οποίες διαμορφώνονται στα ενδότερα του Δημοκρατικού Κόμματο, από τις «Σαλώμες» του Μπάϊντεν.
Η εισαγωγή του στην ελληνική πολιτική σκηνή στοχεύει στο εντελώς απολίτικο κοινό των πρωινάδικων, των ψεκασμένων, των κάθε είδους παλαβών, των υποστηριχτών θεωριών συνομωσίας, επιδιώκει να κινητοποιήσει εκλογικά το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που ζει για να βιώσει την εκδίκηση της πολιτικής «γυφτιάς» απέναντι στους original ευρωπαϊστές και φιλελεύθερους.
Συστηματικά και καθημερινά ασύστολα ψέματα, καμία αίσθηση, το αντίθετο, επιδίωξη της γελοιότητας, τρικάκια επικοινωνιολόγων του μπλε αστακού και πολιτικάντικες αρλούμπες που κατατίθενται στον δημόσιο διάλογο με μια επίφαση σοβαρότητας που ακυρώνει ακόμη και τις fake αναφορές, όπως αυτή για τον «Ευαγγελισμό» ως νοσοκομείο αναφοράς για τον Τελικό του UEFA Conference League διαμορφώνουν μια δήθεν αντισυστημική υποκουλτούρα στην οποία συναγελάζονται διάφορες παρακμιακές περσόνες της άλλοτε καραμανλικής δεξιάς ομου κι αντάμα με πολιτικούς σαλταδόρους του παλιού Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Στο σκηνικό αυτό « τα κουρέλια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ» όχι μόνο δεν «τραγουδάνε», αλλά έχουν περιπέσει σε κατάθλιψη από το γεγονός πως έχουν καταστεί αποσυνάγωγοι της αριστερής παράδοσης, ζουν σε μια ψυχολογικά «οριακή κατάσταση» κι αναγκάζονται από τις παλιές δοξασίες του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» να καταπίνουν την κάμηλο και να διυλίζουν τον κώνωπα σιωπηλοί και καταφρονεμένοι.
Μοναδική, έως τις εκλογές, οδός αντίδρασης η αποχή από τις δημόσιες εμφανίσεις ή η επιλεγμένες καταθέσεις των πολιτικών διαφωνιών τους που συνοδεύονται από σχόλια «με το ένα πόδι έξω ο τάδε, με τα δυο πόδια έξω η δείνα κ.λ.π.».
Για την ημέρα των εκλογών «έχει ο Θεός», κάτι θα βρεθεί να ψηφίσουν, άλλωστε ο Γαβριήλ ήταν πάντα, από τις εποχές των ταβερνείων της μεταπολίτευσης, ένα «Θείο βρέφος» και τώρα αποδίδει εξαιρετικά ως υποδοχές δυσαρέσκειας των παλιών (και παντοτινών) συντρόφων του, είναι ένα αποκούμπι εκλογικό και πολιτικό που βοηθάει την διαφυγή από το έρεβος της Κουμουνδούρου.
Μετά τις εκλογές «όλα θα αλλάξουν», ειδικά αν η Νέα Αριστερά καταφέρει να εκλέξει τον Γαβριήλ στο ευρωκοινοβούλιο και να αποκτήσει και «ευρωπαϊκή φωνή». Όταν, όντας από καιρό έτοιμοι, ακούσουν την πρόσκληση θα απομένει ένα μόνο βήμα για να ολοκληρωθεί και η δεύτερη διάσπαση της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς εις τα εξ ων συνετέθη.
Υ.Γ. Επιλογή Τσίπρα με ένα δήθεν νέο κόμμα που θα εκφράσει την κεντροαριστερά ως αντίπαλο δέος στον «μητσοτακισμό» δεν υπάρχει, επειδή … δεν υπάρχει Τσίπρας, μόνο ως ανέκδοτο καταγράφεται αυτή η «επιλογή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου